Ο έρωτάς μου, ο ψυχολόγος μου, το ψώνιο μου.

Εναλλακτικός τίτλος: Η αγάπη μου για το τρέξιμο.

Σήμερα το τρέξιμό μου πήγε χάλια. Και αν με ρωτήσει κανείς γιατί, δεν ξέρω. Πιο πολύ σπάζομαι για το ότι δεν ξέρω παρά για το ότι η γυμναστική μου δεν ήταν τέλεια. Πιθανότατα, όμως, η αιτία ήταν μια από αυτές:

  • Τα παπούτσια μου δεν είναι πια καλά.
  • Ήμουν κουρασμένος.

Είναι γνωστό πως τα παπούτσια τρεξίματος έχουν ένα συγκεκριμένο αριθμό χιλιομέτρων που μπορούν να κάνουν πριν χρειαστούν άλλαγμα - σαν την οδοντόβουρτσα ένα πράγμα. Αντίστοιχα, οι περισσότεροι αμελούμε να τα αλλάξουμε και τα δυο στην ώρα τους.

Είχα ξεκινήσει μόνος λίγο πριν αρχίσει να νυχτώνει. Κατέβηκα την κατηφόρα πίσω από το Grand Serai και κατευθύνθηκα προς το παραλίμνιο πάρκο. Από νωρίς ακόμη άρχισα να νιώθω ένα τσούξιμο στα καλάμια του ποδιού μου, αλλά από ανάσες τέλεια: ανέπνεα πιο αργά ακόμη κι απ’ όταν κοιμάμαι ή απ' όταν βλέπω Λαζόπουλο - αυτά τα πόδια μου όμως δεν ήθελαν να τραβήξουν.

Εκεί άρχισα να ψάχνω τις αιτίες: τα Asics μου τα έχω αρκετό καιρό - πάνω από χρόνο και σίγουρα έχουν κάνει αρκετά χιλιόμετρα. Τον τελευταίο μήνα, όμως, αφ’ότου άνοιξε ο καιρός είμαι όλη μέρα για τρέξιμο και μπάσκετ. Το τελευταίο αρκεί για να μην μείνει ίχνος ελαστικότητας σε ένα παπούτσι για τρέξιμο. Μήπως φταίει αυτό για την παράξενη κούραση στα πόδια μου;

Από την άλλη, ποιος είμαι εγώ που μπορώ να κατηγορήσω ένα high-tech παπούτσι τρεξίματος; Εγώ δεν είμαι αυτός που προσυλητίστηκα αμέσως σε barefoot ιδέες τρεξίματος; Αυτές υποστηρίζουν πως όσο λιγότερα υπάρχουν μεταξύ του ποδιού και του εδάφους, τόσο το καλύτερο για τον άνθρωπο από κινησιολογικής πλευράς. Είχα κάνει και την αγορά/πείραμα να αγοράσω από Αμερική τα μαϊμουδίστικα Vibram Five-Fingers, τα πιο εξωφρενικά παπούτσια που έχουν φτιαχτεί ποτέ. Ευτυχώς δεν μου έκαναν και τα έστειλα πίσω. Αγόρασα πάντως ένα ζευγάρι Nike Free για περπάτημα και δόξα τον θεό, τα λατρεύω.

Για τρέξιμο όμως συνεχίζω να είμαι κολλημένος με τα Asics. Αισθάνομαι πως τα μαξιλάρια και οι μαγκιές τους προστατεύουν τα γόνατά μου από τους σκληρούς κραδασμούς της ασφάλτου. Όταν όμως το παπούτσι φθείρεται τόσο, η σόλα σκληραίνει και ίσως να κάνει και χειρότερη την κατάσταση από το να είσαι ξυπόλητος. Ναι, βλέποντας την λίμνη στην οδό Στρατηγού Βογιάνου ήμουν έτοιμος να βγάλω τα παπούτσια μου και να τρέξω ξυπόλητος.

«Όχι Αλέξη, μην το κάνεις» μου ψιθύρισε η αξιοπρέπειά μου - και την άκουσα.

