Το ημερολόγιο ενός πτυχίου: Σκέψεις, σχέσεις και πτυχίο στα τέσσερα (χρόνια).

Ξεκινώντας "το ημερολόγιο ενός πτυχίου", υποσχέθηκα πως θα (προσπαθήσω να) γράφω post κάθε βδομάδα. Αλλά δεν είπα ούτε πως θα βγαίνουν όλα τα post καλά, ούτε πως θα είναι εύκολο.

Και αφού από 10.000 άτομα στο Facebook Page του Φοιτηtips κανείς δεν θέλει να προτείνει θέμα (αλήθεια;) τότε ήρθε η ώρα για τον απολογισμό του πρώτου μήνα, γεμάτο με σκέψεις που θα μπορούσαν να γίνουν άρθρα τις επόμενες βδομάδες.


Σχετικά με τα αισθήματα κενού:

Πριν από μερικές μέρες, συζητώντας με τον φίλο Βαγγέλη, του ανέφερα πως δεν αισθανόμουν καλά. Ήταν λες και είχα χάσει την όρεξή μου για τα πάντα. Λες και δεν με ικανοποιούσε τίποτα. Ήταν ένα συναίσθημα που το ήξερα από παλιά, αλλά είχε καιρό να εμφανιστεί - τουλάχιστον από τότε που αφοσιώθηκα στο πανεπιστήμιο.

«Αλέξη» μου είπε «σκέψου το εξής: Το προηγούμενο εξάμηνο είχες ακόμη μπροστά σου το challenge του Χειμερινού εξαμήνου, όπως και το ότι ξεκινούσες τη διατροφή σου (note: για να χάσω τα 6 κιλά που έβαλα για χάρη του πτυχίου). Τώρα, όμως, το πανεπιστήμιο πάει τέλεια και είναι στην τελική ευθεία, και με τη διατροφή τα κατάφερες. Ίσως, γι' αυτό να αισθάνεσαι έτσι. Γιατί ξεπέρασες πια τα challenges, και τώρα όλα είναι εύκολα».

Νομίζω πως ο Βαγγέλης είχε δίκιο.

Κι αυτό είναι ένα μεγάλο παράδοξο της ζωής. Σκεφτείτε: Ένα αυτοκίνητο, αν το οδηγείς συχνά, φθείρεται - αλλά με τη σωστή συντήρηση δεν πρόκειται να χαλάσει. Αν, από την άλλη, το αφήσεις παρκαρισμένο στα σκοτάδια για καμιά διετία, θα καταλήξει να μην παίρνει μπρος με τίποτα - ακριβώς επειδή το είχες ακινητοποιημένο, προφυλαγμένο από τη (φυσική γι' αυτό) διαδικασία της οδήγησης.

Έτσι πάει και η ζωή: Όσο κι αν σε καίνε οι πολλές δυσκολίες, άλλο τόσο σε καίει και το να μην έχεις το παραμικρό challenge. Και ίσως, ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει δυσκολίες (και προσπαθεί να τις ξεπεράσει), να καταλήξει καλύτερα από έναν που δεν έχει τον παραμικρό λόγο για να προσπαθήσει για τίποτα.

Οπότε, όταν νιώθεις ένα απόλυτο κενό, η πιο λογική λύση είναι να βρεις έναν γαμημένο, σημαντικό στόχο - και να δουλέψεις γι' αυτόν.


Σχετικά με τη μουσική:

Αν κάποιος θέλει να με ψυχολογήσει, αυτόν τον μήνα έχω λιώσει την εξής μουσική στο Spotify: Πρώτον, τα κλαψομούνικα, ερωτικά του Χάρη Βαρθακούρη. Σε φάση, όλη μέρα ακούω Βαρθακούρη.

Μετά, προφανώς, Παντελάρα, γιατί στεναχωρήθηκα πολύ με αυτό που συνέβη. Και, τέλος, εχθές ανακάλυψα το τελευταίο CD του Καρβέλα (ναι) με δύο (το πρώτο και το δεύτερο) τραγούδια διαμάντια που μου έφτιαξαν τη μέρα το βράδυ. Προσοχή: Του Καρβέλα είναι NSFW.

Αλήθεια, θα ήθελα τη γνώμη κάποιου που σπουδάζει Ψυχιατρική σχετικά με τα παραπάνω.

