Γιατί μετά από 5 χρόνια σπουδών να είσαι χειρότερος από ότι ήσουν στο λύκειο;

Ένας σπαστικός ήχος ακούγεται. Το χέρι σου αυθόρμητα πετάγεται προς δίπλα χτυπώντας κάτι και η ησυχία επανέρχεται.

Ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς το ρολόι. Είναι τρεις το μεσημέρι, η ώρα που οι κανονικοί εργαζόμενοι άνθρωποι ξεκινούν τον μεσημεριανό τους ύπνο και εσύ ακόμη δεν τελείωσες τον βραδινό σου.

Περπατάς μαστουρωμένος από το ξενύχτι προς το μπάνιο, στέκεσαι για λίγο μπροστά στον καθρέφτη και κοιτάς το πρόσωπό σου. Έχεις βάλει κιλά και αυτό φαίνεται. Σκέφτεσαι το τι θα κάνεις σήμερα: Θα ήθελες να πας στο πανεπιστήμιο για μάθημα αλλά η ώρα είναι πια περασμένη και ούτως η άλλως δεν αισθάνεσαι να έχεις και ιδιαίτερη όρεξη - ακόμη κι αν είσαι πέμπτο έτος και χρωστάς σχεδόν τα πάντα. Τι να κάνουμε, άλλη φορά.

Καρφώνεσαι σαν τούβλο πάνω στον καναπέ σου και ανοίγεις την τηλεόραση. Σκέφτεσαι πως θα ήθελες να βγεις τώρα για έναν καφέ αλλά θυμάσαι πως δεν έχεις καλές παρέες. Μπα, θα κάτσεις σπίτι μπροστά στην τηλεόραση. Σαν αποτέλεσμα της επιστροφής σου στον κόσμο των ξύπνιων, νιώθεις πια και το στομάχι σου να καίει από την πείνα. Θα μαγείρευες αλλά ποτέ δεν προσπάθησες να μάθεις πως να φτιάχνεις μακαρόνια με σάλτσα. Δεν πειράζει, υπάρχουν και τα ντελίβερι.

Τρως το λαδερό πιτόγυρο, χάνοντας τον χρόνο σου μπροστά στην τηλεόραση. Συνεχίζεις αργότερα στο Facebook κοιτώντας φωτογραφίες και status updates αγνώστων ανθρώπων. Αισθάνεσαι μια ικανοποίηση με το κουτσομπολιό που κάνεις αλλά και μια κρυμμένη αηδία για την φάση σου.

Βράδιασε πια. Αρχίζεις να νυστάζεις. Επιστρέφεις στο κρεβάτι σου και παίζεις Angry Birds στο κινητό σου μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Καθώς η λεπτή γραμμή μεταξύ ζωής και ονείρου αρχίζει να χάνεται, θυμάσαι πως κάποτε είχες άλλα σχέδια για τον εαυτό σου. Αλλιώς φανταζόσουν τον εαυτό σου στο πέμπτο έτος. Πιο χαρούμενο, πιο υγιή, πιο πετυχημένο. Ήθελες να μάθεις μια ξένη γλώσσα, να πας ένα ταξίδι στη Γερμανία, να ερωτευτείς... Μπα... Τελικά, ίσως αυτό να άξιζες. Οι στόχοι ήταν πολύ δύσκολοι...

Κάποιος μου εξήγησε κάποτε την έννοια της κόλασης: "Την τελευταία μέρα που θα ζεις σε αυτόν τον κόσμο, ο άνθρωπος που θα είσαι θα συναντήσει τον άνθρωπο που θα μπορούσες να είσαι."

Γιατί σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο της ζωής μας.

Η πραγματικότητα είναι απλή. Τέσσερα χρόνια (η ελάχιστη διάρκεια μιας προπτυχιακής φοιτητικής περιόδου) είναι αρκετά όχι μόνο για να αλλάξει κάποιος τον εαυτό του, αλλά αρκετά για να αλλάξει τον κόσμο.

Ναι, αυτή είναι η (πικρή) πραγματικότητα.

Προφανώς η πρώτη ερώτηση που μας έρχεται στο μυαλό είναι το γιατί να μένει κάποιος στάσιμος, όπως ακριβώς ήταν στο λύκειο**, ακόμη και 4 χρόνια μετά την αλλαγή των συνθηκών της ζωής του;**

Μπορεί κανείς να πει πραγματικά πως είναι απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό του; Συνηθισμένες περιπτώσεις στασιμότητας. Η έννοια "στασιμότητα" ίσως να είναι πολύ γενική. Ας δούμε μερικές συγκεκριμένες, κοινές περιπτώσεις:

Μια περίπτωση είναι οι φοιτητές που σπουδάζουν στην πόλη τους.

