Ψάχνοντας νόημα, φιλία, έρωτα, ευτυχία.
Μπορούμε, άραγε, να βρούμε αυτό που ψάχνουμε; Ίσως η ζωή να είναι ένα "σκάψιμο" - περπατάμε πάνω σε άπειρο χώμα και σκάβουμε όπου βρούμε. Ίσως, έτσι, κατά τύχη να πετύχουμε έναν θησαυρό. Ίσως και όχι.
Πρόσφατα είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον φίλο μου τον Βασίλη. Το θέμα είχε να κάνει με τις παρέες.
Βλέπετε, εγώ και ο Βασίλης θεωρούμε τους εαυτούς μας κάπως... διαφορετικά άτομα: Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, που φερόμαστε, οι συνήθειές μας - όλα αυτά τυχαίνει να διαφέρουν από τα χαρακτηριστικά του μέσου εικοσάρη.
Και αυτό πάντα δημιουργούσε ένα (φαινομενικό) πρόβλημα: Δεν μπορούσαμε να βρούμε καινούριες παρέες που να μας ικανοποιούν, δεν μπορούσαμε να γνωρίσουμε κοπέλες που να ερωτευτούμε εύκολα - ακόμη κι αν ήμασταν πραγματικά ανοιχτοί και κοινωνικοί. Δεν μπορούσαμε, πάνω απ' όλα, να αισθανθούμε ικανοποιημένοι με τον (συνεχώς βελτιωμένο) εαυτό μας.
Κι όμως, προσπαθούσαμε: Θα βγαίναμε με πολλά άτομα για καφέ, θα γνωρίζαμε πολλούς ανθρώπους στην καθημερινότητα (είμαστε τύποι που πιάνουμε κουβέντα με αγνώστους για την πλάκα μας), θα ερχόμασταν σε επαφή με πολλές κοπέλες.
Αλλά, τελικά, μέσα στο μεγάλο πλήθος θα καταλήγαμε να αισθανθούμε ακόμη μεγαλύτερη μοναξιά.
Δεν λέω: Υπήρξαν και οι σπάνιες στιγμές που με κάποιους ανθρώπους αισθανθήκαμε ένα μεγαλύτερο δέσιμο. Αλλά ήταν ακριβώς αυτό: σπάνιες.
Το θέμα αυτό μας έτρωγε καιρό τώρα. Γιατί μας ήταν τόσο δύσκολο να "ικανοποιηθούμε" με τους ανθρώπους που έχουμε απέναντί μας;
Το ότι αισθανόμασταν κάτι τέτοιο δείχνει τουλάχιστον ότι υπάρχει κάποιος λόγος, μια αγνώστου μεγέθους φωτιά πίσω από τον καπνό. Τι είχε πάρει όμως φωτιά; Ήθελα να μάθω αν αυτό το συναίσθημα ήταν αποτέλεσμα κάποιου υπαρκτού προβλήματος ή απλά μια παρανόηση, μια παρενέργεια κάποιας άλλης αιτίας.
Ήθελα να μάθω μήπως εξ' αρχής δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα.
Συχνά, δεν ξέρουμε τι ακριβώς ψάχνουμε. Πρέπει όμως να συνεχίσουμε να περπατάμε τον δρόμο της ζωής μας - και στην χειρότερη περίπτωση καταλήγουμε να κάνουμε υπέροχο τουρισμό.
Εγώ - «ο διαφορετικός».
Ο πρώτος αντίλογος που έθεσα στον εαυτό μου ήταν το εξής ερώτημα: «Μήπως Αλέξη δεν είσαι ο μόνος που αισθάνεται έτσι; Μήπως και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι αισθάνονται πως δεν ταιριάζουν με τους υπόλοιπους;»
Καλό ερώτημα εαυτέ. Πράγματι, είναι πολύ πιθανό να μην είμαι η εξαίρεση. Ίσως, τελικά, να διαφέρω μόνο στο ότι συνειδητοποιώ καθαρότερα την έλλειψη "δεσίματος" με τους περισσότερους ανθρώπους.
