Μήπως ήρθε η ώρα να γίνεις πρεζόνι της ζωής;

Αυτό το post είναι μέρος του project: "Ποιο είναι το νόημα της ζωής;" Περισσότερες πληροφορίες γι' αυτό θα βρείτε στο εισαγωγικό post.

Μπορείς να μην κάνεις τίποτα. Μπορείς απλά να ξαπλώσεις στον καναπέ του σπιτιού σου και να κοιτάς το λάπτοπ. Ή μπορείς να πιάσεις στο χέρι σου το κινητό και να δωθείς στα status updates του τίποτα.

Γιατί ο καιρός που είσαι νέος δεν θα είναι για πολύ ακόμη. Λίγη υπομονή και θα τελειώσει.

Ξέρω, σε κουράζει. Καταλαβαίνω πόσο χάλια περνάς μέσα σε αυτό το σώμα του νέου, μες στη ζωή με την αβεβαιότητα και τις απεριόριστες πιθανότητες. Αλλά, μην φοβάσαι: Μόλις όλα τελειώσουν δεν θα ξαναγεννηθείς ποτέ. Στο υπόσχομαι.

Και στην τελική, τι φταις εσύ που τυχαία σωματίδια, χώμα ουσιαστικά του σύμπαντος, μαζεύτηκαν από τις άκρες των πλανητών και μέσα από άλλα ζωντανά κύτταρα έφτιαξαν εσένα - και όλη την εμπειρία σου που λες "ζωή";

Αν κάνεις λίγη υπομονή ακόμη, θα περάσει.

Και όταν με το καλό περάσει, δεν θα υπάρχει κάποιο όνειρο να εκπληρώσεις. Δεν θα έχεις τις αμέτρητες χώρες του κόσμου να ταξιδέψεις, ίσως με παρέα, ίσως και μόνος, και να χαθείς σε δρόμους σκοτεινούς και ξένους, χωρίς να ξέρεις κανέναν τριγύρω, χωρίς καν να μιλάς τη γλώσσα.

Αν κάνεις λίγη υπομονή ακόμη, όλα, ακόμη και ο φόβος, θα σταματήσουν να υπάρχουν.

Μετά δεν θα έχεις τους εκατομμύρια ανθρώπους που μοιράζονται μαζί σου ένα μικρό κομμάτι του χρόνου του σύμπαντος όπου είστε ταυτόχρονα ζωντανοί. Και δεν θα χρειάζεται να μαντεύεις το τι θα μπορούσες να μοιραστείς μαζί τους, στιγμές κι εμπειρίες, λόγια και σκέψεις, συναισθήματα και αγάπη.

Και αν όλα τελειώσουν (λίγη υπομονή θέλει μονάχα) δεν θα έχεις πια αυτό το ικανό σώμα που μπορεί να τρέξει πενήντα χιλιόμετρα μέσα στην δροσερή μπόρα ενός καλοκαιρινού απογεύματος. Δεν θα έχεις αυτά τα δυνατά χέρια που μπορούν να κάνουν κατακόρυφα και ρόδες στην αμμουδιά της παραλίας. Δεν θα έχεις αυτή τη δυνατή και υγιή καρδιά που μπορεί να σείει το κορμί σου όταν θα φιλάς για πρώτη φορά εκείνη που νομίζεις πως φτιάχτηκε για σένα.

Αν κάνεις λίγη ακόμη υπομονή, η ζωή σου θα περάσει, και λίγο πριν πεθάνεις, όταν πια θα είσαι γέρος, θα μπορείς να έχεις εκείνη την τελευταία ανακούφιση πως όλα τώρα θα τελειώσουν.

Όλες οι μεγάλες απαιτήσεις, όλες οι τύψεις για τα όνειρα που δεν έκανες ποτέ, όλα τα απογεύματα που δεν βγήκες από το σπίτι σου για να περπατήσεις στην φοιτητική σου πόλη, όλα τα χέρια που δεν άγγιξες μπροστά σε μια σελήνη, όλα τα ταξίδια που αρνήθηκες να κάνεις επειδή βαριόσουν, όλα τα "ναι" που δεν είπες επειδή φοβόσουν. Όλα θα χαθούν.

Όλα θα χαθούν...

Εκτός κι αν ρε παλιομαλάκα οι ειρωνίες αυτές σε κάνουν να θυμώνεις και να ανατριχιάζεις.

Εκτός κι αν η ιδέα πως τα όνειρα σου μπορούν να χαθούν σε κάνει να ξεσπάς και να χτυπιέσαι με μανία.

Εκτός κι αν μέσα στην συντηρητική επιφάνεια του φόβου και την συνήθειας κρύβεται η νεανική ψυχή που θέλει να βγει εκεί έξω στον κόσμο και να ρουφήξει τη ζωή σαν αέρα μετά τον παραλίγο πνιγμό.

Τότε, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ένα πρώτο βήμα στα μεγάλα "ναι": Να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο για μια ξένη χώρα, να μιλήσεις χωρίς δισταγμό σε εκείνον/η που σου αρέσει, να χορέψεις σαν τρελός με την αγαπημένη σου μουσική χωρίς να σε νοιάζει κανένας, να πιάσεις τον έρωτα σου από το χέρι και να τον διεκδικήσεις, να φτιάξεις αυτό που πάντα ήθελες αλλά φοβόσουν και να το στηρίξεις με όλο σου το είναι, να γράψεις ξανά και ξανά και να το χώσεις στα μούτρα των ανθρώπων, να τραγουδήσεις μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους, να περπατήσεις την πόλη σου μέσα στις νύχτες μόνος σου, να ξυπνήσεις και επιτέλους να ζήσεις.

Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να εθιστείς στην κόκα της ζωής που κρύβουμε όλοι μέσα μας, στις νεανικές αντοχές που δεν ήξερες ποτέ πως είχες, που σε κάνουν να μπορείς να ταξιδεύεις για μέρες με τα ΚΤΕΛ άυπνος και κάθε μια από αυτές να γνωρίζεις μέρη και ανθρώπους και να χορεύεις, να ζεις, να συνεχίζεις, να ταξιδεύεις με τον κολλητό σου, να ζεις τα καλοκαίρια σαν να μην υπάρχει μέλλον, να ξεκινάς για έναν καφέ και να καταλήγεις να κάνεις κάμπινγκ για μια βδομάδα, χωρίς να σκέφτεσαι τις λεπτομέρειες και το "γιατί".

Ίσως τελικά να ήρθε η ώρα να ξεπέσεις στις σκληρές χαρές της ζωής, να γίνεις πρεζόνι των δυνατών στιγμών, να εθιστείς στο "ναι" και στις δυνατότητες που κρύβεις μέσα σου.

Εκτός κι αν βαριέσαι. Τότε, μπορείς απλά να μην κάνεις τίποτα. Στο τέλος-τέλος, ζωή είναι, θα περάσει.