Αφού τα παπούτσια μου την γλίτωσαν έπρεπε να βρω κάτι άλλο για να κατηγορήσω. Το πιο κοντινό αντικείμενο ήμουν εγώ. Άρα, έφταιγα εγώ που ήμουν κουρασμένος και δεν είχα φάει καλά. Πράγματι, είχα φάει μόνο λίγη πίτσα το μεσημέρι και ένα τοστάκι αργότερα. Επίσης πριν από δυο μέρες είχα τρέξει 10 γύρους στο γήπεδο μαζί με μερικά εξουθενωτικά σπριντάκια. Αν και δεν μου ακούγονταν πολύ λογικό είπα να κρατήσω αυτή την γκρίνια προς το παρόν.

Το πήγα περπατώντας για λίγο μέχρι τα πόδια μου να σταματήσουν να καίνε τόσο έντονα. Περπατούσα παραλίμνια πια, μαζί με πολλούς άλλους, Γιαννιώτες ή φοιτητές. Δεν ξέρω αν ήταν πάντα έτσι ή αν είναι σημάδι των τελευταίων χρόνων, αλλά ο κόσμος που περπατάει στην λίμνη είναι πολύς. Κατάλαβαν τελικά πως το Facebook και η τηλεόραση είναι κατάρες; Μήπως θέλουν να αδυνατίσουν;

Ακούω ένα κουδούνι ποδηλάτου και γυρνάω για να δω έναν τύπο να με κοιτάει στραβά προσπερνώντας με. Περπατούσα στον ποδηλατόδρομο και αν ήμουν στη θέση του θα με έβριζα. Έπρεπε να διαλέξω όμως μεταξύ των κατάρων ή των κουνουπιών που ήταν περισσότερα στην άκρη του δρόμου. Βρισίδια καλύτερα.

Έδωσα μπρος για λίγο τρέξιμο ακόμη. Σκέφτηκα το κρίμα της κατάστασης. Την προηγούμενη φορά που έκανα το ίδιο τρέξιμο με τον φίλο μου το Βαγγέλη πρέπει να βγάλαμε περίπου 15 χιλιόμετρα τρέχοντας. Είχαμε τρέξει όλο το ευρύτερο κέντρο. Ήταν υπέροχη η αίσθηση όταν σταματήσαμε για μια ανάσα στην νομαρχία. «Θα πάω να αγοράσω καινούρια παπούτσια αύριο» σκέφτηκα.

Σταμάτησα ξανά για να δώσω δύναμη στα καλάμια μου. Παρατήρησα για πρώτη φορά το τοπίο, αφού ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα περπατώντας εδώ αντί να τρέχω. Η λίμνη φαίνεται ακόμη πιο πανοραμικά απ' αυτό το σημείο. Καινούριες μεζονέτες αριστερά. Σκέφτομαι πως αν υπερχειλίσει η λίμνη αυτοί θα πνιγούν πρώτοι. Μετά σκέφτομαι φαγάνες να τρυπάνε τα βουνά για να αδειάσει. Επιστρέφω στην πραγματικότητα.

Όταν ήμουν πρώτο έτος, αγύμναστος και αμάθητος στο τρέξιμο ακόμη, είχα την πρώτη μου επαφή μετά από πολύ καιρό με τον διάδρομο του γυμναστηρίου. Στην αρχή μου κοβόταν η ανάσα ακόμη και στο γρήγορο περπάτημα. Κάνα μήνα αργότερα έτρεχα άνετα για κανα δεκάλεπτο στα 8 km/h. Ποτέ όμως δεν έτρεχα με τόση βία και επιμονή όσο όταν είχα προβλήματα στο μυαλό μου.