Ποιο το πρόβλημα θα μου πείτε;

Σε πολλά κομμάτια είναι αναγκασμένοι να συμπεριφέρονται όπως στο λύκειο, και αυτό είναι πολύ λογικό όταν έχεις την μάνα σου πάνω από το κεφάλι σου να παρεμβαίνει στη ζωή σου, να σε κατακρίνει που γυρνάς αργά το βράδυ, να μην σε αφήνει να ξεκινήσεις μαθήματα τραγουδιού, να σου μαγειρεύει και να σου καθαρίζει εμποδίζοντάς σε να μάθεις να είσαι αυτόνομος.

Είναι ξεκάθαρο πια: Ένας φοιτητής που ζει με τους γονείς του (ενώ φοιτεί) χάνει τις μισές τουλάχιστον ευκαιρίες αυτοβελτίωσης που προσφέρει η περίοδος των σπουδών.

Όσον αφορά το θέμα της μη επίτευξης των μεγάλων μας στόχων: Όταν ένας νέος δεν αλλάξει περιβάλλον σε εκείνη την σημαντική ηλικία των 18, δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε και προοπτικές για τη ζωή του.

Πιθανότατα, θα κουβαλάει την αντίληψη πρώτα ενός λυκειοπαίδου και αργότερα θα αντιγράψει κατά γράμμα τα πιστεύω των γονιών του - νομίζοντας πολλές φορές πως είναι και απολύτως original δικές του σκέψεις. Πίκρα.

Μια άλλη περίπτωση είναι οι φοιτητές που ενώ άλλαξαν περιβάλλον και πόλη, περνούν 5 χρόνια χωρίς την παραμικρή πρόοδο σε πολλά σημαντικά προσωπικά τους θέματα. Τι φταίει;

Τις περισσότερες φορές φταίνε οι παρέες.

Θα το πω με απλά λόγια: Αν ένα φλωράκι, nerdουλας που δεν είχε φιλήσει γκόμενα μέχρι τα δεκαοχτώ του μπλεχτεί με τους υπόλοιπους τρεις, σπυριάρηδες nerdουλες της σχολής του και μιλάνε για 4 χρόνια για το πως θα raidάρουν τον boss στο Warcraft, τότε σίγουρα ο αγαπητός μας τυπάκος δεν θα κάνει καμία πρόοδο στο θέμα των ερωτικών του, πόσο μάλλον και στο θέμα της κοινωνικότητάς του.

Με λίγα λόγια, αν δεθείς με μια παρέα λόγω των κοινών αρνητικών στοιχείων σας, τότε υπάρχει τεράστια πιθανότητα να καταλήξεις στην γνωστή παρακμιακή κατάσταση που όλοι μας έχουμε δει. Από την άλλη, αν μπλεχτείς με άτομα που μοιράζονται μαζί σου κοινά χαρακτηριστικά προόδου, δημιουργίας, εξέλιξης, πιθανότατα θα βγεις καλύτερος μέσα από την συναναστροφή μαζί τους.

Αλλά ακόμη κι αν κάποιος κάνει παρέα στο πρώτο έτος με σχετικά προοδευτικά άτομα, στην περίπτωση που θα καταλήξει με τον καιρό να συντηρεί μια "μη-προοδευτική" σχέση τότε και πάλι καταλήγει σε στάσιμη φάση.

Πιο συγκεκριμένα, ακόμη και οι καλές παρέες θα πρέπει να ανταποκρίνονται στην εκάστοτε περίοδο της ζωής μας. Όταν μια παρέα σου προσφέρει όλα τα καλά που θα μπορούσε να σου δώσει, τότε έρχεται η ώρα να ανοιχτείς ξανά στον κοινωνικό σου περίγυρο και να "πιείς καφέ" με κάποιον που θα σε οδηγήσει σε κάποια άλλη εξέλιξη του χαρακτήρα σου.

  • Είσαι μάπας στη σχόλη σου; Κάνε παρέα με τον καλύτερο φοιτητή στην αίθουσα.
  • Δεν μπορείς να βρεις γκόμενα; Κάνε παρέα με τον πιο γκομενιάρη (με επιτυχία) τύπο.
  • Θέλεις να ξεκινήσεις ένα επιχειρηματικό σχέδιο; Γνώρισε καλά τον πιο πετυχημένο επιχειρηματία του περίγυρού σου.

Θέλεις δηλαδή να πετύχεις έναν στόχο αλλά το περιβάλλον σου δεν σε παρακινεί (ή σου είναι εμπόδιο); Άλλαξε το περιβάλλον σου.

Δεν ξέρω αν φαίνεται, αλλά αυτό το παιδάκι είναι εκατομμύρια φορές πιο γαμάτο από εσένα.

Η συνήθεια ως στασιμότητα.

Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, η βαρεμάρα που πολλοί μας αναφέρουμε βογκώντας καθημερινά είναι απλά μια μορφή συνήθειας.

Έχετε παρατηρήσει ποτέ τα μικρά μωρά; Τα έχετε δει να περπατάνε γελώντας, να ψάχνουν το περιβάλλον τους χωρίς σταματημό, να σπάνε ότι βρουν και να ουρλιάζουν; Ναι, κι εγώ θέλω να τα πνίξω μερικές φορές, αλλά έχω παρατηρήσει πως ένα μικρό παιδί ποτέ δεν βαριέται.

