Οι αναγνώστες του Φοιτηtips γράφουν για το νόημα της ζωής - Part 1.
Το να βρει κάποιος το νόημα της ζωής είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, ίσως γιατί θα πρέπει να ορίσει πρακτικά τι σημασία έχουν για εκείνον οι όροι ''ζωή'' και ''νόημα''.
...επομένως πιστεύω πως υπάρχουν τόσα ''νοήματα της ζωής'' όσα και άνθρωποι.
Το #projectmeaning του Φοιτηtips είναι μια προσπάθεια για να βγάλουμε (τουλάχιστον) λίγη άκρη με τη ζωή - ειδικά στην μεταβατική περίοδο προς το τέλος των σπουδών.
Περισσότερα γι' αυτό μπορείτε να βρείτε στο εισαγωγικό post, αλλά και στα post για τον θάνατο, για τον ψυχίατρο που επέζησε (οριακά) σε ένα ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και για τον αυτοκράτορα που ήταν πιο προσγειωμένος από εσένα.
Πάνω απ' όλα, όμως, είναι μια συλλογική προσπάθεια με τους αναγνώστες του blog. Στον πρώτο ακόμη (καλοκαιρινό) μήνα του project, είχαμε μερικά υπέροχα comments, αλλά και δύο ολόκληρα άρθρα σχετικά με το θέμα.
Ας ξεκινήσουμε με το post του +Orfeas K. Katsikis, όπου μέσα στην λαοθάλασσα ενός μουσικού festival, κατάφερε να δει σε καλύτερη προοπτική τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι το τέλειο παράδειγμα γι' αυτό που λέμε ότι "τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό":
EXIT Festival 2013, Νόβι Σαντ, Σερβία.
Λαοθάλασσα. Όχι μόνο στο Φεστιβάλ, αλλά σε όλη την πόλη. Άγγλοι, Σέρβοι, Βόσνιοι, Έλληνες, Ολλανδοί, είναι μόνο μερικές απο τις εθνικότητες τις οποίες συνάντησα.
Όμως περιστασιακά, παρά το πλήθος του κόσμου, ένιωθα μόνος. Και μάλιστα, μόνος και ασήμαντος, σε αντίθεση με το πως νιώθω καμιά φορά (ok, συχνά) στην Ελλάδα.
Μόνος, γιατί περίμενα απο τη λαοθάλλασα να έρθει σε μένα και δεν πήγαινα εγώ σε αυτή. Έκανα "νάζια" και μιλούσα σε ελάχιστο κόσμο. Πίστευα πως είμαι αρκετά σημαντικός, ούτως ώστε να μου μιλήσει το πλήθος. Αφέλεια. Έτσι, συχνά κατέληγα να τριγυρνώ ολομόναχος στην πόλη και στο οχυρό, κάπως απογοητευμένος και "ξενερωμένος".
Ασήμαντος, διότι βγήκα έξω από το κουκούλι μου (την Ελλάδα) και αντιλήφθηκα το πόσοι διαφορετικοί, αλλά παράλληλα και πόσο ίδιοι με μένα άνθρωποι, υπάρχουν. Και αυτοί με φιλοδοξίες, με ελπίδες, με θέληση, όπως και 'γω. Άλλη γλώσσα, ίδια λειτουργία.
Όταν αντιλαμβάνεσαι το πόσο, θεωρητικά, ασήμαντος και αμελητέος είσαι σε αυτο τον κόσμο, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεσε το νόημα του "εσύ". Τόσο περισσότερο νιώθεις την ανάγκη του να ξεχωρίσεις.
Πως θα ξεχωρίσεις όμως; Σίγουρα όχι με το να είσαι παθητικός δέκτης και να περιμένεις οι αλλοι να λειτουργήσουν με γνώμονα εσένα. Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, όσο και να το πιστεύεις. Είσαι ακόμα ένα άτομο σε αυτό το απέραντο σύμπαν. Σκοπός σου πρέπει να είναι να φτάσεις όσο πιο ψηλά θες, όσο πιο ψηλά μπορείς. Αυτό θα γίνει με γνώμονα εσένα, με γνώμονα το "εσύ" (Warning: Όχι εις βάρος άλλων ανθρώπων).
Σκέψου, μίλα, προσπάθησε, δράσε, πέρνα καλά, κάνε αυτό που θεωρείς το καλύτερο για σένα.
