Πως να βγεις έξω με το πιο ενδιαφέρον άτομο στον κόσμο - τον εαυτό σου.

Αυτό το post είναι πολύ τρελιάρικο, οπότε αν φτάσατε ως εδώ διαβάστε το - μετά, όμως, ρίξτε μια ματιά στην ανανεωμένη του εκδοχή: Πως (και για ποιο) λόγο να βγεις έξω μόνος σου.

Πως να ξεκινήσω αυτό το post; Να προσευχηθώ στον προ-πάππου μου τον Fyodor για έμπνευση; Να κοιτάξω για λίγο στον καθρέφτη και να αφήσω την τελειότητα της εικόνας να με γεμίσει με ιδέες;

Στο σχολείο μου δίδασκαν πράγματα με παραδείγματα (όπως το να είσαι ανώτερος άνθρωπος με τη γνωστή "ανώτερου ανθρώπου" συμπεριφορά του έλληνα δασκάλου) οπότε θα ακολουθήσω τον σίγουρο δρόμο.

Απλό, καθημερινό και sexy παράδειγμα 1.

Νιώσε. Είσαι στο σπίτι σου και έχεις ξυπνήσει πριν από λίγο. Αφού το αίμα κατάφερε να φτάσει στον εγκέφαλό σου, βλέπεις το ρολόι και εκείνο δείχνει την πρωινή ώρα "δώδεκα το μεσημέρι".

Κοιτάς βαθιά στην ψυχή σου και την παρατηρείς να σε χαιρετάει με χαμόγελο η "όρεξη για καφέ", ντυμένη σε casual στυλ. Αν αυτό δεν ήταν πολύ ξεκάθαρο: Θέλεις να πας για καφέ.

Πιάνεις το καγκούρικο iPhone σου, ανοίγεις τις επαφές (που είναι 100+ γιατί έχεις πολλούς φίλους και είσαι δημοφιλής) και παίρνεις τηλέφωνο μερικά άτομα για να έρθουν μαζί σου. Οι δύο πρώτοι κοιμούνται ακόμη, οι άλλοι δυο είναι πανεπιστήμιο, ο άλλος έχει "δουλειές", μερικοί άλλοι απλά δεν θέλουν να έρθουν.

Καταλήγεις να βρίσκεσαι καθιστός πάνω στον καναπέ σου, η κάμερα σε δείχνει μπροστά από τον λευκό τοίχο με τους αγκώνες πάνω στα πόδια, κοιτάζοντας το κινητό σου λες και περιμένεις να σου δώσει τη λύση. Κοντινό στο βλέμμα σου. Κατεβάζεις τα μάτια χαμηλά, πέφτεις ξαπλωτός στον καναπέ και βάζεις πρωινάδικο στην τηλεόραση.

Απλό, καθηβραδινό και super-ουάουυ παράδειγμα 2.

Νιώσε ξανά. Είσαι στο σπίτι σου και έχει ψιλοβραδιάσει. Είναι Παρασκευή και σχεδόν μπορείς να μυρίσεις τα μεθυστικά αρώματα των γυναικών που έχουν βγει έξω (έστω, αν είσαι κοπέλα τα Axe των αντρών). Εσύ όμως είσαι κλεισμένος μέσα στο ξενέρωτο και σκοτεινό σπίτι σου. Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι είναι μια ζεστή νύχτα του Μαΐου.

Πιάνεις το γαμάτο Android κινητό σου, ανοίγεις τις αμέτρητες επαφές σου (που είναι 100+ γιατί είσαι και πολύ "παιδί της πιάτσας"), πηδάς τις 80 επαφές με τις οποίες έχεις να επικοινωνήσεις κανα χρόνο και στέλνεις μήνυμα στα 3 άτομα με τα οποία θα ήθελες πραγματικά να βγεις έξω. Κλασσικά ο ένας έχει κανονίσει (και φυσικά δεν σε προσκαλεί), ο άλλος "βαριέται" να βγει (πράγμα πολύ λογικό αφού έχει να raidάρει στο World of Warcraft) και τρίτος ο μακρύτερος (βλέπεις, μένει πιο μακριά από όλους)  σε γράφει σαν Ernest Hemmingway εν ειρμό.