Ζούμε ακριβώς στο ίδιο περιβάλλον με τα μικρά παιδιά, αλλά έχουμε δύο άκρως αντίθετες συμπεριφορές: Εμείς βαριόμαστε, ενώ τα μωρά βρίσκουν τα πάντα ενδιαφέροντα.

  • Εμείς βρίσκουμε τον τοίχο βαρετό, τα μωρά παίρνουν κιμωλίες και τον κάνουν μπάχαλο.
  • Εμείς καθόμαστε στον καναπέ και παραπονιόμαστε: "Βαριέμαι...", τα μωρά σηκώνονται όρθια (όσο μπορούν) και αρχίζουν να τρέχουν μέχρι να βρουν κάτι για να σπάσουν ή μέχρι να πέσουν κάτω με τα μούτρα.
  • Εμείς ντρεπόμαστε να μιλήσουμε στο άτομο που μας ενδιαφέρει, τα μωρά σηκώνονται μέσα στην καφετέρια κι αν φοράς πολύχρωμα ρούχα έρχονται για να σου τα τραβήξουν και να σου τα λερώσουν με σοκολάτα.

Το πρόβλημά μας είναι πως έχουμε συνηθίσει.

  • Έχουμε συνηθίσει τα μαγικά πράγματα που βλέπουμε στον κόσμο.
  • Έχουμε συνηθίσει με τις ίδιες παρέες, και είναι λογικό γι' αυτό να βαριόμαστε.
  • Έχουμε συνηθίσει να λιώνουμε στον καναπέ σαν πτώματα.
  • Έχουμε συνηθίσει να καθόμαστε μπροστά σε μία οθόνη για τρεις ώρες, διαβάζοντας κουτσομπολιά.

Είμαστε η απόλυτα κακή πλευρά της συνήθειας.

Το πιο ενδιαφέρον απ' όλα, όμως, είναι το πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της συνήθειας, για να γίνουμε αυτοί που θέλουμε να είμαστε.

Πως να πετύχεις τους στόχους σου / Πώς να γίνεις αυτός που ονειρεύεσαι. Όσο κι αν θα το ήθελα, καμία εξέλιξη δεν συμβαίνει χωρίς έστω και λίγη προσπάθεια.

Ξέρω πως πριν ακόμη αρχίσω να γράφω για τα τρελά μου κόλπα, πολλοί σκέφτεστε:"Νομίζεις πως δεν προσπάθησα να κόψω το τσιγάρο;" ή "Ρε μαλάκα blogger, δεν έφαγα τίποτε για έναν μήνα αλλά έβαλα τα κιλά ξανά και με το παραπάνω...".

Θα μιλήσω με παράδειγμα, έτσι για να κάνουμε και λίγο κέφι:

Πες ότι οδηγείς ποδήλατο και θέλεις να ανέβεις μια ανηφόρα. Με τη λίγη ταχύτητα που έχεις από πριν, αν δεν κάνεις καθόλου πετάλι, το ποδήλατό σου θα προχωρήσει λίγα μέτρα μόνο μέχρι να σταματήσει. Αυτή είναι η περίπτωση όπου δεν έχεις κάνει καθόλου προσπάθεια. Δεν πιστεύω να περίμενες και τίποτε παραπάνω.

Φορτώνεις τώρα όμως και λες:"Τη γάμησες παλιο-ανηφόρα!". Τρέχεις στο ισιάδι, πιάνεις ίσα με 50 χιλιόμετρα την ώρα, φτάνεις την ανηφόρα, συνεχίζεις να πατάς το πετάλι σαν να έχεις βαρέσει τρία τσουβάλια κόκα και αισθάνεσαι πολύ γαμάτος αφού το ποδήλατο προχωράει. Μόνο μέχρι να φτάσεις στα μισά όμως. Βλέπεις, είχες 6η ταχύτητα στο πίσω και 3η στο μπροστά και ενώ αυτό σου έδινε ταχύτητα στο ισιάδι, στην ανηφόρα έκανε το πετάλι βαρύ σαν τον Πάγκαλο και την ενέργειά σου άδεια σαν την καρδιά του Μητσοτάκη. Τα παρατάς. Κι όχι μόνο τα παρατάς, αλλά σε παίρνει και προς τα πίσω η κατηφόρα, αφού ούτε δύναμη να σταθείς όρθιος δεν σου έμεινε.

Όπως όμως κείτεσαι ηττημένος στο καυτό τσιμέντο, βλέπεις τον αθλητή που εγώ κοουτσάριζα να περνάει από δίπλα σου, πιο αργά μεν από εσένα αλλά σταθερά. Τον βλέπεις να κουράζεται μεν, αλλά τόσο μέχρι εκεί που του μένει δύναμη να συνεχίσει. Ο Μάκης Ανάρης με τις τέλειες, πέτρινες γάμπες έβαλε πρώτη (ταχύτητα) πριν την ανηφόρα. Έτσι, μπορεί να ανεβαίνει λίγο αργά, αλλά θα ανέβει σίγουρα.