Λέγοντας "προβλήματα" δεν εννοώ τίποτα θανατηφόρα σημαντικό, αλλά για παράδειγμα, την πρώτη μου φοιτητική καψούρα με την Κ.: Έβαζα τον διάδρομο στο 12, ανέβαζα την ανηφόρα στο 10 και έτρεχα. Έτρεχα πιο πολύ απ’ ότι φανταζόμουν ότι μπορούσα να αντέξω. Τα πόδια μου καίγονταν, ανάσα δεν έμενε ούτε για πλάκα. Μερικές φορές αισθανόμουν έτοιμος να πέσω κάτω αλλά το πείσμα μου γι’ αυτήν λειτουργούσε σαν καύσιμο. Ξεσπούσα στον διάδρομο για την μανούρα που μου έκανε εκείνη. Έτρεχα σαν να με κυνηγούσαν Rottweiler που έχουν πιεί Jagermeister για να μην προλαβαίνω να σκεφτώ τα λάθη που έκανα. Έφευγα πάντα από το γυμναστήριο με χαμόγελο.

Όποιος τρέχει για καιρό όμως σίγουρα δεν έχει να πει καλή κουβέντα για τον διάδρομο. Το ίδιο κι εγώ. Σιχαίνομαι πια τον διάδρομο - πως να κάνω διαφορετικά αφότου γνώρισα την γλύκα ενός καλού γηπέδου όπως εκείνο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με την υπέροχη θέα και το καλό ταρτάν ή το συνεχές ενδιαφέρον μιας μεγάλης διαδρομής μέσα στην ζωντανή πόλη, με τους γιαννιώτες να σε κοιτάζουν σαν να είσαι εξωγήινος.

Καμιά φορά αισθάνομαι πως αν βγω γυμνός για περπάτημα θα με κοιτάνε με λιγότερη περιέργεια απ’ ότι όταν τρέχω. Μήπως να βγώ γυμνός για τρέξιμο;

Έμαθα από την εμπειρία, πάντως, πως κανένα πρόβλημα, καμία μου σκοτούρα δεν μπορούσε να αντέξει μπροστά σε μια βόλτα περπατήματος μέχρι την λίμνη - πόσο μάλλον σε ένα τρέξιμο 5 χιλιομέτρων. Το τρέξιμο καταλήγει να είναι ένας πυρηνικός πόλεμος στα προβλήματα, με ότι κι αν έχουν να κάνουν αυτά.

Μιλάω για το τρέξιμο μόνος. Είναι η στιγμή που η σπαστική φωνή μέσα σου το βουλώνει και σου δίνει χρόνο για να σκεφτείς πραγματικά μόνος. Είναι η στιγμή που ντρέπεσαι να χαλάσεις τη στιγμή και τελικά καταλήγεις να μη σκέφτεσαι καν. Είναι αυτό που οι ασιάτες λένε διαλογισμό: Η στιγμή που καθαρίζουν τα σύννεφα του μυαλού σου και βλέπεις από πίσω την μόνιμα χαρούμενη αλήθεια, την αλήθεια του ότι είσαι εδώ, τώρα. Ότι μπορείς. Ότι υπάρχεις.

Κι όταν ξεπερνάς τον εαυτό σου έρχεσαι σε μια σπάνια επαφή με το ζώο μέσα σου, αυτό το αγαθό κομμάτι μας που παράλογα έχουμε κρύψει από τη συνείδησή μας. Το ζώο αυτό θέλει μόνο το καλύτερο για σένα, πιο πολύ από κάθε πολιτική, θρησκεία ή άνθρωπο, και τις λίγες στιγμές που το ακούμε μας προσφέρει πάντα μια καθαρή, ειλικρινή, ανθρώπινη προοπτική.

Ωραία λόγια αυτά, αλλά τα ωραία λόγια είναι συνήθως μακιγιαρισμένα. Το ζώο μέσα μου δεν ενδιαφέρεται για το αν ακούγεται ψαγμένο ή για το αν γράφει ποίηση. Θέλει πράγματα τωρινά, χειροπιαστά. Γουστάρει, για παράδειγμα, να με βλέπει φέτες στον καθρέφτη. Και αυτό το θέλω κι εγώ.