Καταλήγεις να βρίσκεσαι ξαπλωτός πάνω στον καναπέ σου, με ένα βλέμμα που οι behavioral psychologists θα περιέγραφαν ορθώς ως "κλαμμένο μουνί", προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου ότι "Εντάξει μωρέ, και τι θα έκανα αν έβγαινα έξω" ή "Η Παρασκευή και το Σάββατο είναι για τους μαλάκες τους χωριάτες που δεν ξέρουν να βγαίνουν". Κάνε τώρα παρέα με το Facebook.

Δημοσκόπηση: Πόσα ακόμη παρόμοια παραδείγματα νομίζετε πως θα μπορούσα να δώσω;

  1. Πολλά.
  2. Αμέτρητα.
  3. Διαίρεση με το μηδέν.

Πρέπει να νιώσετε το συναίσθημά μου όταν γράφω αυτά τα λόγια. Από τη μια γελάω μόνος μου γιατί οι ατάκες μου είναι εκπληκτικές και από την άλλη μου έρχεται να πετάξω το laptop στον τοίχο, να πάρω την Porsche μου και να βγω στους δρόμους φωνάζοντας "Ξυπνήστε ρεεεεεε!".

Κατηχητικό Mode

Αγαπητοί αναγνώστες, εν χριστώ αδερφοί, εν γκέυ αδερφή,

προφανώς έχετε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσετε το πεπερασμένο της ζωής μας. Όπως μου είπε ο πνευματικός μου: "Τα ομόλογα του ελληνικό δημοσίου δεν θα βγουν σε καλό. Καλύτερα να επενδύσεις σε ευρωπαϊκές τράπεζες". Ήταν πράγματι μια πολύ καλή συμβουλή.

Μου είπε όμως ακόμη: _"Τέκνο, η ζωή περνάει και κάθε μέρα είναι μοναδική. Μην κοιτάς εμένα που κλείστηκα μέσα στη μονή, απλά είχα πάρει πολύ βαρέως τη χυλόπιτα που είχα φάει από τη Μαριγούλα τότε όταν πήγαινα Λύκειο. Και τότε δεν υπήρχε το Φοιτηtips για να με βάλει στον καλό τον δρ_όμο. (Βλέπε: Πως να ξεπεράσεις την κακή διάθεση) Εσύ, όμως, είσαι ακόμη νέος. Και αν είναι να σου δώσω μια μόνο συμβουλή αυτή θα είναι: Μην σπαταλάς ούτε δευτερόλεπτο από τη ζωή σου." Οπότε γλυκές μου ψυχές, γιατί να κάτσεις μέσα στο σπίτι μια μέρα που ούτε βρέχει, ούτε κάνουν επιδρομή τα ζόμπι, ούτε έχει συναυλία η Μαρινέλλα;

Απάντηση: Επειδή κωλώνεις να βγεις έξω μόνος σου.

Οπότε σπαταλάς μια πολύτιμη μέρα όπου θα μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε (να βρεις 50 ευρώ στο πεζοδρόμιο, να πετύχεις το Fight Club της γειτονιάς σου, να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου...) απλά επειδή φοβάσαι να πας βόλτα.

Θα επαναλάβω πως όλη αυτή η κατάντια των παραδειγμάτων μπορεί να σχολιαστεί από πολλές πλευρές - Τώρα θα δούμε μόνο μία μικρή από αυτές: Το να βγαίνεις έξω μόνος σου.