Μην περιμένεις τους άλλους, μην έχεις υψηλές προσδοκίες από τον περίγυρό σου. Έχε όμως από τον εαυτό σου. Προσπάθησε για το καλύτερο, αυτό το καλύτερο που πιστεύεις εσύ. Βελτιώσου, βελτιώσου, βελτιώσου. Πάντα θα είσαι μόνος και μη-ξεχωριστός, μέχρι να αποφασίσεις να μην είσαι.
Μήπως, τελικά, το νοήμα της ζωής, είναι η δική σου επιβίωση, η δική σου προσωπική επιτυχία και η επίτευξη των στόχων σου;
~ Βρείτε το αρχικό κείμενο στο: http://allseeingbeard.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html
Το δεύτερο post είναι από την +Athanasia L, που μιλάει για τα προσωπικά μας όνειρα - και την αγάπη:
Λένε πως αν παραμερίσεις όσα συμβαίνουν γύρω σου και επικεντρωθείς στην πιο άμεση ανάγκη που έχεις αυτή τη στιγμή, βρίσκεις το νόημα της ζωής σου. Αν είχες ένα λεπτό ζωής ακόμα, θα ήσουν ευχαριστημένος με αυτό που κάνεις;
Και πόσο επιπόλαιο είναι, άραγε, να σκεφτόμαστε μονάχα τη στιγμή;
Αν μετρούσαμε κάθε φορά το επόμενο δευτερόλεπτο, πιθανόν να ήμασταν ακόμη σε μια σπηλιά και απλά να αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο. Η δουλειά θα μειωνόταν στο ελάχιστο δυνατό. Θα ζούσαμε μονάχα για την επιβίωση και τη διαιώνιση, τις πιο βασικές και ακαταμάχητες ανάγκες μας.
Αλήθεια, αν απλά ήσουν αγκαλιά με αυτούς που αγαπάς, θα σου έφτανε; Τι; Λες πως δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο; Μπορεί. Μέχρι κάποιος να βγει από τη σπηλιά και πονέσει για κάτι που θέλει - και δεν έχει.
Ο πόνος: Αυτός θέτει τα όριά μας, μας διδάσκει τα λάθη, μας καταστρέφει σιγά-σιγά, μας θυμίζει ότι σύντομα τελειώνουμε σαν φιγούρες και μένουμε ως σκέψεις.
Αυτό το κάτι παραπάνω που θέλουμε για να νιώσουμε πλήρεις, κρύβεται σ' αυτό το "μένουμε ως σκέψεις". Τι θα θυμούνται για σένα; Όσα σκεφτόσουν και έγραψες, όσα ένιωσες και δημιούργησες, όσα αγάπησες και προστάτεψες. Γιατί αυτό ήταν το όνειρό σου.
Επιστήμονες αφιέρωσαν τη ζωή τους σ' αυτό που αγαπούσαν. Καλλιτέχνες χάθηκαν στη δημιουργία τους. Δάσκαλοι βοήθησαν παιδιά να βρουν την κλίση τους, με όλη τους τη δύναμη. Γιατροί έσωσαν άλλες ζωές, που ψάχνουν να βρουν νόημα. Ήταν το όνειρό τους.
Όλοι έχουν όνειρα. Ποιο είναι το δικό σου;
Μπορεί το νόημα της ζωής σου να κρύβεται σ' αυτά που ονειρεύεσαι, σε αυτά που εσύ πιστεύεις πως θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Και όταν θα είσαι ευτυχισμένος θα το καταλάβεις - θα έχεις ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο στις άκρες των χειλιών σου, χωρίς να το κάνεις εσκεμμένα και ο χρόνος θα περνάει τόσο γρήγορα που δεν θα τον καταλαβαίνεις.
Στην τελική, ο σκοπός της ζωής είναι ένα μυστήριο. Ίσως και να μην υπάρχει. Εμείς καλούμαστε να δώσουμε το νόημα στη ζωή μας. Είναι το όνειρό μας.
Πέραν από τα υπέροχα post της Αθανασίας και του Ορφέα, υπήρξαν και comments που δεν είχαν μεγάλη διαφορά από ένα μεμονωμένο post. Επιλέγω μερικά παρακάτω:
Όσον αφορά τον χωρισμό (οποιονδήποτε χωρισμό) είναι πράγματι ένας μικρός θάνατος όπως είχα διαβάσει κάπου.. Όμως τι είναι ο θάνατος; Και τι συμβαίνει μετά από αυτόν; Ένα τίποτα; Ένα σκοτάδι; Θέλω να πιστεύω πως όχι. Δεν μπορεί η ζωή μας να είναι τόσο σημαντική και ο θάνατος απλώς να είναι ''το κατέβασμα του γενικού ''.