Επίσης, αν έχει κανείς καμιά μπάντα στα Γιάννενα και ψάχνει κιθαρίστα/πληκτρά για χαλαρές φάσεις (η ακόμη και φωνητικά, δεν έχω πρόβλημα) και θέλει να με προσκαλέσει για καμιά πρόβα/gig, να μου στείλει μήνυμα. (Note: Τα ακούσματά μου δεν περιορίζονται σε αυτά που ανέφερα προηγουμένως.)

[embed]https://www.youtube.com/watch?v=IwL7KTIMJ18[/embed]

Τα "Βράδια Αξημέρωτα" αναφέρονται στις βραδιές που προγραμματίζω Java...


Σχετικά με τα μελλοντικά μου σχέδια:

Δεν θέλω να ακουστεί περίεργο, αλλά: Έχω γίνει τόσο καλός με το πανεπιστήμιο που δεν βρίσκω εύκολα προβλήματα/θέματα για να γράφω post.

Αφού, λοιπόν, το πανεπιστήμιο πάει τέλεια (για τους απλούστατους λόγους ότι δεν έφυγα καθόλου από τα Γιάννενα και ότι ασχολούμαι καθημερινά με τη σχολή), το μυαλό μου ήδη σκέφτεται τα σχέδια μου για το καλοκαίρι και την επόμενη χρονιά (μετά το πτυχίο δηλαδή).

Για το καλοκαίρι έχω ήδη κανονίσει το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα της χρονιάς: Ταξίδι στο Τόκιο. Αυτό θα είναι ταυτόχρονα κι ένα σημαντικό, αναγνωριστικό βήμα σχετικά με τις μεγάλες αποφάσεις που θα πάρω για την ζωή μου μετά το πτυχίο

Μετά από αυτό, για την επόμενη χρονιά, μου έχει καρφωθεί στο μυαλό η πιθανότητα για πρακτική στην Ευρώπη μέσω Erasmus. Ειδικά τώρα που θα ασχοληθώ με το Erasmus τόσο έντονα (για πτυχιακή αναπτύσσω ένα Android App για τους Erasmίτες του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), πως να το κάνουμε, μπήκε ο σπόρος στο μυαλό μου.

Το κύριό μου ενδιαφέρον (στην Πληροφορική), αυτή την περίοδο, είναι το VR (εικονική πραγματικότητα) σε φάση Occulus Rift και HTC Vive, οπότε αρχίζω να ρίχνω μια ματιά για κάνα σχετικό internship σε Ευρωπαϊκές χώρες, ώστε να μάθω από ανθρώπους που είναι ήδη στον χώρο. Κι αυτό, ας πούμε, είναι ένα ακόμη παράλληλο βήμα προς τις μεγάλες μελλοντικές αποφάσεις. (note: Ξέρετε κάποια σχετική εταιρία; Αν ναι, στείλτε μου μήνυμα)

Γενικά, σκέφτομαι πως θα πρέπει να αξιοποιήσω άμεσα το momentum που έχω πάρει από όλη την προσπάθεια που κάνω με το πτυχίο, και να συνεχίζω την "ροή" της δημιουργικότητας στον τομέα χωρίς μεγάλη διακοπή. Εξάλλου, αυτός είναι μόνο ένας από τους στόχους μου - και μάλιστα από τους μικρούς. :)

Αλήθεια, όσοι από εσάς πλησιάζετε στο πτυχίο, ποια είναι τα δικά σας άμεσα σχέδια για μετά το πτυχίο;


Σχετικά με τις χαραμισμένες ζωές:

Τώρα, όσον αφορά τις φιλοσοφικές σκέψεις των ημερών, το "πυρηνικό μου θέμα" είναι ένα πολύ μεγάλο ερώτημα: Το "γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν να χαραμίζουν τη ζωή τους";

Όταν ήμουν ακόμη Λύκειο, είχα κάνει μια λίστα με πράγματα που ήθελα να έχω καταφέρει μέχρι τα 22. Κάποιοι από εκείνους τους στόχους ήταν λογικά εφικτοί, κάποιοι λιγάκι πιο "δύσκολοι". Αλλά, σε κάθε περίπτωση, εγώ, θα μπορούσα να τους καταφέρω. Ήμουν σίγουρος γι' αυτό.