Γιατί δεν βγαίνεις έξω μόνος σου;

  1. Ο κόσμος θα σε κοιτάει παράξενα.
  2. Θα λένε όλοι ότι δεν έχεις φίλους.
  3. Αισθάνεσαι άβολα.
  4. Δεν ξέρεις τι να κάνεις μόνος σου.
  5. Δεν ξέρεις που να πας μόνος σου.
  6. Δεν ξέρεις κανέναν που να βγαίνει μόνος του.
  7. Θα γελάει όλη η κοινωνία μαζί σου.
  8. "Καλά ρε blogger, είσαι μαλάκας; Πως το σκέφτηκες καν να με πεις να βγω έξω μόνος"
  9. Έκτακτο δελτίο: "Ψυχανώμαλος blogger φοιτητικού περιεχομένου προέτρεπε νεαρής ηλικίας άτομα να συμμετάσχουν σε παράλογες δραστηριότητες όπως το 'να βγουν έξω μόνοι τους'. Η Interpol εξέδωσε ένταλμα σύλληψης..."

Πραγματική ιστορία πόνου.

Γεια σας, ονομάζομαι Α***** και είμαι καλά. Θα σας μιλήσω για τον προσωπικό μου Γολγοθά. Ελπίζω να προλάβω να σώσω μερικούς από τους συνανθρώπους μου που στέκονται με το ένα πόδι στην κόλαση.

Τα πρώτα συμπτώματα.

Όλα άρχισαν όταν ήμουν δεύτερο έτος. Ήταν ένα κανονικό μεσημέρι που ήθελα να πιω καφέ. Πως τα έφερε όμως η ζωή, κανένας δεν ερχόταν μαζί μου. Να αναφέρω εδώ πως μέχρι τότε δεν είχα αναγνωρίσει τα συμπτώματα: Είχα πολλούς φίλους, τουλάχιστον 100 τηλέφωνα στο κινητό μου, ήμουν αρκετά κοινωνικός.

Τότε μου μπήκε η ιδέα. Έκανα πως δεν το σκέφτηκα - μια σκέψη είπα πως είναι, θα περάσει. Το σώμα μου όμως έμοιαζε να μην υπακούει στη θέληση μου. Σαν ζόμπι, ντύθηκα, φόρεσα τα παπούτσια μου και βγήκα από το σπίτι. Με αργά, μη αποφασιστικά βήματα κατευθύνθηκα προς την καφετέρια που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι μου. Δεν ήξερα τι έκανα - δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Έβλεπα άραγε όνειρο;

Μπήκα μέσα χωρίς να μπορέσω να κοιτάξω πουθενά αλλού εκτός από το πάτωμα. Κάθισα βιαστικά σε ένα τραπέζι και άρπαξα ένα περιοδικό για να κρύψω όσο το δυνατόν περισσότερο την μορφή μου.

"Γεια σου, τι θα πάρεις;" Ήταν η σερβιτόρα. "Ε.. ένα freddo espresso... σκε.. σκέτο παρακαλώ".

Τι παράξενο - άκουσε την παραγγελία και έφυγε σαν να μην συνέβαινε τίποτε περίεργο. Ήμουν σίγουρος πια πως επρόκειτο για πλεκτάνη. Εξωγήινα σκουλήκια είχαν τρυπώσει μέσα μας και έλεγχαν τις κινήσεις μας. Ξεφύλλισα το περιοδικό, ρούφηξα γρήγορα τον καφέ μου και μετά από 20 λεπτά, που πέρασαν σαν αιώνας, έφυγα. Ιδρωμένος ανέβηκα τα σκαλιά του σπιτιού μου μη αναγνωρίζοντας τον εαυτό μου. "Με είδε άραγε κανένας γνωστός;" αναρωτιόμουν με φόβο.

Το στάδιο της άρνησης.

Πίστεψα πως θα περνούσε, πως ήταν απλά μια στιγμή παραφροσύνης. Όχι όμως - ξαναγύρισα στον τόπο του εγκλήματος, μία, δύο φορές. Έμοιαζα να μην χορταίνω να βγαίνω για καφέ μόνος μου μέχρι που μία μέρα κοιτώντας την αντανάκλαση του intellectual βλέμματός μου στο κουταλάκι του cappucino συνειδητοποίησα με τρόμο: "Δεν έχω ανάγκη κανέναν μαλάκα για να βγω για καφέ".