Στον πραγματικό κόσμο, το παράδειγμα του ηττημένου είναι αυτός που θέλει να χάσει τα 20 παραπανίσια κιλά του: Κόβει μια μέρα το φαϊ απότομα - εκεί που έτρωγε 4000 θερμίδες την ημέρα έριξε την κατανάλωση σε χίλιες. Ρε έξυπνε! Ούτε τα μοντέλα της Victoria's Secret δεν τρώνε τόσο λίγο!

Προφανώς το αποτέλεσμα θα είναι να φτάσει τον οργανισμό του σε μια κατάσταση σοκ και μετά από ένα σημείο απόλυτης πείνας (ακόμη κι αν είχε χάσει 2 κιλά - κατά κύριο λόγο υγρά) να πέσει ξανά με τα μούτρα στις βάφλες, τη μερέντα και το λαρδί. Δεν είχε καταφέρει να κάνει συνήθειά του το να μην συμπεριφέρεται σαν χοντρός.

Η πετυχημένη τακτική θα είχε μια μέθοδο, επικεντρώνοντας το άτομο σε μικρές, βατές, τακτικές αλλαγές:

  1. Για μία εβδομάδα θα έπρεπε να κόψει τα γλυκά.
  2. Την άλλη εβδομάδα θα έκοβε τα τηγανιτά.
  3. Την επόμενη θα μείωνε το μέγεθος από τις μερίδες.
  4. Την επόμενη θα έκοβε το αλκοόλ.

Έτσι, όχι μόνο θα μπορούσε να ασχοληθεί με ένα πρόβλημα (διαχειρίσιμο όμως) την εβδομάδα, αλλά στο τέλος του μήνα θα ήταν ένας τύπος που είχε κόψει τα γλυκά, τα τηγανητά, το αλκοόλ και που θα έτρωγε μικρές μερίδες.

Baby steps. Μπουσουλήματα. (Πέτα και τη δύναμη της συνήθειας μέσα)

Ας ασχοληθούμε με κάτι πολύ πρακτικό. Ένας φοιτητής που δεν έχει παρέες, μια φοιτήτρια που δεν περνάει καλά στην πόλη που ζει. Γνωστή και συνηθισμένη περίπτωση.

Οι περισσότεροι αποδέχονται το πρόβλημά τους (λόγω συνήθειας) και καταλήγουν να σπαταλούν πολύτιμα χρόνια μέσα στη μιζέρια.

Εγώ λέω ότι το πρόβλημα είναι πολύ εύκολα επιλύσιμο. Αν το δούμε σαν μια ενιαία κατάσταση του στυλ "Δεν περνάω καλά/Δεν έχω φίλους" ίσως να φαίνεται τεράστιο, αλλά αν το σπάσουμε σε 365 μικρά προβληματάκια;

Φανταστείτε ένα τεράστιο πρόβλημα δια 365! Τα επιμέρους του κομμάτια έγιναν μόλις τόσο μικρά που δεν μπορώ καν να γράψω post για την πάρτη του.

Ας το κάνουμε πιο ρεαλιστικό. Ας διαιρέσουμε το πρόβλημα με το 12. Δώδεκα μικρά βήματα, ένα για κάθε εβδομάδα, μέχρι να περάσουν τρεις μήνες.

Τίτλος προβλήματος: Δεν έχω (ενδιαφέροντες) φίλους.

Βήματα επίλυσης:

  1. Αποδέχομαι ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί. Πείθω τον εαυτό μου γι' αυτό.
  2. Αρχίζω να μιλάω σε όσο πιο πολλά άτομα μπορώ στην καθημερινότητά μου.
  3. Αναγνωρίζω ποια είναι τα δυνατά μου σημεία και τα φέρνω στο προσκήνιο.
  4. Αναγνωρίζω ποια είναι τα αδύναμά μου σημεία (π.χ. εμφάνιση) και τα βελτιώνω (π.χ. κουρεύομαι - ότι και να πείτε, η εμφάνιση τα κάνει όλα πιο εύκολα στις ανθρώπινες σχέσεις)
  5. Γράφομαι σε έναν σύλλογο/τάξη/δραστηριότητα χορού/γερμανικών/σκακιού.
  6. Μιλάω σε όλους και επικοινωνώ χωρίς να απαιτώ κάτι, χωρίς να γίνομαι πρηξαρχίδης.
  7. Αναγνωρίζω με ποια άτομα έχω την καλύτερη επαφή και τους μιλάω λίγο περισσότερο.
  8. Κανονίζω καφέ με τα άτομα που έκανα καλή επαφή.
  9. Κανονίζω καφέ με 2 από τα άτομα με τα οποία γνώρισα και τα γνωρίζω μεταξύ τους. Επαναλαμβάνω με διαφορετικά άτομα.
  10. Εβδομάδα περισυλλογής. Αφήνω την κατάσταση στην άκρη και σκέφτομαι αν είμαι σε καλό δρόμο. Αν όχι, είναι καιρός να βρω διαφορετική λύση. Αν όλα πάνε καλά, συνεχίζω.
  11. Συνεχίζω επαφή με όσα άτομα ταιριάζω και γουστάρουν, ξεχνώ (χωρίς πρόβλημα φυσικά) όσους φαίνεται πως δεν γουστάρουν.
  12. Απολαμβάνω την πρώτη μου μέρα χωρίς το μεγάλο μου πρόβλημα.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα. Το κάθε πρόβλημα και ο κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του 12 βήματα.