Ε, όταν με το καλό έφτασα στα 22 μου, έφαγα μια μεγάλη σφαλιάρα. Για εσάς που είστε ακόμη κάτω από τα είκοσι, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γρήγορα περνάει η ζωή αν δεν της δίνεις σημασία - αν κοιτάξεις για λίγο κάπου αλλού, η αν κλείσεις για μια στιγμή τα μάτια.

Αυτό το (επώδυνο) χαστούκι, με οδήγησε στο να επιλέξω να ξεπεράσω τις τεμπελιές μου, και να αρχίσω να εργάζομαι προς τους μεγάλους στόχους που είχαν μείνει πίσω. Καλώς η κακώς, για να μπορείς να εκμεταλλευτείς κάθε στιγμή της ζωής σου, θα πρέπει να είσαι πάντοτε 100% παρών. Μπορεί να ήμουν 24, αλλά σίγουρα δεν ήταν ακόμη αργά. Αρκεί να μην έχανα πια ούτε λεπτό.

Και μέσα σε όλα αυτά, που με οδήγησαν σε ένα πρωτόγνωρο αίσθημα urgency/επείγοντος, άρχισα να παρατηρώ πολύ πιο έντονα όλους τους ανθρώπους γύρω μου που αρνιόντουσαν να δώσουν αξία στην ίδια τους τη ζωή! Μα αυτοί, αναρωτιόμουν, γιατί δεν προσπαθούσαν για όλα όσα κάποτε ονειρεύονταν; Γιατί όλοι αυτοί φέρονταν λες και θα ζούσαν άλλες 1000 ζωές, η λες και θα ζούσαν αιώνια; Λες και θα ήταν πάντοτε είκοσι χρονών, για να μπορούν να κάνουν όλα όσα μπορούν να κάνουν τώρα!

Έχω μιλήσει πολύ γι' αυτά τα θέματα σε παλαιότερα άρθρα, οπότε δεν θέλω να ξαναρχίσω, αλλά, αλήθεια: Γιατί στο διάολο μπορεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι να επιλέγουν να ζουν μια βαρετή, μετριότατη ζωή - πετώντας κατά κάποιον τρόπο όλες τις μεγαλειώδεις δυνατότητές τους στα σκουπίδια;

Είναι στ' αλήθεια όλοι ικανοποιημένοι με τη ζωή τους;

Κι αν δεν είναι, γιατί δεν κάνουν κάτι για να την κάνουν καλύτερη;

Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν. Έχετε κάποια άποψη για το θέμα; Θα ήθελα πολύ να τη δω στα σχόλια παρακάτω...


Σχετικά με τις σχέσεις και τους χωρισμούς:

Ένα άλλο που σκέφτομαι αυτές τις μέρες, είναι το ζήτημα των χωρισμών και των μεγάλων σχέσεων στις ηλικίες μας.

Αφορμή γι' αυτό είναι δύο-τρία άτομα στον στενό μου κύκλο που πρόσφατα χώρισαν με τις μακροχρόνιες σχέσεις τους.

Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, το βασικό πράγμα που καταλαβαίνω, είναι πως μια σχέση είναι ένα απόλυτα δίκοπο μαχαίρι: Από τη μία, σου επιτρέπει να έρθεις πολύ πιο κοντά με έναν άνθρωπο, από το αν δεν ανέφερες ποτέ την λέξη "σχέση".

Αυτό το λέω γιατί π.χ. εγώ δεν έχω ανάγκη να πάω σε συμβολαιογράφο για να επισημοποιήσω το ότι ανοίγομαι σαν άνθρωπος με κάποια κοπέλα, αλλά για την κοπέλα αυτό είναι συνήθως απαραίτητο. Χωρίς την ασφάλεια της έννοιας "σχέση", μια κοπέλα αδυνατεί να ανοιχτεί. Και καλά κάνει, από την άλλη. Αυτό είναι που την κάνει κοπέλα.