...μπορεί το σώμα να ''τελειώνει'' αλλά όταν δύο ψυχές ενώνονται με αγάπη και αναμνήσεις η σχέση τους δεν τελειώνει ποτέ - τουλάχιστον μέχρι να μην θυμάται κανένας από τους δύο...
...αυτό το αποτύπωμα πιστεύω θα πρέπει να δώσουμε ''εκεί πάνω'' όταν μας ρωτήσουν ''τι την έκανες εσύ τη ζωή που σου χαρίστηκε".
Η προσωπική μου ιδέα για τον θάνατο (δυστυχώς) μου λέει πως θα είναι ένα κλείσιμο του γενικού. Και ζωή μας δεν είναι σημαντική - απλώς νομίζουμε πως είναι σημαντική.
Παρ' όλα αυτά, Αναστασία, αυτό μπορεί να είναι κι ένας λόγος παραπάνω (για άτομα σαν κι εμένα) να ζήσουμε με ακόμη μεγαλύτερο πάθος. Ακόμη και οι αναμνήσεις των λαθών μας, στην τελική, αργά η γρήγορα θα ξεχαστούν.
Η αγάπη, όμως... Η αγάπη είναι το κάτι άλλο. Κάτι τόσο δυνατό, που ακόμη κι εμένα με κάνει να πιστεύω πως όλα δεν χάνονται. Δεν μπορεί, με τόση αγάπη, κάτι θα μένει...
...πολύ αργότερα, όταν ξαναδιάβασα για πολλοστή φορά τα βιβλία της Rowling, κατάλαβα ότι αυτό που ήθελε να πει, ήταν ότι ένας άνθρωπος που στο τέλος της ζωής του έχει ισορροπήσει τη ζωή του και τις αξίες της, ένας που (με άλλα λόγια) φεύγει πλήρης, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από το θάνατο, ακριβώς γιατί τη ζωή του την έζησε όπως ήθελε.
Ο θάνατος για μένα δεν είναι το νόημα της ζωής, είναι όμως η αφορμή για να τη ζήσεις, ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις.
~ Greg P.
Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστι τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καὶ ὁ θόρυβος; Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά....
~ Ανώνυμος
Αυτό το υπέροχο κομμάτι που πόσταρε ένας ανώνυμος αναγνώστης (στο post για τον Θάνατο) είναι παρμένο από την νεκρώσιμη ακολουθία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μέσα στις θρησκευτικές γραφές, αν σταματήσουμε να τις διαβάζουμε κυριολεκτικά, κρύβεται πολύ δυνατή τέχνη, ποιήματα με σοφία αιώνων, όπως το προηγούμενο.
Είμαι λίγο μεγαλύτερη και στην επόμενη φάση τη μετα-φοιτητική. Τι έχω καταλάβει για το νόημα της ζωής λοιπόν. Όλα ξεκινάνε από μια προϋπόθεση: Την εσωτερική ηρεμία. Θα σας πω πώς δουλεύει σε εμένα. Προσπαθώ να κρατήσω ακέραιες κάποιες σταθερές αξίες στη ζωή μου. Κυρίως έχουν να κάνουν με τις διαπροσωπικές σχέσεις: σύντροφο, οικογένεια, λίγους φίλους.
Προσπαθώ να είμαι αντικειμενική και ψύχραιμη σε αυτά που φέρνει η ζωή, καλά και άσχημα, και να μην έχω μεγάλες φιλοδοξίες. Προσπαθώ να μην αναζητώ χαρά σε εξεζητημένες υλικές απολαύσεις. Προσπαθώ να μην απελπίζομαι στις μεγάλες δυσκολίες που προκαλούν οι ευθύνες της "ενήλικης" ζωής. Προσπαθώ να προσαρμόζομαι. Ταυτόχρονα δουλεύω σκληρά και θέτω στόχους, όχι γιατί θέλω να πλουτίσω, απλά γιατί είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Η δημιουργία και η εγρήγορση είναι ζωογόνες στην περίπτωσή μου.
Έχω ζήσει πολλές καλές στιγμές, έχω εξασφαλίσει πρόσβαση σε πολλές "εξεζητημένες απολαύσεις", όμως ποτέ καμία πραγματικά καλή στιγμή στη ζωή δεν εξαρτήθηκε από κάτι που πλήρωσα.
