Η Μαρία γράφει για το νόημα της ζωής.

Αυτό το guest post από τη Μαρία είναι μέρος του project: "Ποιο είναι το νόημα της ζωής;" Περισσότερες πληροφορίες γι' αυτό θα βρείτε στο εισαγωγικό post.

Η Μαρία Αρναουτάκη είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού τμήματος του ΕΚΠΑ και blogger.

Στη βιβλιοθήκη μου υπάρχει ένα βιβλιαράκι με τίτλο "Tο νόημα της ζωής". Στο εξώφυλλό του έχει μια γυάλα με ένα νωχελικό χρυσόψαρο και μέσα του μπορείς να βρεις μαζεμένες σκέψεις σημαντικών και ασήμαντων (;) ανθρώπων πάνω στην αιώνια ερώτηση.

Οι σκέψεις αυτές κυμαίνονται μεταξύ αισιοδοξίας και αρνητισμού, κυνισμού και λατρείας σε κάτι ανώτερο, μεταξύ του "εγώ" και του "εσύ". Το είχα αγοράσει στην Α' υπαρξιακή φάση της εφηβείας μου.

Και όλους αυτούς τους τύπους του βιβλίου, τους φαντάζομαι ανάσκελα, να κοιτάζουν το ταβάνι, ή σε στιγμές μοναξιάς να κοιτάζουν στο πλάι και να κουνάνε το κεφάλι, καθένας με τον δικό του περιορισμένο και ποτισμένο με υποκειμενικότητα τρόπο ενώ αναρωτιούνται “τι στο διάολο κάνουν εδώ”.

Υπάρχει κι ένα κεφάλαιο στο βιβλίο που καταργεί θεούς και δαίμονες και αναφέρεται στο τίποτα. Στο τίποτα, ρε φίλε. Σταμάτα να ρωτάς. Ωραίο κεφάλαιο, λυτρωτικό. Απλά είσαι εδώ. Τυχαία και για λίγο. Και θα φύγεις.

Δεν θα ανοίξω το βιβλίο σήμερα. Θα κρατήσω, όμως, το "λίγο" και το "τυχαία". Αυτά τα δύο πράγματα νομίζω είναι που κρατάνε τον ναρκισσισμό του είδους μας (όσο μπορούν) σε χαμηλά επίπεδα. Από πάντα ο άνθρωπος αναρωτιόταν ποιό είναι το νόημα, είτε κοιτώντας τον έναστρο ουρανό κρατώντας το ρόπαλό του, είτε τώρα, χαμένος στην οθόνη του iPhone του.

Νομίζω πως το πρώτο (και μεγαλύτερο) σοκ ήταν όταν ανακαλύψαμε, επί Γαλιλαίου, ότι δεν είμαστε εμείς το κέντρο του σύμπαντος. Χμ, ούτε καν το κέντρο της ύπαρξης. Βασικά, τίποτα δεν γυρίζει γύρω από εμάς. Αλλά ευτυχώς, γενικά, το ξεχνάμε, αλλιώς τώρα αντί να γράφω, θα ετοίμαζα προσάναμμα για τη φαμέλια στη σπηλιά.

Και, κυρίως, ποιό μπορεί να είναι το νόημα όταν όλο αυτό σίγουρα θα τελειώσει; Ίσως αύριο. Ίσως ακόμη και τώρα. Από τη στιγμή που γεννιέσαι, δέχεσαι την ενόρμηση του διπόλου: ζωή και θανάτος. Και σε κάτι τέτοιες στιγμές δεν αναρωτιέσαι το νόημα; Όταν βιώνεις πολλή ζωή ή πολύ θάνατο; Μήπως το βρίσκεις ποτέ;

"Το νόημα της ζωής". Βαρύγδουπο, σαν κάτι (βαρετούς) τίτλους κλασσικών βιβλίων και ταινιών που όλοι γνωρίζουμε αλλά δυσκολευόμαστε να ξεκινήσουμε/τελειώσουμε. ("Η αβάσταχτη βαρύτητα του δεν είναι" και άλλες τέτοιες γεμιστές ντομάτες) 100 bοοks/movies/ places you must read/watch/go to before you... die.

Before you.. die.

Ίσως, όμως, τα πράγματα να είναι πιο απλά, πιο όμορφα και ταυτόχρονα απρόσμενα διαφορετικά για τον καθένα μας. Το νόημα το βρίσκει ο καθένας εκεί που εκείνος πιστεύει την εκάστοτε στιγμή ότι το βρίσκει. Γι' αυτό και δεν είναι ένα και μοναδικό.

Η ζωή μας παίρνει νόημα υπό διαφορετικές συνθήκες και από διαφορετικά πράγματα. Αυτή είναι και η ομορφιά στο μυστήριο της ανακάλυψης, που εν τέλει μπορεί και να μην έρθει ποτέ. Μπορεί να μην πάρεις ποτέ απάντηση για το ερώτημα αυτό, θα ήσουν όμως και ηλίθιος αν περνούσες όλο τον χρόνο που σου έχει δοθεί, βουλιάζοντας στην ερώτηση (αυτά τα λέω για να τα ακούει και η αφεντιά μου).

Έχω καταλήξει πως το νόημα το βρίσκεις τη στιγμή που δεν σε νοιάζει ούτε η ερώτηση περί αυτού, ούτε και η απάντηση. Η μάλλον… όταν δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ασχοληθείς με φιλοσοφίες και αμπέλια. Το νόημα το βρίσκεις όταν ζεις.

Να το και το νόημα: Ταξιδεύεις (νοερά ή κυριολεκτικά), ονειρεύεσαι (ξύπνιος ή μη), γεύεσαι, μυρίζεις, αγγίζεις, μαθαίνεις, συγκινείσαι, ανατριχιάζεις, γελάς πολύ, κλαις, κλαις πολύ, εκπλήσσεσαι, δημιουργείς, ενθουσιάζεσαι, νιώθεις ερωτευμένος, γράφεις, διαβάζεις, θυμώνεις, συνειδητοποιείς, κάνεις έρωτα ή δεν υπολογίζεις το χρόνο. Δεν θρηνείς το χθες και αφήνεις το αύριο να γίνει ένα άλλο σήμερα. Μαθαίνεις κάθε μέρα, λίγο περισσότερο τι κρύβεις εσύ μέσα σου. Ή τι κρύβουν οι άλλοι. Σήμερα. Τώρα.

Τις προάλλες είδα αυτό το ευφυές βιντεάκι που γλαφυρά συμπυκνώνει το νόημα των παραπάνω. Ονομάζεται "The time you have in jelly beans". Ακούγεται αστείο, αλλά το πιάνεις το... νόημα. ;)

Περισσότερα από τη Μαρία μπορείτε να βρείτε στο blog της, Εδώ κι Εκεί.