Αλλά, από την παρα-άλλη, όσα καλά έχει να δώσει μια σχέση τα δίνει κατά 80% στο πρώτο τρίμηνο, τότε που όλα είναι καινούρια και υπάρχει το τεράστιο ενδιαφέρον του ότι γνωρίζεις έναν καινούριο άνθρωπο, και κατά 20% στο υπόλοιπο διάστημα του πρώτου χρόνου, τότε δηλαδή που αναπτύσσεται η οικειότητα μαζί με όλα εκείνα τα όμορφα πράγματα, όπως το να νιώθεις απόλυτα άνετος με έναν (μέχρι πρότινος) ξένο άνθρωπο.

Από τον πρώτο χρόνο και μετά, όμως, σχεδόν πάντα ξεκινάει μια στάσιμη και μετά πτωτική πορεία.

Από ένα σημείο και μετά, το μόνο που κρατάει μαζί ένα ζευγάρι είναι, πρώτα απ' όλα, η συναισθηματική συνήθεια του άντρα που δυσκολεύεται να αποκοπεί από αυτό το σύμβολο αγάπης (όπως ακριβώς δεν μπορεί ένα μωρό να αποχωριστεί τη μάνα του), και δεύτερον, είναι η κλασσική γυναικεία προσκόλληση στην ανάγκη για άντρα-σύντροφο - που καταντάει να γίνει και παράγοντας πίεσης στο τέλος.

Και, από εδώ και πέρα, ο πόνος (και ο φόβος) μπροστά στην πιθανότητα του χωρισμού καταλήγει πολλές φορές να ξεπεράσει σε ένταση και όλες τις αναμνήσεις των καλών πραγμάτων που πρόσφερε αυτή η σχέση.

Αλλά, από ένα σημείο και μετά, οι δύσκολες αποφάσεις είναι αυτές που κρίνουν και το αποτέλεσμα της ζωής μας.

Επιλέγει κανείς να μείνει στην σιγουριά της βαρετής ρουτίνας και της στασιμότητας (ακόμη κι αν υπάρχει πράγματι "αγάπη") ή επιλέγει να κόψει τον "ομφάλιο λώρο" και να εξελιχθεί, και να προχωρήσει μπροστά στη ζωή;

Συνήθως, έχω μάθει, πως οι δύσκολες επιλογές στη ζωή καταλήγουν να είναι και οι σωστές.

(Φυσικά, έχω δει και σχέσεις από "απόλυτη επιλογή", κυρίως, δηλαδή, επειδή ήταν συμβατή με τον τρόπο ζωής. Όπως, π.χ. ένας άνθρωπος στη φάση μου - που κάνει, δηλαδή, μια προσπάθεια για το πτυχίο - είναι πολύ καλύτερο να βρίσκεται σε μια σχέση, γιατί του προσφέρει την απαραίτητη συναισθηματική σταθερότητα.)


Σχετικά με το πως μπορεί να πάρει κανείς πτυχίο στα 4 χρόνια.

Κατ' αρχήν, αυτό το θέμα έχει νόημα μονάχα όταν αναφερόμαστε σε σχολές που δεν είναι εύκολο να πάρεις πτυχίο στην ώρα σου. Για παράδειγμα, ποτέ στη ζωή μου δεν γνώρισα άνθρωπο που δυσκολεύτηκε να τελειώσει το παιδαγωγικό στα 4, ενώ έχω γνωρίσει αμέτρητους στη σχολή μου που κατάντησαν "αιώνιοι", κάνοντας ακόμη και μια κανονική προσπάθεια.

Στο πρώτο άρθρο της σειράς, ο φίλος Deranzin, έγραψε στα σχόλια για το σύστημα που ακολούθησε εκείνος και τελείωσε την Πληροφορική Ιωαννίνων στην ώρα του:

[Προτείνω] κάθε εξάμηνο απο τα 5-6 μαθήματα, πέρνα 3-4 και τα άλλα 2 ΑΦΗΣΕ ΤΑ ΕΠΙΤΗΔΕΣ. Θα παρακολουθείς τις διαλέξεις τους, θα κρατάς σημειώσεις, θα τα διαβάζεις και τα εμφανιστείς και στην εξεταστική “μπας και”, αλλά στο μυαλό σου ΔΥΟ μαθήματα έχουν ήδη πάει για το καλοκαίρι.

Είναι ακριβώς όπως τα λέει. Με 3-4 μαθήματα σε κάθε εξεταστική, θα τελειώσεις σίγουρα στην ώρα σου.