~ MissMe
Όλη η φιλοσοφία της ζωής σου είναι λες και βγήκε από βιβλίο των Στωϊκών - και αυτό το λέω σαν κομπλιμέντο. Και οι δικές μου απόψεις ταυτίζονται με τις δικές σου, MissMe, ειδικά για το ότι η ζωή θέλει μια γλυκιά ισορροπία. Και για το ότι δεν μπορείς να εξαγοράσεις (με λεφτά) την ευτυχία.
Τα post συνεχίζονται - όπως και τα δικά σας comments και άρθρα. Κάντε τις βουτιές σας προς το παρόν - και τα λέμε σύντομα. ;)
Συμβουλή μου; Η ζωή είναι για να τη ζούμε και όχι για να την σκεφτόμαστε και να την αναλύουμε. Καλή η ανάλυση, η εσωτερική αναζήτηση, οι σκέψεις και οι θεωρίες αλλά... ΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!!
Τα τελευταία χρόνια πέρασα αρκετές περιόδους βαθειάς θλίψης και κλεισίματος στον εαυτό μου (δικαιολογημένα και μη). Δεν ξέρω, παραφράζοντας τον τίτλο, τί είναι αυτό που θα δώσει πραγματικά νόημα στη ζωή του καθένα από εμάς. Είμαστε διαφορετικοί. Κουβαλάμε φόβους και όνειρα, στόχους και επιθυμίες και έχουμε διαφορετικό συνδυασμό ΄΄όπλων΄΄ για να τα καταφέρουμε (γνώσεις, παιδεία, ιδανικά κτλ). Προσωπικά, αυτό που έχω ως πρώτη μου προτεραιότητα είναι απλά να... αισθάνομαι. Τίποτα δεν είναι πιο λυπηρό από το να είσαι κενός συναισθημάτων. Να μην αγαπάς, να μην ερωτεύεσαι, να μην είσαι παθιασμένος με κάτι... ¨οχι μόνο με έναν άνθρωπο αλλά και με τη δουλειά σου, με ένα χόμπυ, με ένα σκοπό... Ναι, σίγουρα αυτό είναι που με κρατάει ζωντανή... Διαφορετικά θα ήμουν ένα φάντασμα που απλώς θα ανέπνεε... όταν μέσα σου υπάρχει ζωή, όταν ξυπνάς το πρωί όχι από αγγαρεία αλλά γιατί το νιώθεις πραγματικά ότι η ζωή είναι εκεί έξω τότε ναι... είσαι τυχερός γιατί βρήκες την απάντηση... Και να μην ντραπείς ποτέ για αυτό που σε γεμίζει (εκτός και εάν κάνεις βέβαια κακό σε κάποιον/κάποια/κάτι). Για κάποιον το δικό του νόημα μπορεί να είναι να μεγαλώσει μια μεγάλη οικογένεια, για κάποιον άλλο να ζωγραφίζει πάνω σε μικρές πέτρες, για κάποιον άλλον να ανεβαίνει σε ψηλά βουνά και να κοιτάει τη θέα... Να τολμάμε πρέπει, να δοκιμάζουμε νέα πράγματα... Το λέω εγώ που έχω ένα σωρό χαζές φοβίες που έχουν πάει πίσω.... Μαρία, ΥΓ Συγχωρέστε με για την κακή συνοχή στο κείμενο αλλά ήμουν τεχνολογική κατεύθυνση!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα σε συνέχεια του προβληματισμού για το νόημα της ζωής. Όσο προσωπική υπόθεση και να είναι η εύρεσή του, όσες διαφορετικές φιλοσοφικές και σχολές του δρόμου και να έχουν ασχοληθεί με την πάρτη του, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε στο ότι ο τελικός σκοπός είναι η ευτυχία. Ψάχνω να βρω το νόημα της ζωής σε εμένα μεταφράζεται, ψάχνω να βρω την κοσμοθεωρία που θα με κάνει να νιώθω όμορφα και συμφιλιωμένα με τον εαυτό μου. Καταλαβαίνετε ότι μιλάμε σχεδόν για το ίδιο πράγμα ε; (αν διαφωνείτε, μπορείτε να μη λάβετε υπόψη τη συνέχεια) όπως το πώς αντιλαμβάνεται κανείς το νόημα της ζωής είναι μια εξατομικευμένη υπόθεση έτσι και η