Οι λόγοι για να θέλεις κανείς να είναι φέτες είναι διάφοροι:

  • Μπορεί να θέλει κάποιος να δουλέψει ως μοντέλο σε περιοδικά για να πληρώνεται.
  • Μπορεί να θέλει να δημιουργεί παράξενα πάθη στις ψυχές των γυναικών.
  • Μπορεί να θέλει να τρομάζει τους αντιπάλους του με την επίδειξη της αθλητικότητάς του.
  • Μπορεί να θέλει να τρίβει τυρί.

Προσωπικά, πάνω απ' όλα θέλω την τελειότητα. Όχι με την απόλυτη έννοια: απλά έχω μια χαλαρή τάση προς την τελειότητα. Μπορώ να το περιγράψω καλύτερα με μια ερώτηση:

Γιατί να μην θέλω να είμαι φέτες;

Ναι, αυτό είναι που σκέφτομαι. Δεν θα είμαι ποτέ ξανά 22 χρονών και πέντε μηνών. Μετά από κάμποσα χρόνια δεν θα έχω την ευκαιρία να είμαι τόσο ωραίος όσο τώρα, τοσο ικανός σωματικά και υγιής όσο τώρα. Ακόμη χειρότερα, η ζωή μου είναι μόνο μια και είναι πεπερασμένη. Αν δεν γίνω τώρα όσο καλύτερος μπορώ, δεν θα γίνω ποτέ.

Και στην τελική μου αρέσει να με βλέπω να είμαι φέτες. Μου αρέσει να είμαι και να φαίνομαι υγιής. Ο μόνος λόγος που μπορεί κάποιος να δικαιολογείται γι’ αυτό είναι επειδή ζούμε σε μια κοινωνία χοντρών. Στις κοινωνίες οι πολλοί έχουν πάντα δίκιο.

Φτάνω κάπου στο ⅓ της διαδρομής που είχα καταφέρει την προηγούμενη φορά με τον Βαγγέλη, κι όλο αυτό χωρίς καν να έχω τρέξει ουσιαστικά. Θα μπορούσα να σπαστώ πολύ αλλά τελικά λέω να χαλαρώσω. Ακόμη και στη χειρότερή μου μέρα έκανα μερικά χιλιόμετρα περπάτημα, κάνα χιλιόμετρο χαλαρό τρέξιμο και ταυτόχρονα πήρα μια γερή δόση εξόδου. Στην χειρότερη δική μου μέρα, από πλευράς τρεξίματος, έκανα μια διαδρομή που για τους εθισμένους του Facebook μοιάζει με μαραθώνιο.

Ένιωσα ένα βούισμα στα αυτιά μου, χαρακτηριστικό σημάδι ότι μου λείπει γλυκόζη από το αίμα - δεν έφαγα καλά απ’ ότι φαίνεται. Τελικά φταίνε καθόλου τα παπούτσια μου;

Φτάνω στο πνευματικό κέντρο, αφού έκοψα δρόμο, και κοιτάζω την τελευταία ανηφόρα πριν αγγίξω λημέρια Δωδώνης. Γελάω με την φάση μου και δίνω μπρος για τρέξιμο. «Ένα τελευταίο» λέω μέσα μου. Νιώθω ότι δεν πάω καλά: οι γλουτοί μου λίγο πιασμένοι, τα καλάμια συνεχίζουν να πονάνε, μια γενικότερη αίσθηση ότι δεν έχω ενέργεια - αλλά «δεν γαμιέται»;

Βγάζω την τελευταία ανηφόρα τρέχοντας και σταματάω δίπλα από την είσοδο του κεντρικού δημοτικού πάρκινγκ. «Αυτό ήταν». Ακόμη κι αν ήταν η χειρότερή μου μέρα τρεξίματος αισθάνομαι ικανοποιημένος με τον εαυτό μου. Η χαμηλή αυτοπεποίθηση της ημέρας άρχισε να ανεβαίνει.

Περπατούσα πια στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου Δωδώνης και οι περισσότεροι με κοιτούσαν: Ήμουν ο μόνος τύπος τριγύρω με κοντό παντελονάκι. Κάποιοι αναρωτιώντουσαν που έβρισκα την όρεξη να κάνω γυμναστική εκείνη την ώρα, κάποιοι κοιτούσαν το κινητό τους. Κάποιες με κοιτούσαν γιατί ήμουν ωραίος.