Πρέπει να σας πω φίλοι μου ότι η κατάσταση αυτή είναι πολύ ύπουλη. Σου τρώει την ψυχή από μέσα και ενώ εσύ κάνεις πως δεν το καταλαβαίνεις, το κακό είναι πως δεν φαίνεται στους γύρω σου. Αντιθέτως, συνεχίζεις να βγαίνεις κανονικά με όσους έβγαινες και πριν, στα ίδια μέρη, ίσως και με μερικές διαφορετικές παρέες. Είναι τόσο ύπουλο, που στα μάτια τους φαίνεσαι "πιο χαρούμενος", "πιο χαλαρός", ίσως και "πιο κοινωνικός". Πρέπει όμως να πέσεις στον βούρκο για να βρεις τον εαυτό σου.

Το τέλος.

Ήμουν τρομοκρατημένος. Κλασσικά ιδανικά, όπως "οι φίλοι" και "η ανάγκη" να καταρρέουν σαν τους δίδυμους πύργους. Όλο αυτό ήταν μια τρομοκρατική επίθεση στην ψυχοσύνθεσή μου. Φοβόμουν, αλήθεια, αλλά ακόμη δεν είχα δει το χειρότερο.

Ήταν μια βραδιά του Οκτωβρίου και είχα τελειώσει τις πολύ ενδιαφέρουσες και κοινωνικές δραστηριότητές μου. Είχα μπλεχτεί με πλήθη ανθρώπων σαν έναν παχύσαρκο ναρκομανή που τον κλειδώνεις σε αποθήκη με σοκολατένιο κέικ χασισιού.

Γυρνώντας όμως σπίτι μου συνέβη το χειρότερο. Μου ήρθε ξαφνικά μια όρεξη για μπύρα. Είδα στον νου μου την μπυραρία, τον σκοτεινό της χώρο, τη μυρωδιά του φτηνού τσιγάρου.

(Για ατμόσφαιρα: Κάντε κλικ εδώ, μετά πατήστε να παίξει το βίντεο και συνεχίστε να διαβάζετε)

https://www.youtube.com/watch?v=HMnrl0tmd3k

Νόμιζα πως είχα χάσει τον εαυτό μου. Περπατώντας στα υγρά και σκοτεινά σοκάκια της παλιάς πόλης των Ιωαννίνων, κοιτώντας τις πόρνες που χάριζαν φθηνό έρωτα στα άγνωστα πρόσωπα της νύχτας να κρύβονται μέσα στα σπίτια τους ένοιωσα την βροχή πάνω στο ταλαιπωρημένο από της εξαρτήσεις δέρμα μου.

Ο ήχος από τα παπούτσια μου πάνω στο υγρό πλακόστρωτο έγινε πιο γρήγορος, καθώς έψαχνα το κοντινότερο κουτούκι για να κρύψω τον χαμένο μου εαυτό.

"Michael's Bar" έλεγε η μισοχαλασμένη πινακίδα από μωβ νέον που γυάλιζε κάτω από τις σταγόνες της βροχής. Ανοίγοντας την βαριά ξύλινη πόρτα αντίκρισα ένα μικρό, σκοτεινό χώρο, που μύριζε έντονα αλκοόλ και χαμένα όνειρα. Έβγαλα την βρεγμένη καμπαρντίνα μου και άφησα το καπέλο μου πάνω στο μπαρ. Ο μπάρμαν καθάριζε μερικά ποτήρια καθώς με κοίταξε σαν να έβλεπε μέσα στην ψυχή μου.