αντίληψη της ευτυχίας είναι προσωπική εμπειρία. Συνεπώς, πέρα από την εσωτερική αναζήτηση και τον βαθυστόχαστο προβληματισμό, μήπως μια καλή ιδέα θα ήταν να επιδιώκουμε να προκαλούμε στιγμές ευτυχίας στον εαυτό μας, ανάλογα πάντα με τα γούστα μας; έστω και πρόσκαιρες, αν το κάνουμε συστηματικά μπορεί να καταλήξει σε μια πιο μόνιμη κατάσταση (και τσουπ, πιάνουμε και το νόημα). Μήπως το κάνουμε ήδη; Σοκολάτα, παγωτά, σεξ, δρακουλίνια, εσπρέσο: Μικρές εύκολες χαρές. Απόκτηση γνώσεων, blogging (σχόλια σε ευφάνταστα posts :) ), άθληση, συμμετοχή σε ομάδες: Δραστηριότητες που μας κάνουν να νιώθουμε σημαντικοί και πρόσκαιρα χρήσιμοι. Μπορώ να δώσω εκατοντάδες παραδείγματα πραγμάτων που κάνουμε με σκοπό να ζήσουμε μικρές ή μεγάλες χαρές αλλά φοβάμαι οτι θα αρχίσω να περιγράφω εικόνες αισθηματικής κομεντί και με τον επιτηδευμένο ροματνισμό έχω μαλώσει εδώ και χρόνια. Κταλαβαίνεις τι εννοώ, όμως. Η ερώτησή μου, λοιπόν, εφόσον αποδεχτούμε ότι επιδιώκουμε συνειδητά την πρόσβασή μας σε μικρές χαρές με διάφορες πράξεις και πρωτοβουλίες μας, είναι τι γίνεται στην περίπτωση της φαντασίωσης. Η φαντασία και η φαντασίωση είναι το πιο στάνταρ καταφύγιό μας όταν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο ευτυχισμένο. Εκεί τα πράγματα γίνονται όπως τα θέλουμε. Ακόμη και στην πιο μαζοχιστική φαντασίωση βγαίνουμε στο τέλος από πάνω. Νικητές. Η απόλυτη ευτυχία! Η λεπτομέρεια, βέβαια, είναι ότι τίποτα από αυτά που γίνονται στη φαντασίωσή μας δε συμβαίνουν πραγματικά... Δεν σταματάμε όμως ποτέ να φαντασιωνόμαστε, όπως δε σταματάμε να λαχταράμε ένα δροσετό παγωτό βανίλια... Τι παίζει λοιπόν με τη φαντασίωση; Αν αποδεχτούμε ότι η αναζήτηση του νοήματος της ζωής είναι ταυτόσημη με το κυνήγι της ευτυχίας, πώς μπορεί μια εξωπραγματική εμπειρία να μας κάνει τόσο χαρούμενους, χωρίς, παρόλα αυτά να επηρεάζει το πραγματικό κυνήγι του νοήματος της ζωής, αυτό που συμβαίνει έξω από το μυαλό μας; Μήπως κάπως έτσι τρελαίνονται οι στοχαστές και χρειάζεται να αλλάξουμε θέμα; Ή να πάμε για καμιά βουτιά; (btw ωραίο αυτό που κάνεις με τα σχόλια)
Μου φαίνεται πολύ λυπηρό Αλέξη που θεωρείς πως η ζωή δεν τόσο σημαντική όσο νομίζουμε .. εγώ από την άλλη πιστεύω ότι δεν την έχουμε σε πολλή εκτίμηση.. ίσως επειδή δεν την έχουμε σε πολλή εκτίμηση κιόλας να μην κάνουμε και τίποτα ιδιαίτερο αφού ..'' ματαιότης ματαιοτήτων '' και λοιπά.. ωστόσο εγώ συμφωνώ με εκείνο που είχε γράψει ο Coelhio ..μπορεί στην δική μας πορεία να μην κάνουμε τίποτα ιδιαίτερα σημαντικό αλλά μπορεί να δώσουμε ζωή σε έναν άνθρωπο που θα κάνει κάτι πολύ σημαντικό για την ανθρωπότητα.. αυτό λίγο ξεφεύγει βέβαια... :p επίσης το πώς γίνεται να αγαπάμε κάποιον χωρίς να έχουμε καλές αναμνήσεις από αυτόν επίσης δεν μπορώ να καταλάβω .. αλλά τέλος πάντων .. είναι ένα ευχάριστο μέρος της ''ταπεινής'' μας ζωής να έχουμε διαφορετικές απόψεις οι άνθρωποι μεταξύ μας... πολύ γαμάτο μέρος ..