Σήμερα το τρέξιμο μου πήγε χάλια, αλλά εγώ αισθανόμουν τέλεια. Ακόμη και που ο Βαγγέλης δεν είχε έρθει μαζί μου, εγώ δεν άφησα μια δικαιολογία να με κρατήσει μέσα. Ακόμη και που πονούσαν τα καλάμια μου, δεν το πήρα ως αφορμή για να γυρίσω αμέσως στο σπίτι μου. Ακόμη κι αν έπεφτε κομήτης, εγώ σήμερα θα έτρεχα.

Σήμερα, μετά το ταπεινό μου τρέξιμο, αισθάνομαι τέλεια. Γιατί όποτε έχω ερωτικά προβλήματα πηγαίνω στον μεγαλύτερό μου έρωτα. Γιατί όποτε έχω τα ψυχολογικά μου τα λέω όλα στον μεγαλύτερό μου ακροατή. Γιατί όποτε αισθάνομαι ανάξιος αποδεικνύω στο ψώνιο μου ότι “το ‘χω”.

Το αγαπάω το τρέξιμο - και κατά βάθος όλοι το αγαπούν, ακόμη κι αν δεν το έχουν γνωρίσει ακόμη.

Μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος και σήμερα αφού όσο έχω πόδια, η ευτυχία μου είναι ένας ιδρώτας μακριά. Και να μου κόψουν τα πόδια, θα περπατάω με τα χέρια.

Tip: Ξεκίνα να τρέχεις.

Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.

Γίνε μέλος μαζί με 600+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.

Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.

Σχόλια:

Anonymous

ξ ε κ ι ν η σ α.

Stella

Σαν να διαβάζεις το μυαλό μου, ενα πράμα. (τι ρομαντική μπορώ να γίνω η άτιμη)

Anonymous

Πολύ ωραίο κείμενο. Αυτό που σε κάνει συνήθως να σταματάς το τρέξιμο (και πολλά άλλα) είναι η ψυχολογία οπότε χαίρομαι που το διάβασα και θα το αποθηκεύσω μάλιστα.

Alexandros Emexezidis

@Ανώνυμος που ξεκίνησε: Keep up! @Stella: Οι psychic ιδιότητές μου αποδεικνύονται για ακόμη μια φορά. Για περισσότερες προβλέψεις και διαβάσματα μυαλού, καφέ, τσουρεκιού: 090 929 292. @Ανώνυμος: Η ψυχολογία είναι πάντα - αυτή όμως είναι πάντα διαφορετική μέσα στο σπίτι και διαφορετική έξω από αυτό. Μέσα στο σπίτι μπορείς να είσαι ένα σιχαμένο πλάσμα στο σχήμα του καναπέ. Έξω απ' αυτό μπορείς να είσαι ο πιο ενεργός και παραγωγικός άνθρωπος. Οπότε, όποτε έχεις πεσμένη ψυχολογία, βγες 'με το ζόρι' από το σπίτι και μετά πάρε τις αποφάσεις σου.

Αναστασία

Μου ξύνεις πληγές. Ξεκίνησα τρέξιμο από πέρσι και από τότε έχω εθιστεί. Τώρα έχω εξεταστική(μαθήτρια είμαι)και δε βγαίνει ο χρόνος με τίποτα να πηγαίνω. Και αισθάνομαι τη στέρηση -.- Μετά το διάβασμα του post αναφώνησα 'ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΧΗ' :D

Alexandros Emexezidis

@Αναστασία: Αυτός ήταν ο σκοπός μου. :p Εδώ σήμερα βρέχει και δεν μπόρεσα να κάνω κανενός είδους γυμναστική και σχεδόν έχω πέσει σε κατάθλιψη...