Γιατί, στην τελική, έχω μάθει πως ο άνθρωπος τείνει να συμβιβάζεται όπου βρίσκει δυσκολία. Μπορεί οι άνθρωποι γύρω μου να έχουν συμβιβαστεί με αυτή την μέτρια πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν θα βρουν απόλυτα ταιριαστούς συντρόφους/συμμάχους στη ζωή τους.
Και, αν το πάω ακόμη παραπέρα, μπορεί να είμαι και εμετικά τυχερός, αφού έχω τουλάχιστον έναν φίλο με τον οποίο αισθάνομαι απόλυτη εμπιστοσύνη, με τον οποίο μοιράζομαι τον ίδιο τρόπο σκέψης και το ίδιο χιούμορ (αρκετό για κλείσιμο σε ψυχιατρείο μερικές πολλές φορές).
Οπότε, ίσως και αυτό το αίσθημα "διαφορετικότητας" που έχω να είναι απλά το αίσθημα της μεγάλης αντίθεσης μιας απόλυτα ταιριαστής φιλίας με όλες τις μέτριες φιλίες που θα μπορούσα να βρω. Δεν βλέπω, δηλαδή, καλά στο σούρουπο γιατί κάποιος βαρούσε με φακό μέσα στα μάτια μου.
Είναι καλό να προσπαθούμε, αλλά είναι αδύνατον να σκάψουμε όλο τον κόσμο! Γι' αυτό, είμαστε "ανοιχτοί" στην διαδρομή - σκάβουμε όποτε έχουμε όρεξη, συνεχίζοντας να κάνουμε την βόλτα της ζωής μας. Αν έτσι, ξεκούραστα και χαλαρά, πετύχουμε κάποιον θησαυρό, θα μας έχει μείνει και η δύναμη να τον χαρούμε. Γι' αυτό, πρέπει κανείς να ξέρει πότε να σταματάει να ψάχνει, να ξεκουράζεται...
Εγώ - «η μαζόχα».
Δεύτερος αντίλογος: «Μήπως, Αλέξη, έχεις υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό σου;»
Το να έχει κανείς χαμηλές απαιτήσεις από την ζωή του μας έμαθαν από το δημοτικό ότι ήταν «κακό». Καθώς μεγάλωνα, όμως, επιβεβαιωνόταν συνεχώς το ακριβώς αντίθετο: "Οι χαμηλές απαιτήσεις σε προστατεύουν από το να είσαι δυστυχισμένος."
Στα τέλη του προηγούμενου μήνα πήγα μια βόλτα στην κωμόπολη από όπου κατάγομαι. Συνήθως δεν κάθομαι για πολύ. Έχω ψιλο-ξεκόψει από την "πατρίδα" μου: Λίγο επειδή σπουδάζω χρόνια στα Γιάννενα και λίγο από επιλογή.
Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά: Ήθελα να βουτήξω μέσα στο παρελθόν μου και να αναπνεύσω την μυρωδιά της πιθανότητας να είχα μείνει κι εγώ εκεί, σε μια κωμόπολη δέκα χιλιάδων κατοίκων.
Ήθελα να φανταστώ πως θα ήταν αν δεν είχα φύγει σε μια μακρινή πόλη, αλλά τελικά ενηλικιωνόμουν στο πατρικό μου, χωρίς νέες εμπειρίες, χωρίς νέες παρέες, με την μαμά να μου πλένει τα ρούχα.
Γιατί όλο αυτό; Ήταν μια υποσυνείδητη ανάγκη για να συνειδητοποιήσω την τύχη της πραγματικής κατάστασής μου, συγκρίνοντάς την με την εναλλακτική πιθανότητα.
Και εδώ φτάνουμε στο τι είδα εκεί πίσω: Παιδιά που ήξερα από το δημοτικό κι από το γυμνάσιο, λίγο μεγαλύτερα από εμένα, να έχουν παραμείνει εκεί, ίδιοι. Ίδια φάτσα, ίδιο μυαλό, ίδιες παρέες, περισσότερα κιλά. Κι, όμως, μέσα στην άγνοιά τους παρέμεναν ευτυχισμένοι.