@Maria: Δεν νομίζω ότι η τεχνολογική κατεύθυνση προκαλεί πρόβλημα στον λόγο :p μια χαρά είναι το comment - κι εγώ τεχνολογική ήμουν. Συμφωνώ μαζί σου - δεν πρέπει να καταλήξεις να είσαι κενός από συναισθήματα. Αυτό είναι το πρώτο βήμα για να χάσεις τη ζωή σου. Όμως, δεν είναι πάντα εύκολο. Και για τους ανθρώπους που κάποια στιγμή χάνουν το εσωτερικό τους στήριγμα, χρειάζεται ένας τρόπος για να το βρίσκουν ξανά, το δικό τους νόημα. Σίγουρα, πρέπει να δοκιμάζουμε συνέχεια καινούρια πράγματα - η ζωή θέλει κίνηση και ανανέωση. ;) - - - - - - -- @MissMe: Λοιπόν, πολύ καλή η σκέψη σου - ότι πρέπει για πυροβολημένη φιλοσοφία :p Είχα διαβάσει πρόσφατα στο απίθανο blog 'brain pickings', μια ατάκα ενός συγγραφέα που έλεγε πάνω-κάτω: «Μια μέρα γεμάτη με διάβασμα (βιβλίων εννοεί) δεν είναι απαραίτητα μια τέλεια μέρα. Μια ζωή όμως γεμάτη με διάβασμα είναι μια τέλεια ζωή» Οπότε, κάποια πράγματα μπορεί να μας κάνουν χαρούμενους προσωρινά, όταν όμως κοιτάξεις πίσω, πολλά χρόνια μετά, η ευτυχία τους μπορεί να μην μένει χαραγμένη στον χάρτη της ζωής. Από την άλλη, κομμάτια που δεν μας κάνουν απόλυτα ευτυχισμένους σήμερα (όπως π.χ. το να ΜΗΝ πέφτουμε με τα μούτρα στο φαί) μακροπρόθεσμα δημιουργούν μια καλύτερη, πιο ευτυχισμένη ζωή. Η φαντασίωση, όπως λένε οι ψυχολόγοι (της σχολής του Φροϋντ) είναι ένας μηχανισμός άμυνας ( https://en.wikipedia.org/wiki/Defense_mechanism#Level_2:_Immature ). Αργά η γρήγορα, το ψέμα της φαντασίωσης βγαίνει στην επιφάνεια, και νομίζω πως καταλήγεις χειρότερα απ' ότι άρχισες. Δυστυχώς η ευτυχώς, ο υγιής εγκέφαλος ξεχωρίζει (κάποια στιγμή) την πραγματικότητα από τη φαντασία. Ακόμη, MissMe, δεν είμαι σίγουρος για το αν τελικός σκοπός είναι η 'ευτυχία'. Γιατί, είναι πολλά τα κομμάτια της ζωής που σε κάνουν να αισθάνεσαι πιο πλήρης, χωρίς να έχουν να κάνουν σε καμία περίπτωση με το να είσαι ευτυχισμένος. - - - - - - - - - @anastasia AnJ: Συμβαίνουν νομίζω και τα δύο ταυτόχρονα - υποτιμάμε και υπερεκτιμάμε τη ζωή μας μαζί. Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι μόνο μια η ζωή του καθενός. Αυτό που υποτιμάμε, σίγουρα, είναι το πόσο σύντομη είναι. Έχουμε λίγες ευκαιρίες να πούμε τα μεγάλα μας ΝΑΙ και τα μεγάλα ΟΧΙ. Λίγες ευκαιρίες για να κάνουμε τα μεγάλα βήματα προς τα όνειρά μας. Στο διάολο, ακόμη και λίγες ευκαιρίες για να αράξουμε και να μην κάνουμε τίποτα :) Νομίζω πως ο καθένας μέσα του καταλαβαίνει (πάνω κάτω) αν κάνει αυτό που πρέπει η όχι - αν σπαταλάει τη ζωή του η όχι. Φυσικά, όλοι μας θα έχουμε και στιγμές που δεν μας πάνε όλα τέλεια ή που απλά βαριόμαστε. Και αυτές τις στιγμές πρέπει να τις αποδεχτούμε. Είναι κομμάτι της ζωής ;)