Anonymous

'Καμιά φορά αισθάνομαι πως αν βγω γυμνός για περπάτημα θα με κοιτάνε με λιγότερη περιέργεια απ’ ότι όταν τρέχω' Σε Ν Ο Ι Ω Θ Ω Πολλές φορές όταν τρέχω εκτός γηπέδου, ή όταν είμαι στον δρόμο με ποδήλατο, πραγματικά το νοιώθω αυτό Πολλές φορές όταν περάσει αυτός που με κοιτάει περίεργα, με κοιτάω, να δω μπας και έχω βγει, και τρέχω με παντόφλες, μήπως φοράω ανάποδα την μπλούζα, έχω βάλει διαφορετικές κάλτσες, αν έχω λερωθεί κάπου και έχω κανα κραγιόν (δεν μπορείς να ξέρεις ότι το έχεις κιόλας το άτιμο, αν δεν κοιταχτείς στον καθρέφτη) πραγματικά, σκέφτομαι μήπως έχω κάνει εγώ κάτι λάθος και με κοιτάνε όλοι περίεργα, αλλά ποτέ δεν βρίσκω ΤΙΠΟΤΑ!!! Δεν πειράζει, οι λίγοι είναι διαφορετικοί ;)

Anonymous

πολύ ωραία είναι όλα αυτά αλλά κατά πόσο μπορεί κάποιος με πολλά κιλά να αρχίσει αυτήν τη διαδικασία ιδιαίτερα να την προσαρμόσει στο πρόγραμμά του; Εγώ ας πούμε έχω πει πολλές φορές να πάω για τρέξιμο αλλά τελευταία στιγμή κάνω κάτι άλλο.Είμαι τεμπέλης,απλά βαριέμαι,δεν έχω τόσο χρόνο,έχω άλλες προτεραιότητες,ντρέπομαι τους άλλους και τα βλέμματά τους; τι να πω! Πολύ καλό το ποστ παρ'όλα αυτά!keep up!

Alexandros Emexezidis

@Ανώνυμος: Κατ' αρχήν, να σου πω ότι κάποτε και εγώ ήμουν χοντρούλης. Όσον αφορά το συγκεκριμένο post και αυτό που περιγράφει: αυτή τη στιγμή είμαι σε τέλεια φυσική κατάσταση, γι' αυτό και μπορώ να τρέχω 15 χιλιόμετρα για χαβαλέ. Εάν έχεις παραπάνω κιλά, η διαδικασία θα πρέπει να είναι διαφορετική - θα πρέπει να είναι μια αλλαγή lifestyle, από τη διατροφή, μέχρι το να μην ανεβαίνεις με το ασανσέρ. Προτείνω να ξεκινήσεις με γυμναστήριο: Είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι εαν καταφέρεις να πηγαίνεις συνεχώς για δυο μήνες στο γυμναστήριο, τότε το έκανες συνήθειά σου και θα συνεχίσεις να πηγαίνεις - μέχρι που μια μέρα θα ξυπνήσεις χωρίς περιττά κιλά και όμορφο σώμα. Πάρ' το απόφαση - θέλει κόπο, δεν το αρνούμαι, αλλά το γυμναστήριο είναι ένας γλυκός κόπος, ένα χόμπι. Είναι σαν παιχνίδι. Περπάτα για αρχή στον διάδρομο, μετά έξω, μετά άρχισε να τρέχεις χαλαρά. Μετά από καιρό, θα αισθάνεσαι τα ίδια που λέω στο post. Θέλει όμως επιμονή. Τέλος, για το θέμα του 'ντρέπομαι': 1ον - κανείς δεν σε κοιτάει πάνω από δυο δευτερόλεπτα και σίγουρα δεν κάθεται να σε κρίνει, αφού έχει πιο προσωπικά πράγματα να ασχοληθεί. 2ον - ακόμη κι αν σε κρίνει, και έχεις περισσότερα κιλά, θα πει σχεδόν σίγουρα 'Μπράβο το παιδί που προσπαθεί να χάσει τα κιλά του'. Ειδικά στο περιβάλλον του γυμναστηρίου, όπου είμαι παλιός, μπορώ να σου πω ότι είναι αμέτρητοι αυτοί που θα θέλουν να σε στηρίξουν στην προσπάθειά σου. Πολλοί 'φέτες' βλέπουν τον παλιό τους εαυτό σε εσένα - όσο περίεργο κι αν φαίνεται, το γυμναστήριο είναι ένα από τα λίγα μέρη που δεν κρίνουμε αρνητικά τους χοντρούς. Τέλος, ρίξε μια ματιά στο: {{siteConfigs.hostname}}2012/04/blog-post.html και στο {{siteConfigs.hostname}}2012/01/motivation-post.html . Για να μην γράφω τα ίδια πράγματα δύο φορές, διάβασε τα post... :) Καλή επιτυχία στην προσπάθειά σου πάντως! Αξίζει τον κόπο να το πάρεις απόφαση!