Τα μαγκάκια του γυμνασίου συνέχιζαν να είναι παιδιά της πιάτσας, αν και σε μια νερωμένη έκδοση του παρελθόντος τους. Μπορεί σε εμένα να φαίνονταν στάσιμοι, βαρετοί, αλλά μεταξύ τους, για την κλίκα της παρέας τους, ήταν χαρούμενοι. Και στην τελική αυτό μετράει.
«Χαμηλές απαιτήσεις = ευτυχία» (?)
Οι πολεμιστές της αρχαιότητας μπορεί να φεύγαν για τα βάθη της Ασίας σε ταξίδια ετών για να κατακτήσουν νέα εδάφη. Αν όμως γυρνούσαν πίσω ζωντανοί και είχαν πετύχει την αποστολή τους, τότε ήταν καιρός για να αράξουν και να γιορτάσουν. Ήταν η ώρα για να γευτούν την χαρά της νίκης τους.
Η επίτευξη ενός στόχου έχει αξία όταν σταθείς και το χαρείς. Γιατί είναι εύκολο να γινόμαστε καλύτεροι και, πριν καλά-καλά το καταλάβουμε, να θεωρούμε ήδη τον εαυτό μας ξεπερασμένο και ξανά από την αρχή να βάζουμε νέο στόχο, μεγαλύτερο.
Για ποιόν λόγο; Με ποιόν έχουμε να συγκριθούμε;
Ο στόχος μπορεί να είναι οτιδήποτε: Ποιος είπε πως δεν έχει αξία το να μάθει ένα άγαρμπο παιδί να μιλάει σε γυναίκες χωρίς άγχος; Η, το να χάσει η χοντρή Ελένη τριάντα κιλά;
Πράγματα που για εμάς μπορεί να φαίνονται ασήμαντα, για έναν άλλον άνθρωπο μπορεί να αλλάζουν όλη την αντίληψη του για τη ζωή.
Και αυτό είναι το ωραίο με τους υψηλούς στόχους: Σε κάνουν να βελτιώνεσαι και να ξεπερνάς σκέψεις και επίπεδα που κάποτε σου φαίνονταν απροσπέλαστα.
Και αυτό είναι το κακό με τους μόνιμα, υπερβολικά υψηλούς στόχους: Σε κάνουν να απομυθοποιείς τις μικρές καθημερινές χαρές και την αξία του βάθρου όπου ήδη βρίσκεσαι. Σε κάνουν αχόρταγο για λάφυρα ζωής, έναν δυστυχισμένο πειρατή ανάμεσα σε κιβώτια γεμάτα χρυσάφι.
Οπότε, λέω: «Μήπως είναι η γαμημένη η χημεία του εγκεφάλου μου που σήμερα είπε να την δει λίγο πεσιμιστικά;»
Αυτή η μάζα λίπους και νευρώνων που κρύβει την ψυχή μας, μου έχει αποδείξει άπειρες φορές πως τα πράγματα «δεν φαίνονται όπως πραγματικά είναι» - αντιθέτως, φαίνονται όπως γουστάρει το σώμα μου να μου τα προβάλλει.
Και θυμάμαι την μέρα που είχα ρίξει εκείνη την ωραία γκόμενα, που περπατούσα στον δρόμο σαν άρχοντας του κόσμου, άνετος, ωραίος. Όλα μου πήγαιναν καλά.
Εγώ, ακριβώς το ίδιο άτομο (και ίσως καλύτερος) λίγο καιρό αργότερα, μετά από ερωτικά προβλήματα περπατούσα στον ίδιο δρόμο "πεσμένος", δυστυχισμένος, έχοντας ξεχάσει ότι καλό μου έχει συμβεί, όποια εξαιρετική τύχη είχα το πλεονέκτημα να ζήσω και όσες νίκες είχα καταφέρει στο πρόσφατο παρελθόν μου.
Τα πράγματα είναι όπως θέλουμε να τα δούμε. Αν θέλουμε να νομίζουμε πως δεν ταιριάζουμε με τους ανθρώπους τότε δεν θα ταιριάζουμε.
Αν αισθανόμαστε ανάξιοι της αγάπης, τότε πολύ δύσκολα θα τη βρούμε.