Αλλά κάποια από αυτά τα μαθήματα έχουν και εργαστήρια, κάποια απαιτούν καθημερινή αφοσίωση για όλη το εξάμηνο ώστε να βγει το project και γενικά απαιτείται μια σταθερή, τακτική παρακολούθηση σχεδόν στα πάντα, από το πρώτο εξάμηνο, μέχρι το τελευταίο.

Εγώ που "συμπύκνωσα" τη σχολή σε δύο χρόνια, έκανα πολύ περισσότερα απ' αυτά (μαζί, φυσικά, και με φροντιστήρια). Και πράγματι, σε κάθε εξάμηνο περνούσα από 3 έως 5 μαθήματα κατά μέσο όρο (που για τη σχολή μας δεν είναι καθόλου άσχημα).

Το μόνο αρνητικό είναι πως κατέληξα να μην έχω καθόλου προσωπική ζωή. Ακόμη και σήμερα, για βράδυ βγαίνω το πολύ δύο φορές τον μήνα και για καφέ (μέχρι πρότινος) είχα αγοράσει μια μηχανή με κάψουλες γιατί δεν προλάβαινα ούτε να βγω από το σπίτι. Για να μην αναφέρω τις αμέτρητες μέρες που ήμουν έτοιμος να μαλώσω με οποιονδήποτε με κοιτούσε στον δρόμο, ή που ένιωθα το στομάχι μου να ανακατεύεται από το άγχος, ή για όλα τα ΟΧΙ που είπα σε προσκλήσεις για βόλτες, για καφέ, για ταξίδια...

Αυτά πέρασα εγώ που "συμπύκνωσα" το πρόγραμμα σπουδών.

Αν, από την άλλη, είσαι πρωτοετής, και θες να τελειώσεις σωστά κι ωραία στην ώρα σου, γίνεται. Απλά, δεν ξέρω αν θα προλάβεις να γίνεις καλύτερος σε οτιδήποτε άλλο πέραν από τη σχολή. Δεν ξέρω αν θα καταφέρεις να μάθεις να συναναστρέφεσαι καλά με τους ανθρώπους, να κάνεις τις βόλτες σου, τα ξενύχτια σου, ή να διαβάσεις βιβλία.

Δεν λέω πως "δεν γίνεται" - απλά αμφιβάλλω για το πόσοι 18-χρονοι έχουν την έμφυτη ικανότητα να φέρνουν βόλτα μια απαιτητική σχολή, μαζί με την τέλεια διαχείριση της ζωής τους, ώστε και πτυχίο να πάρουν, αλλά και να αφιερωθούν σε όλα τα υπόλοιπα πράγματα που θα τους κάνουν καλύτερους ανθρώπους, που θα τους κάνουν χαρούμενους, και που δεν θα έχουν ποτέ ξανά την ευκαιρία να κάνουν μετά την ηλικία των 18-20 χρονών (τουλάχιστον με την ίδια σημασία).

Με άλλα λόγια, αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, με όλα όσα ξέρω σήμερα, σίγουρα δεν θα έφτανα στο ένατο έτος. Αλλά, από την άλλη, δεν θα ήθελα να τελειώσω και νωρίτερα από το έκτο. Αλλιώς, πιστεύω πως δεν θα προλάβαινα να μάθω όλα αυτά που πραγματικά ήταν σημαντικά στη ζωή μου.


Αυτές λοιπόν ήταν οι σκόρπιες σκέψεις που είχα στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες.

Περιμένω στα σχόλια τις δικές σας απόψεις για όλα αυτά τα θέματα, και ακόμη περισσότερο προτάσεις για άρθρα που θα σας ενδιέφερε να αναφερθώ, σχετικά με τη διαδικασία του να περνάς όλα τα χρωστούμενα μαθήματα μια σχολής κλπ κλπ...

Τα λέμε σύντομα, Αλέξης

Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.

Γίνε μέλος μαζί με 600+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.

Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.