Πραγματικά, δεν είναι λυτρωτική η γνώση πως μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε, αρκεί να ακολουθήσετε τη λογική του "διαίρει και βασίλευε"; Δεν φαίνεται το κάθε μικρό κομμάτι του προβλήματος απίστευτα πραγματοποιήσιμο;

Και το καλύτερο απ' όλα έρχεται όταν κάποιος καταλάβει μέσα από τις πράξεις του ότι μπορεί να βελτιώσει τα πάντα στη ζωή του. Όταν συνηθίσει να αναλύει τα προβλήματά του, να βρίσκει λύσεις για αυτά και να τις κάνει πράξη.

Το καλύτερο έρχεται όταν ο 22χρονος πρώην στάσιμος φοιτητής συνηθίσει στην επιτυχία, συνηθίσει στην βελτίωση. Ακολουθεί το πτυχίο με 10, η πετυχημένη επιχειρηματική δραστηριότητα, μια αποτυχία και μια πιο δυνατή επιτυχία ξανά.

Δώσε κι άλλο motivation!

Θέλεις motivation? Πάρε!

  • Κοιτάς τους μεγάλους βιρτουόζους της κιθάρας και νομίζεις πως δεν μπορείς να γίνεις σαν κι αυτούς; Μάθε ένα μικρό πράγμα που σε κάνει καλύτερο στην κιθάρα κάθε μέρα. Ένα τη μέρα για 365 μέρες. Μίλα μου ξανά μετά από έναν χρόνο για το κατά πόσο ζηλεύεις ακόμη.
  • Θέλεις να αποκτήσεις σώμα φέτες για το καλοκαίρι; Βάλε στόχο να χάνεις ένα κιλό λίπους τη βδομάδα, για δύο μήνες πριν το καλοκαίρι. Κάνε τον Swarzenegger να σε ζηλεύει.
  • Θέλεις να μαγειρεύεις σαν Master Chef; Μάθε μια καινούρια συνταγή (+τεχνική) την εβδομάδα. Στο τέλος του χρόνου βάλε τις 52 νέες υπεργνώσεις σου εκεί που ξέρεις (στην προθήκη με τα μετάλλια εννοώ).
  • Θέλεις να βρεις τον έρωτα; Κάνε μια κίνηση την εβδομάδα (καλή κίνηση, με ευγένεια και ενδιαφέρον - όχι καγκουριές) σε έναν/μια που σε ενδιαφέρει. Αν μέσα σε έναν χρόνο δεν έχεις γνωρίσει τον έρωτα, τότε κάτι κάνεις πολύ λάθος. (Και πάλι, βρες ποιο είναι το πρόβλημα, λύσ' το, βρες τον έρωτα.)
  • Θέλεις να πάρεις πτυχίο; Πρώτος μήνας: συνηθίζεις στο να πηγαίνεις καθημερινά πανεπιστήμιο μετά το μεσημέρι. Δεύτερος μήνας: Πηγαίνεις και το πρωί. Τρίτος μήνας: Διαβάζεις στο σπίτι μια ώρα την ημέρα. Τέταρτος μήνας: Γράφεις γαμημένο δέκα!

Γιατί μετά από 5 χρόνια σπουδών να είσαι χειρότερος από ότι ήσουν στο Λύκειο;

Είδαμε πως υπάρχει ένα πρόβλημα:

  • Πολλοί φοιτητές μένουν στάσιμοι σαν άτομα για πολλά χρόνια, χάνοντας πολύτιμες ευκαιρίες.
  • Γι' αυτό φταίει το ότι δεν άλλαξαν περιβάλλον, οι "κακές" παρέες, η έλλειψη εσωτερικού κινήτρου/η κακή συνήθεια.

Και πως υπάρχουν τρόποι για να λυθεί:

  • Να γίνουμε αυτόνομοι σαν άτομα, αγκαλιάζοντας και τα προβλήματα της αυτονομίας ως δρόμο της εξέλιξής μας.
  • Να κάνουμε παρέες με άτομα καλύτερα από εμάς, που μας εμπνέουν να βελτιωθούμε.
  • Να βάλουμε στόχους. Στόχους ζωής.
  • Να χωρίσουμε τους μεγάλους και τρομαχτικούς μας στόχους σε μικρότερους, απόλυτα πραγματοποιήσιμους.
  • Να παραδεχτούμε ποιες συνήθειες μας κάνουν κακό.
  • Να αλλάζουμε τις συνήθειές μας λίγο-λίγο, μέχρι μια μέρα να έχουμε αλλάξει συνολικά έναν τρόπο ζωής.