Αν βάζουμε υπερβολικά δύσκολους στόχους για τον εαυτό μας, τότε είμαστε μαζόχες: Καταφέρνουμε απλά να βασανίζουμε την ψυχή μας, να μας αποτρέπουμε από το να χαρούμε το σήμερα, από το να ζήσουμε τη στιγμή.
Οπότε...
«...Βασίλη, νομίζω πως δεν έχουμε κάποιο "πρόβλημα". Αντιθέτως, είμαστε πολύ τυχεροί - τόσο τυχεροί που έχουμε χάσει το μέτρο της σύγκρισης.
Το νόημα το ξέρουμε. Ξέρουμε το τι ψάχνουμε. Όποτε κάναμε αυτό που έβγαινε από μέσα μας, ήμασταν χαρούμενοι. Αν κάνουμε πράξη τα όνειρά μας (ξέρουμε καλά ποια είναι αυτά) θα είμαστε και στο μέλλον χαρούμενοι.
Δεν γίνεται να ταιριάζουμε με όλους τους ανθρώπους. Τουλάχιστον έχουμε βρει ο ένας τον άλλον, ο ένας το παίζει ψυχολόγος του άλλου και έτσι βγάζουμε άκρη στη ζωή μας. Και από πίσω έχουμε τόσα άτομα, τις οικογένειες μας, που στην τελική δεν έχουμε ανάγκη κι άλλους ανθρώπους.
Γιατί, θυμάσαι τις καλύτερες στιγμές της παρέας μας; Θυμάσαι και του καθενός από εμάς ξεχωριστά τις καλύτερες στιγμές;
Εκείνες οι στιγμές ήταν όλες απρόβλεπτες: Δεν μπορείς να κανονίσεις την μαγεία. Όταν είχαμε χαλαρώσει και ζούσαμε ευχάριστα τη ζωή μας, όλα τα άλλα έρχονταν μόνα τους. Ναι, προσπαθούσαμε, αλλά δεν προσπαθούσαμε περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Απλά ήμασταν ανοιχτοί.
Απλά, εμείς (τέτοιοι είμαστε) θέλουμε περιπέτεια. Δεν μας αρέσει το σίγουρο, δεν μας αρέσει το εύκολο, δεν μας αρέσει η ασφάλεια.
Θέλουμε να αγαπήσουμε μια κοπέλα και μετά να την χωρίσουμε ενώ την αγαπάμε, έτσι, για να δοκιμάσουμε τα όρια της αγάπης μας. Και μετά θέλουμε να πάμε να την βρούμε στην άλλη άκρη της Ελλάδας μέσα στην νύχτα. Οπότε, μην έχεις αμφιβολία για το αν μπορούμε να ερωτευτούμε. Και δεν φταίμε εμείς για τον αν απογοητευτήκαμε - αλλά ούτε και "εκείνες".
Το συμπέρασμα είναι πως όταν είσαι 20 χρονών, κάποιες φορές δεν πρέπει να σκέφτεσαι πολύ. Ίσως δεν πρέπει να σκέφτεσαι και καθόλου. Η πολύ σκέψη απομυθοποιεί την ζωή. Και ποιο το νόημα μετά; Χιλιάδες φιλόσοφοι πέρασαν από αυτόν τον κόσμο και προσπάθησαν να βγάλουν άκρη. Δεν νομίζω να τα κατάφερε κανείς.
Και, στην τελική, όλοι κάνουν λάθη. Δεν μπορούμε να είμαστε τέλειοι. Μπορούμε, όμως, να αφήνουμε πίσω μας τα λάθη και να αλλάζουμε τα πράγματα την επόμενη μέρα. Μπορούμε, λίγο-λίγο, να γινόμαστε καλύτεροι, χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις. Άσε, που ήδη είμαστε καλοί παλιο-ψωνάρα.
Ξέρεις, υπάρχουν τα παιδιά που έμειναν στο χωριό, στα σίγουρα, στα ίδια και είναι χαρούμενα. Κοίτα, κι εκείνοι έχουν τα δικά τους προβλήματα, αλλά τέτοιοι είναι, περνάνε καλά με αυτό που επιλέξανε.