Anonymous

Απολαυστικό ποστ! :)

Anonymous

@alexandros ευχαριστω πολυ για τις συμβουλές σου και θα προσπαθησω να τις κανω πράξη.Και όταν λέω θα προσπαθήσω εννοώ θα προσπαθήσω πραγματικά.Σε μερικούς μήνες θα έχεις νέα μου για την εξέλιξη :)να σαι καλά να μας δίνεις κίνητρa με τέτοια άρθρα!

Anonymous

Δοκίμασε barefoot running. Έτρεχα για χρόνια και μόλις ξεκίνησα σοβαρά να τρέχω ξυπόλητος ήταν σαν να ξανανακάλυψα τη ζωή. (Πολύ fail promotional ατάκα ακούστηκε αυτό.)

Alexandros Emexezidis

@Ανώνυμος: Μιλάς για εντελώς ξυπόλητος;

Anonymous

ΤΡΟΜΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.Σου παρεχει απλοχερα κινητρο!Η αληθεια ειναι οτι ημουν θερμη οπαδος της υγιεινης ζωης και διατροφης και πηγαινα για τρεξιμο επι καθημερινης βασεως,αλλα τωρα ως πρωτοετης φοιτητρια μακρια απο το σπιτι επεσα στην κλασσικη παγιδα του ετοιμου φαγητου και του αραγματος επι 24ωρες(ξερεις πως πανε αυτα τωρα)και εχω παραμελησει μια σταση ζωης που τωρα μου εφερες στο προσκηνιο.Σε ευχαριστω πολυ συνεχισε να γραφεις ...και γιατι οχι και βιβλιο??

Alexandros Emexezidis

@Ανώνυμη: Χαίρομαι που το κείμενο στου ξύπνησε (ξανά) την όρεξη για τρέξιμο. Το συγκεκριμένο το έγραψα με το που τελείωσα το τρέξιμο που αναφέρω ως ιστορία. Θυμάμαι ότι μπήκα με ντου στο σπίτι, άνοιξα το λαπτοπ και ιδρωμένος, με τα ρούχα του τρεξίματος, όπως ήμουν, άρχισα να γράφω για κανα δίωρο, μέχρι που τελείωσα το post. Ήταν έμπνευση της στιγμής και πήγαζε από την πόρωση που ένιωθα όταν το έγραφα. :) Γι' αυτό και βγήκα καλό: Είναι αληθινό. p.s. Βιβλίο ε; Χαχαχα... Μέσα στο μυαλό μου είσαι ;)

Γιατί είναι κλειστά τα σχόλια;

Το Φοιτηtips βρίσκεται σε αρχειακή μορφή και νέα σχόλια δεν γίνονται δεκτά. Τα παλαιότερα, φυσικά, παραμένουν στα αρχικά τους άρθρα, για να κρατήσουν ζωντανές τις πολλές ενδιαφέρουσες κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας.

Η κουβέντα, όμως, συνεχίζεται στο δι-εβδομαδιαίο newsletter The Checklist και στο κλειστό group των αναγνωστών. Για περισσότερα, κάνε κλικ εδώ.

Τι διαφορά έχει το smartphone σου από ένα Nokia 3310; Κουβέντες μεταξύ αντρών για την αγάπη, τις σχέσεις, τον χωρισμό.