Κάποιοι άνθρωποι είναι τέτοιοι, δεν γουστάρουν να αλλάζουν, δεν γουστάρουν να βελτιώνονται. Τους καταλαβαίνω, αλλά τόση ώρα δεν αναφερόμουν σε αυτούς.

Αναφέρομαι σε υπαρκτά παραδείγματα ανθρώπων που μου έλεγαν στο πρώτο έτος "Έχω όνειρα","Θέλω να κάνω αυτό... να κάνω το άλλο..." και τους βλέπω τώρα, μετά από 4 χρόνια να μην έχουν κάνει τίποτα.

Και αυτό σε κάνει χειρότερο από ότι ήσουν στο λύκειο, αφού ακόμη και οι ελπίδες που είχες κάποτε για τη φοιτητική σου ζωή είναι τώρα πια σχεδόν παρελθόν.

Απευθύνομαι σε όλους όσους από εσάς έχουν όνειρα για τον εαυτό τους. Σε όσους βαθιά μέσα τους κρύβουν τη δύναμη να δημιουργήσουν κάτι, είτε είναι απόλυτη προσωπική ευτυχία, είτε είναι κάτι χειροπιαστό, και το μόνο που τους κρατάει πίσω είναι είτε η συνήθεια της μιζέριας, είτε το "φαινομενικό" μέγεθος των στόχων.

Είμαστε σε μια φάση που δεν έχω πια την ευχέρεια να πω: "Ο χρόνος περνάει". Η πραγματικότητα είναι πια πως: "Ο χρόνος πέρασε".

Μην αγχώνεστε όμως. Υπάρχει κι άλλος χρόνος μπροστά μας, απλά όχι για χάσιμο.

Δείτε ακόμη μερικά παλαιότερα post που σχετίζονται με την πραγματοποίηση των στόχων μας:

Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.

Γίνε μέλος μαζί με 600+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.

Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.

Σχόλια:

Μαρία

Εξαιρετικό! Μπράβο σου! Όλα όσα σκέφτομαι τα 3 χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, τα διάβασα στο ποστ.

polaralex

@Μαρία: Ευχαριστώ Μαρία.

Anonymous

Σ'αγαπάω ρε!Πραγματικά φίλος,έχεις πολύ motivational τρόπο γραφής και είναι κάτι που το χρειάζομαι αρκετά (εδώ και μια βδομάδα ξυπνάω τόσο αργά που δεν βλέπω ήλιο).Και μπορώ να πω ότι αφού διαβάσω ποστ σου,κινητοποιούμαι περισσότερο σαν φοιτητής(μέχρι να ξεχαστώ και ξαναράξω,αλλά τέσπα :P) Είμαι 4ο και όταν σκέφτομαι αυτά που θα'θελα να κάνω και δεν έχω κάνει,απελπίζομαι.Ζούσα πολύ ωραία πράγματα αυτά τα χρόνια,αλλά με πολύ μικρή συχνότητα.Ευτυχώς που χρωστάω της πουτάνας τα μαθήματα! Αν τα διαβάζει αυτά κανένα πρωτοετό,δεν έχει δικαιολογία.Να εκμεταλευτεί κάθε στιγμή,γιατί μετά τα φοιτητικά χρόνια,είμαι πεπεισμένος πως 'πεθαίνουμε'. Συνέχισε γερά,και χαιρετίσματα στην πατρίδα! (το myhouse είναι όντως για τον πούτσο) Δημήτρης

polaralex

@Δημήτρης: Αν το post σε παρακινεί να κάνεις κάτι που πραγματικά θέλεις, τότε νομίζω πως πέτυχε τον σκοπό του - ακόμη κι αν είναι κακογραμμένο :p

Anonymous

σοφά τα λόγια σου, για ακόμη μια φορά (; επίσης θέλω να προσθέσω ότι λόγω του ότι είσαι πολύ persuasive/motivative/invasive/και άλλα σχετικά επίθετα σε -ive, θα ήταν πολύ χρήσιμο να αφιερώσεις ένα post στο κόψιμο του καπνίσματος! ~Σοφία

Anonymous

τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτο απαντάται στο post! genius αυτο με την υποδιαιρεση του προβληματος σε μικρότερα προβληματακια (; ~Σοφία

polaralex

@Σοφία: Συγνώμη που δεν πρόλαβα να σου απαντήσω νωρίτερα Σοφία, αλλά το κόψιμο του καπνίσματος είναι κάτι για το οποίο δεν έχω προσωπική εμπειρία αλλά και επίσης υπάρχουν ήδη πολλά γραμμένα γι' αυτό. Πάντως, είναι θέμα συνήθειας όπως το λές, αρκεί να το πας μεθοδικά!

Anonymous

giati den afineis oles tis apopseis na ekrazontai kai koveis sxolia? mono ta thetika afineis? blogger na sou petyxei...ta idia myala me ta kwlokanala kouvalas.