Από την άλλη, υπάρχουν και άτομα σαν κι εμάς. Είμαστε σχεδόν ίδιοι με εκείνους. Σχεδόν.
Είμαστε όμως και λίγο διαφορετικοί. Πολύ διαφορετικοί...»
υγ. Βασίλη, τι ώρα θα πάμε για τρέξιμο; Πάρε τηλ. δεν έχω κάρτα.
Ο ίδιος ο Βασίλης, πάντως, δεν κατάλαβε το χιούμορ στο 'υστερόγραφο'... Και σε είχα για πιο έξυπνο ρε!!
να σαι καλά που γράφεις αυτά τα κείμενα και μας δίνεις ένα 'φτυάρι' για να 'σκάψουμε' και μεις λίγο μέσα μας...που όλα τα θεωρούμε δεδομένα και αππελπιζόμαστε μέσα σε τόση ευτυχία... Σωτήρης
@Σωτήρης: ;)
@alexandros emexezidis Εχουμε στειλει παρομοιο μυνημα. Για να μην θυμηθω κατι ''αλεξη θελεις να παιξουμε σκακι?'' ''περπαταω με τα χερια''. Το μυαλο μου πηγαινει στο ψυχωτικο.
Πρώτα απ'όλα συγχαρητήρια για το blog σου και για τα άρθρα σου, που μ' έκαναν ν'αλλάξω τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης των πραγμάτων και της ζωής γενικότερα!! Η αναμονή για το καινούριο σου post άξιζε τελικά και με το παραπάνω! Ίσως φανεί υπερβολικό, αλλά μου θύμισε την αγαπημένη Ιθάκη του Καβάφη! Αποφάσισα λοιπόν ν' αφήσω και εγώ το σχόλιο μου, για να μην αισθανόμαστε μόνοι μας όσοι τα έχουμε σκεφτεί όλα αυτά..Έχω προβληματιστεί αρκετά για όλα σε όσα αναφέρεσαι.. Ατέλειωτοι εσωτερικοί μονόλογοι και πολλές ώρες συζήτησης με φίλες που νιώθω ότι έχουμε αυτό το δέσιμο.. Και πιστεύω πως όλοι περνάμε φάσεις απαισιοδοξίας. Μάλλον κρίνεται και αναγκαίο αυτό, γιατί έτσι κινητοποιούμαστε και συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα και βλέπουμε όλα όσα έχουμε καταφέρει 'μ' άλλο μάτι'. Ίσως μας κάνει πιο δυνατούς και αποφασιστικούς για την επίτευξη νέων στόχων.. Στο τέλος πάντα καταλήγω ότι αυτή είναι η ζωή μας, η μοναδική μας ευκαιρία να κάνουμε αυτό που θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι.. Και είναι πολύ καλύτερο να κάνουμε κάποιες επιλογές και ν' αποδειχτεί πως κάναμε λάθος, παρά να μην προσπαθήσουμε καν να επιλέξουμε να κάνουμε κάτι! Και όντως έχεις πολύ δίκιο: όταν αισθανόμαστε ωραία μέσα μας και χαρούμενοι, όλα τ' άλλα έρχονται ;) Να σαι καλά που μας δίνεις 'τροφή' για να αναμοχλευτούμε λίγο και να ψάξουμε το είναι μας!! Συνέχισε την πολύ καλή δουλειά :)))
@Χρύσα: Κοίτα, Χρύσα, τα καλά λόγια είναι «καλά» αλλά αν μου λες τόσα πολλά θα ψωνιστώ. Και μετά ξέρεις πως θα γίνει το Φοιτηtips: Δεν γράφω που δεν γράφω συχνά post, τα επόμενα θα είναι «10 Λόγοι για τους οποίους έχω πιο πολύ δίκιο από όλους σας - μαζί» και φυσικά το «Ποιος Καβάφης; Δώστε μου το Νομπελτωραειμαιοκαλυτεροςκδσκδσκδκδς». Τέλος πάντων, θα προσπαθήσω να αποφύγω το ψώνισμα... Ξέρεις τι; Αυτό το άρθρο, όπως και πολλά από τα τελευταία που γράφω, έχει αρκετά προσωπικό τόνο. Δεν πιστεύω ότι ενδιαφέρει κανέναν να μάθει λεπτομέρειες για τη ζωή μου. Ο λόγος που τα γράφω έτσι είναι γιατί, απ' ότι έχω παρατηρήσει, όταν αγγίζω λίγο πιο προσωπικές λεπτομέρειες, όταν γράφω όπως θα μιλούσα σε έναν φίλο μου, τότε βγαίνουν ωραία post. Ουσιαστικά, μοιράζομαι τις σκέψεις