Σχόλια:

Teddy

Πολύ ωραίες ιδέες, Το πανεπιστήμιο είναι, εν τέλει, όπως όλα τα άλλα δύσκολα ζητήματα στη ζωή. Κάποιος μπορεί να αποκτήσει σώμα πανεύκολα, άλλος μπορεί να πρπ να πειραματιστεί με 10 διαφορετικές δίαιτες και να συνδιάσει 10 διαφορετικά βιβλία μέχρι να καταφέρει να χάσει τα 20 κιλά που έχει παραπάνω. Ακόμα χειρότερα, κάτι που πολύς κόσμος δεν κατανοεί είναι πως αν έχεις έναν ντροπαλό τύπο(ή τύπισσα) με μηδέν αυτοσεβασμό, που πάσχει από όπως λένε οι αμερικάνοι, είναι ακόμα πιο δύσκολο(κατά τη δική μου και άλλων που το περνάν άποψη). Έτσι και με το πανεπιστήμιο. Υπάρχουν άτομα που με λιγότερο κόπο θα έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα. Δλδ μπορεί να μην πατάνε στις διαλέξεις, μπορεί να έχουν σχέση και 6pack, αλλά στην εξεταστικη θα διαπρέψουν όπως και στις εργασίες. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό, γίνεται να είναι μόνο γενετικό; Δε νομίζω, πιστέυω πως μπορούμε να μάθουμε 1-2 πράγματα. Ο πιο απλός τρόπος για να τα πας καλά στο εξάμηνο είναι η πειθαρχία. Όταν ξέρεις ότι οι διαλέξεις μετράνε, μη χάσεις ούτε μία. Κάνε επανάληψη το υλικό 2-3 ώρες για κάθε μάθημα κάθε εβδομάδα ώστε να το κατανοήσεις αρκετά καλά, από την πρώτη βδομάδα μέχρι την τελευταία. Στις εργασίες, άρχισε όσο πιο νωρίς γίνεται, αλλά μη θυσιάσεις χρόνο από τις διαλέξεις και κυρίως το διάβασμα μετά από κάθε διάλεξη(μακροπρόθεσμα έχω παρατηρήσει πως είναι πιο σημαντικά). 1 μηνα πριν την εξεταστική άρχισε επανάληψη στα μαθήματα που θεωρείς πως είσαι πιο αδύναμος, μετά συνέχισε με τα άλλα. Αυτά πιστεύω και έχω δει πως θα σου δώσουν φοβερά αποτελέσματα(της τάξης του 8+) σε όσα μαθήματα το κάνεις και θα έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο ! Ίσως πάρει ένα εξάμηνο μέχρι να μάθει κάποιος να το εφαρμόζει - το σημαντικό είναι να μην τα παρατήσει ! Τώρα όμως θα μιλήσω για κάτι διαφορετικό δίνοντας και μια δεύτερη συμβουλή. Υπάρχει και είναι -σχετικά- εμφανης μια ιδιαίτερη κάστα φοιτητών στις θετικοτεχνολογικές σχολές. Πολλοί ξεχνούν ότι υπάρχου(με), αλλά όχι! Ξέρω άνθρωπο που όντας ΗΜΜΥ δεν πατούσε πουθενά και είχε μέσο όρο 8.8 αφιερώνοντας σχετικά λίγο χρόνο στη σχολή του. Σε σχολές πληροφορικής υπάρχουν άτομα που σε 2 μέρες θα βγάλουν εργασία που σε άλλους θα πάρει 1 μήνα και επειδή θα έχουν το σκ ελεύθερο θα γράψουν και έναν compiler της haskell ώστε να κατανοήσουν πλήρως τα εντόσθια της γλώσσας(κάτι που απαιτεί γνώση PL theory και ειδικών μαθηματικών ενώ κάνει το πιο δύσκολο undergraduate μάθημα να φαίνεται παιχνιδάκι) προφανώς σε emacs καθώς το eclipse θυμίζει java και γκαβό κώδικα. Αυτό που μπορούμε να μάθουμε είναι πως υπάρχει μια ενιαιότητα(όπως είπες σε προηγούμενο άρθρο αλέξη) μεταξύ των μαθημάτων. Αν διάβασες σε βάθος κάτι, κάτι παρόμοιο θα το μάθεις πιο εύκολα. Αν κάθησες το καλοκαίρι και έλιωσες μαθηματικά, αλγορίθμους και δομές δεδομένων σε c, θα δεις πως θα πιάνεις πολύ πιο εύκολα τα μαθήματα. Αυτό συμβαίνει εν μέρει λόγω των γνώσεων αλλά κυρίως τις παραπάνω στροφές που παίρνει το μυαλό σου από το πολύ ξέσκισμα. Θα θελά να γράψω και για τα ερωτοντιλίκια αλλά μου φαίνεται πως τα παραείπα νυστάζω. tl;dr: Πολύ ωραία άρθρα Αλέξη συνέχισε