Alexandros Emexezidis

@Ανωνυμος: Το σχόλιο στο οποίο φαντάζομαι πως αναφέρεσαι δεν το εσβησα γιατι ήταν αρνητικό, αλλα επειδή ήταν ειρωνικό και δεν είδα να προσφέρει κάτι στην κουβέντα. Δεν έχω πρόβλημα με αρνητικά comments αρκεί να λένε κάτι. Και στην τελική, εσυ γράφεις υπό το όνομα 'ανωνυμος'. Πόσταρε με το πραγματικό σου όνομα (όπως εγω) και ακόμα και το ειρωνικο comment θα το κρατησω.

!sweety!

Εξαιρετικό post!!! Ειδικά τα επιπλέον motivations που δίνεις (και ειδικότερα το τελευταίο) σχημάτισαν ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό μου!!! Συνέχισε να γράφεις τόσο ωραία posts!!! Ίσως και να δίνουν πραγματικά κίνητρα στα άτομα που σε διαβάζουν!;)

Alexandros Emexezidis

@sweety: Χάρηκα που σου άρεσε! :)

thanosros

Φιλε συγχαρητηρια. Πετυχαινω αυτο το ποστ σε μια πολυ παρομοια κατασταση με αυτην που περιγραφεις (για καλο μου ειμαι απο τους λιγους, δυστυχως, που εχουν συνειδητοποιησει το μεγεθεος της σαπιλας τους και προβληματιζονται) και πραγματικα μου εδωσε πολυ μεγαλη ωθηση. Keep up the good work.

Anonymous

Γαματο ποστ.!Ευτυχως τυχαινει να το διαβαζω στην αρχη της φοιτητικης μου ζωης!Σ'ευχαριστω φιλε!

Anonymous

ποτε θα ρθει το επομενο ποστ..; :D ~χιουτζ φαν

FloKr21

poli kalo kai parakinitiko.. sigxaritiria.. kai ego foititria sta giannena.. ante perimenoume epomeno :)

Alexandros Emexezidis

@Ανώνυμος: Το επόμενο post είναι σχεδόν έτοιμο, απλά επειδή βγήκε ψιλο-τεράστιο, θέλει λίγη δουλειά ακόμη. :) @FloKr21: Έρχεται λέμε..... ;)

Jo.*

Το 2ο ποστ που διαβάζω και ταυτίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ. Μπράβο ρε παιδί μου. Και προσθέτω στα κίνητρα: Μπες στο φοιτηtips και διάβασε κανένα αρθράκι για να δεις ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε και υπάρχει λύση για όλα αρκεί να το παλέψεις. Ειλικρινά, ευχαριστώ!

Alexandros Emexezidis

@Jo: Παρακαλώ ;-)

Anonymous

Φοβερό άρθρο! Δεν ξέρω τι ακριβώς σπουδάζεις στα πολυαγαπημένα Ιωάννινα, αλλά ο λόγος σου είναι το λιγότερο W-O-W και inspiring. Συνέχισε να εμπνέεις!

Alex Emexezidis

@Ανώνυμος: Πληροφορική σπουδάζω - και ευχαριστώ πολύ. :)

Anonymous

γαματος ειμαι ηδη 18 και σε νιωθω!

oloistotameio

Συγχαρητήρια φίλε,το κείμενο σου με άγγιξε όσο δεν φαντάζεσαι...Είπες τόσες πολλές αλήθειες μέσα σε ένα μικρό κείμενο!Θα προσπαθήσω και εγώ να εφαρμόσω όσα πιο πολλά μπορώ από αυτά που είπες και ίσως μια μέρα να αλλάξει η ζωή μου προς το καλύτερο....Όπως είπε μια κοπέλα από πάνω 'όσα όλα σκέφτομαι στα 3 χρόνια της φοιτητικής μου ζωής τα διάβασα εδώ'

Anonymous

Τυχαίνει να σπουδάζω Ιατρική στα (άσχημα κατα τα φαινόμενα γιάννενα)και πραγματικά είναι άξιο θαυμασμού πως κατάφερες μέσα σε αυτή την κωλοτρυπίδα του σύμπαντος να ενστερνιστείς και να κωδικοποιήσεις τόσες φωτεινές θέσεις σε ένα άρθρο.Καλά τα motivational speeches,αλλά έχω να πω προσθέσω και εγώ κάτι το οποίο δεν ελέχθη,σε όλους όσους ανησυχούν για την αναστρεψιμότητα κάποιας δικής τους ''εκτροπης''από την οργασμική εικόνα της μελλοντικής τελειότητας,που τόσο συγκινητικά έπλαθαν όλα αυτά τα χρόνια.Η ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ.Δε χρειαζεται να ξεκωλιαστείτε για περιττές δόξες.Μπορείτε πάντα να εξοικονομήσετε χρόνο και ενέργεια στο βωμό της προσωπικής μετριότητας ως αυτοσκοπό.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ να φυγοπονείτε.ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ.Συμβιβαστείτε με τη σκατένια πραγματικότητα της Ελλάντα,αράξτε,και εξασφαλιστειτε με τον πιο εύκολο δυνατο τροπο.Στο μεσοπρόθεσμο μέλλον,η εικόνα μιας μεσοαστικής,σχετικά άνετης ζωής δεν ξεφεύγει απο τα πλαίσια πραγματισμού για τον οποιονδήποτε απόφοιτο καποιας σεβαστής σχολής.