μου όπως θα τις έλεγα και face-to-face σε έναν φίλο μου. Είναι αδύνατον να μην βάλω παραδείγματα από την ζωή μου μέσα. Από την άλλη, σκέφτομαι, είναι καλό να φορτώνω τους ανθρώπους που δεν με ξέρουν με άχρηστες πληροφορίες όπως το ποιoς είναι ο κολλητός μου, η το αν πήγα πριν από έναν μήνα στο χωριό μου; Όχι, δεν είναι καλό. Με βοηθάει όμως να πω μια ιστορία που περνάω, μια ιστορία που ίσως να ταυτίζεται με τα κομμάτια της ιστορίας ενός άλλου. Δεν είναι όλα τα post γραμμένα για όλους. Το συγκεκριμένο μάλιστα, αφού το τελείωσα, δεν ήμουν καθόλου σίγουρος αν θα αρέσει σε κανέναν πέραν από εμένα. Πολλά λόγια λέω, όπως πάντα, αλλά για να καταλήξω σ' αυτό που θέλω: Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου. Το να γράφεις ένα blog είναι αντικειμενικά μια διαδικασία που βασίζεται στο ψώνιο. Ένα σχόλιο σαν το δικό σου με κάνει να αισθάνομαι ότι τουλάχιστον για έναν άνθρωπο (πέραν από μένα) το post προσφέρει κάποια αξία. Οπότε, δυστυχώς συντηρείς το ψώνιο μου. Οπότε, ευχαριστώ που συντηρείς το ψώνιο μου. Χαίρομαι που αφήνεις το σχόλιό σου, για να μην αισθανόμαστε μόνοι μας όσοι τα έχουμε σκεφτεί όλα αυτά! Τα λέμε σύντομα.
δεν θα πω πολλα απλα ενα ευχαριστω γιατι μοιραζοντας τις σκεψεις και τις εμπειριες σου κανεις αλλους ανθρωπους-οπως εμενα-να νιωθουν καλυτερα με τους εαυτους τους χωρις καν να σε εχουν γνωρισει!ειδικα οσον αφορα τις υψηλες απαιτησεις δεν ξερεις ποσο εχω βαρεθει να το ακουω απο τοοσο κοσμο που ειχα αρχισει να τρελαινομαι και πιστευα πως ναι εχουν δικιο,ζηταω πολλα και μετα απλα δεν ενιωθα καλα με τον εαυτο μου που συμβιβαζομαι με κατι που δεν μαρεσει πραγματικα...και παλι ευχαριστω και μπραβο σου για το μπλογκ γενικα!
@Ανώνυμη: Ευχαριστώ. ;)
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Παρόλο που το foithtips γράφεται από straight άτομο, πολλά απ' όσα λέει θυμίζουν το ιστολόγιο ΑΓΑΠΗ ΠΑΡΑΞΕΝΗ (agapiparakseni.blogspot.com) που γράφεται από τέσσερις συντάκτες που δεν είναι straight. Το foithtips εμπνέεται από ένα τόνο αισιοδοξίας τον οποίο δεν μπορούν να έχουν οι LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) διότι εκ φύσεως είναι μίζερα άτομα. Ακριβώς αυτή την αισιοδοξία φιλοδοξεί να μεταδώσει το ιστολόγιο ΑΓΑΠΗ ΠΑΡΑΞΕΝΗ στους μίζερους αναγνώστες του. Θέλω να επικεντρωθώ στο πιο πάνω '0Είναι καλό να προσπαθούμε, αλλά είναι αδύνατον να σκάψουμε όλο τον κόσμο! Γι' αυτό, είμαστε 'ανοιχτοί' στην διαδρομή - σκάβουμε όποτε έχουμε όρεξη, συνεχίζοντας να κάνουμε την βόλτα της ζωής μας. Αν έτσι, ξεκούραστα και χαλαρά, πετύχουμε κάποιον θησαυρό, θα μας έχει μείνει και η δύναμη να τον χαρούμε. Γι' αυτό, πρέπει κανείς να ξέρει πότε να σταματάει να ψάχνει, να ξεκουράζεται...' και να αναφερθώ σε ένα πρόσφατο άρθρο του ΑΓΑΠΗ ΠΑΡΑΞΕΝΗ: http://agapiparakseni.blogspot.com/2012/08/blog-post.html . Αυτό το άρθρο υπογραμμίζει το πόσο σημαντικό είναι να αναζητάς ευκαιρίες. Δηλαδή να σκάβεις όπου βρεις χώμα και ίσως τελικά βρεις το θησαυρό.