Tina

Καλησπέρα. Η φωτογραφία, στην αρχή του κειμένου, είναι δική σου;

Alex Emexezidis

Ναι. Γενικά, 99% από όσα θα δεις στα blog/κείμενα μου είναι original περιεχόμενο.

Alex Emexezidis

Το σχόλιο που έκανες για την 'ενιαιότητα' (σχετικά με τα μαθήματα της πληροφορικής) ήταν κάτι που παραλίγο θα ανέφερα στο πρώτο κείμενο - αλλά τελικά χάθηκε στα drafts. :) Πράγματι, είναι όπως τα λες. Ακόμη, η 'πειθαρχία' είναι λέξη κλειδί. Απλά, η πειθαρχία χρειάζεται και καλή κατεύθυνση για το που θα την εφαρμόσεις. Οπότε, για τους περισσότερους, είναι δύο τα πράγματα που λείπουν και πρέπει να βρουν: Και τον στόχο, και την πειθαρχία. Ευχαριστώ για το σχόλιο Teddy!

Larry Ioannidis

Άλεξ, ασε αυτά με τους μεγάλους στόχους. Περιμένω πολύ καιρό να διαβάσω κάτι πολύ μεγάλο από σένα! Πες πότε θα το κάνεις επιτέλους :P Για το app που λες, δοκίμασε να κάνεις κάτι με το Telegram, έναν οδηγό με βάση το foithtips. Για τις σχέσεις, η ισορροπία για μένα είναι αυτό που μετράει περισσότερο. Να βρεις τη χρησή τομή στον χρόνο που αφιερώνεις στον άνθρωπο που είναι δίπλα σου και σε σένα. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να σημαίνει ότι θα φύγεις για ένα 6μηνο κάπου χωρίς να βλέπεις τον άνθρωπό σου, αλλά αν ήταν γραφτό να είστε μαζί μετά από αυτό το διάστημα θα είναι σα να μην πέρασε μια μέρα. Επίσης, άσε τα Τόκυα και έλα κατά το Μάιο Ιρλανδία ;) Θα έχω δωμάτιο που δε θα έχει κουνούπια, ούτε γάτες. ;) :*

Alex Emexezidis

1. Για τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ στόχους δεν πρόκειται να μιλήσω στο blog - για να μην χάσω ούτε κομματάκι από το φόρτωμα που κρατάω μέσα μου. :p 2. Τον Μάιο θα βλέπεις σε live-streaming την προετοιμασία μου για την τελευταία σημαντική εξεταστική της ζωής μου. 3. Νιάου! Μαλάκα, δεν θα έχει γάτες, αλλά φοβάμαι μην έχει άγρια Gnomes...

Efi Pap

Πολυ εντυπωσιακος τροπος σκεψης. Σε λατρεψα. Βρηκα το άρθρο τυχαία γιατι και γω ετοιμαζομαι τώρα να τελειωσω τη σχολη. Ελπιζω να σου πανε ολα καλα τωρα!

Alex Emexezidis

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Έφη. Σου εύχομαι καλή επιτυχία με τη σχολή!

Γιατί είναι κλειστά τα σχόλια;

Το Φοιτηtips βρίσκεται σε αρχειακή μορφή και νέα σχόλια δεν γίνονται δεκτά. Τα παλαιότερα, φυσικά, παραμένουν στα αρχικά τους άρθρα, για να κρατήσουν ζωντανές τις πολλές ενδιαφέρουσες κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας.

Η κουβέντα, όμως, συνεχίζεται στο δι-εβδομαδιαίο newsletter The Checklist και στο κλειστό group των αναγνωστών. Για περισσότερα, κάνε κλικ εδώ.

Το ημερολόγιο ενός πτυχίου: Πως να ξεπεράσεις την αποτυχία. Πως προσπαθώ να βρίσκω ισορροπία στη ζωή μου - και πως τη χάνω.