Anna ex

Απο τοτε που αρχισα να διαβαζω τα άρθρα σου εχω αλλαξει τελειως τροπο σκεψης και μου εδωσες το κινητρο να αρχίσω να προσπαθω για ολα αυτά που τοσα χρονια δεν είχα τη δυναμη να τα κανω! Σε ευχαριστώ πολυ και συνεχισε ετσι! :)

alexm

εισαι απιστευτος φιλεεε....απλα μια απορια εχω το χεις ζησει και εσυ για αυτο ειναι τοσο απιστευτα τα κειμενα σου?

Alex Emexezidis

Δεν ξέρω 'αν έχω ζήσει' τα πάντα ακριβώς όπως τα γράφω - αλλά σίγουρα όλα πηγάζουν είτε από πράγματα που έζησα, είτε από αυτά που λέω στον εαυτό μου όταν αντιμετωπίζω παρόμοιες καταστάσεις. Για παράδειγμα, για καιρό έγραφα για το πως να περάσεις μαθήματα, αλλά άρχισα να το κάνω πράξη λίγο αργότερα... :p Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! :)

Theodora

Εγώ έχω δυσκολευτεί πάρα πολύ από τότε που έφυγα από τη φοιτητική περιοχή μου βέβαια είμαι άνεργη εδώ και τρία χρόνια και αυτό δεν βοηθάει νιώθω ότι είμαι κάτι μεταξύ ρομπότ και zόμπι και ότι έχω χάσει όλη την ανεμελιά μου μακάρι αυτό το σκηνικό να αντιστραφεί κάποια στιγμή αλλά χάνω τη διάθεση μου πανεύκολα δε μπορώ να γνωρίσω κόσμο το οικονομικό μου είναι χάλια.Το έχω συνηθίσει πλέον αυτό αλλά γενικά νιώθω ότι κάποιοs μου έχει πάρει την αναπνοή.Είχα πάει για πέντε ημέρεs στη φοιτητική μου περιοχή και μόνο το γεγονόs ότι επέστρεψα με έκανε να νιώθω χάλια και ο ενθουσιασμόs μου για τη zωή ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι.Μακάρι αυτό να ανατραπεί κάποια στιγμή.......

Alex Emexezidis

Θεοδώρα, θα σχολιάσω με πολύ λίγα λόγια: Αυτό το συναίσθημα που νιώθεις, εγώ το έζησα όταν βρέθηκα στη ζωή μου χωρίς κανέναν σημαντικό για μένα στόχο. Μιλάω για κάποιον μεγάλο στόχο. Ακόμη και που παρέμενα φοιτητής, και για μένα η ανεμελιά είχε χαθεί. Μια λύση για να το ξεπεράσεις, είναι η εξής: Βρες το μεγάλο σου στόχο - και δούλεψε γι' αυτόν. Δεν λέω πως είναι απλό, αλλά είναι μια πιθανή λύση, και σίγουρα είναι καλύτερο από το να συνεχίσεις να μιζεριάζεις. Όταν δουλεύεις για να πραγματοποιήσεις τον μεγάλο σου στόχο, η ελπίδα η ίδια θα σε βοηθήσει να κρατήσεις το ηθικό σου ψηλά, και να βρεις ικανοποίηση και σε πράγματα που πριν δεν το είχες καν φανταστεί. Άρα, μη περιμένεις 'να ανατραπεί κάποια στιγμή'. Δράσε, άμεσα και μεθοδικά.

MariaM

Πολυ ωραιο αρθρο!!Συμφωνω μαζι σου σε πολλα σημεια.ειναι ομως λιγο αδικο εκεινο το σχολιο που εκανες για τους φοιτητες που μενουν στο σπιτι τους.θεωρω οτι το πανεπιστημιο δινει απο μονο του ευκαιριες αυτο βελτιωσης που δεν εχουν να κανουν με το που μενει κανεις.

Γιατί είναι κλειστά τα σχόλια;

Το Φοιτηtips βρίσκεται σε αρχειακή μορφή και νέα σχόλια δεν γίνονται δεκτά. Τα παλαιότερα, φυσικά, παραμένουν στα αρχικά τους άρθρα, για να κρατήσουν ζωντανές τις πολλές ενδιαφέρουσες κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας.

Η κουβέντα, όμως, συνεχίζεται στο δι-εβδομαδιαίο newsletter The Checklist και στο κλειστό group των αναγνωστών. Για περισσότερα, κάνε κλικ εδώ.

Τα 8 χειρότερα στυλιστικά παραπτώματα των φοιτητών. 64 σύντομες απαντήσεις στα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής (κάποιων).