Πολλές φορές έχω αισθανθεί έτσι` ότι δεν ταιριάζω με πολλά άτομα, ότι έχω ελάχιστες παρέες από τη σχολή και οι περισσότερες επαφές μου είναι με παιδιά από την πόλη μου (όχι πως είναι κακό) και απογοητεύομαι περισσότερο...
Φιλε Αλεξη,αν κρινω απο την απηχηση της ιστοσελιδας σου,μαλλον δεν ειστε τοσο μονοι εσυ κ ο φιλος σου! Και ναι,συμφωνω οτι τα καλυτερα ερχονται οταν δεν τα περιμενεις! Μια τυχαια συναντηση σε ενα καφε,μια παρορμηση να γραψεις στο λευκωμα της καφετεριας ειναι αρκετα για να ανακαλυψεις κτ νεο.Καλη συνεχεια σ'αυτο που κανεις!
@christina: Ευχαριστώ πολύ Χριστίνα. Και εγώ σου εύχομαι να τα βγάλεις πέρα στους δρόμους της Πάτρας (με το νέο δίπλωμα) γιατί είδαν πολλή τρέλα τα μάτια μου. ;-) Τα λέμε στα 'λευκώματα'!
Εμένα μου αρκεί που τολμάς να είσαι ο εαυτός σου. Γι' αυτό σε διαβάζω. Θαυμάζω τους ανθρώπους που τολμούν να είναι αυθεντικοί. :)
@Χριστιάνα: Ευχαριστώ πολύ - αλλά θα διαφωνήσω σε κάτι: Νομίζω πως όλοι είναι 'αυθεντικοί'. Απλά κάποιοι είναι 'αυθεντικά κολλημένοι'. ;)
Είσαι τυχερός τουλάχιστον που έχεις βρει κάποιον που σε καταλαβαίνει απόλυτα. Είναι σπάνιο. Εμείς ακόμη ψάχνουμε...
Θα έδινα πολλά για μια αληθινή φιλία. Μια φίλη που να μην ζηλεύει με το παραμικρό σου κατόρθωμα, που κάθε μέρα είναι εκεί, που να σε καταλαβαίνει χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις, που ξέρεις πως σε αγαπάει και μπορείς να της εμπιστευτείς τα πάντα. Να ξέρεις ότι έχεις βρει λιμάνι, έχεις μια σταθερή βάση και μπορείς πλέον μες την ανεμελιά να κατακτήσεις τον κόσμο!! Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν θα δώσεις και εσύ πράγματα σε αυτή την σχέση...Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό...
Συγχαρητήρια για το μπλογκ ,πραγματικά είναι ό,τι πιο σχετικό με τους προβληματισμούς μου έχω διαβάσει. ☺ Ειδικά το άρθρο σου για την ισορροπία στη ζωή μας και αυτό με προβλημάτισαν και με ανακούφισαν λίγο . Θα μου επιτρέψεις δύο φιλικές παρατηρήσεις: Η ποΛΛΗ σκέψη απομυθοποιεί τη ζωή. Αν.... εξαρτΙΌταν από το τι ήσουν χθες. Συνέχισε να ανεβάζεις άρθρα φιλοσοφιας που αφορα την καθημερινή ζωή!