Κοίταξα γύρω μου τις μετρημένες στα δάχτυλα μορφές που καπνίζαν μόνοι τους, ακούγοντας τις jazz νότες που έβγαιναν από το φθαρμένο βινύλιο. Ήμουν άραγε σαν κι αυτούς; Τι έκανα για να το αξίζω αυτό θεέ μου;

"A scotch on the rocks" είπα στον μπάρμαν. Μέσα στις σκέψεις μου, όμως, κρύβονταν μια νοσταλγία του παλιού μου εαυτού, τότε που έπαιρνα τηλέφωνο "άλλους" για να βγω έξω, τότε που αν ο άλλος καθυστερούσε 2 ώρες στο ραντεβού του κατέληγα να περιμένω 2 ώρες σαν μαλάκας στο σπίτι, τότε που έβγαινα έξω για καφέ με άτομα που με κούραζαν μόνο και μόνο για να έχω παρέα.

Μου σέρβιρε το ουίσκι μπροστά μου. Η μυρωδιές του άγγιξαν τις αισθήσεις μου. Ναι, αυτή ήταν η μυρωδιά της ζωής μου, ένα ουίσκι με πάγο μέσα σε ένα λεκιασμένο ποτήρι.

Ο πάγος έλιωνε μέσα στο σκούρο ξανθό ουίσκι. Καθώς περιεργαζόμουν το ποτήρι στα χέρια μου συνειδητοποίησα κάτι σημαντικό. Όχι, δεν ήμουν εγώ ο ανώμαλος. Όχι, δεν ήμουν παράξενος και αντικοινωνικός επειδή απολάμβανα την παρέα του εαυτού μου.

Ήπια μια γουλιά από το παλαιωμένο σκοτσέζικο φάρμακο της ψυχής (βλέπε Ουίσκυ) και ένοιωσα την κάψα του να κατεβαίνει μέσα μου.

Καθώς ο μπάρμαν μου μιλούσε για τα πράγματα που έχουν δει τα μάτια του τόσα χρόνια στη νύχτα, σκέφτηκα πως ήμουν τυχερός. Τυχερός που είχα την δυνατότητα να συμπεριφέρομαι ανεξάρτητα. Τυχερός που δεν λογοδοτούσα σε κανέναν για το αν ήθελα εκείνη τη βραδιά να χάνω την ψυχή μου στα λημέρια της κολάσεως ή αν ήθελα να πίνω σφηνάκια στο clubάκι.

(http://www.flickr.com/photos/jkr_photo/4330889095/ "Film Noir by jkr_photo, on Flickr")

Ρούφηξα την τελευταία γουλιά από το ποτό μου ακούγοντας τα κομμάτια του πάγου να χτυπάνε μεταξύ τους σαν πολύτιμα διαμάντια μιας διαφορετικής πραγματικότητας. Φόρεσα την καμπαρντίνα και το καπέλο μου, άφησα τα χρήματα στο μπαρ και σηκώθηκα να φύγω.

"Έι μυστήριε" Γύρισα προς τη φωνή. "Που πηγαίνεις;"

Ήταν μια γοητευτική γυναίκα που το σκοτάδι την αδικούσε. Παρατήρησα το τσιγάρο να ακουμπάει στα χείλη της και τον καπνό που σε μεθούσε καθώς ανακατευόταν με το άρωμά της. Σκέφτηκα για μια στιγμή να καθίσω μαζί της, να την κεράσω ένα ποτό. Σκέφτηκα τα χάδια της στο διαμέρισμά μου ακούγοντας τους ήχους των τραίνων και τη βροχή της Νέας Υόρκης στο παράθυρο. Την κοίταξα όμως στα μάτια για λίγα δευτερόλεπτα, στα γεμάτα λαγνεία μάτια της.

"Αντίο μικρή... Δεν θα είσαι ασφαλής μαζί μου" Άνοιξα την ξύλινη πόρτα που τώρα φαινόταν πολύ πιο ελαφριά και χάθηκα μέσα στη νύχτα.

Στην φωτογραφία, εγώ να χάνομαι μέσα στη νύχτα.

Μια σειρά από συμπεράσματα και ένα φωναχτό WTF?!

Παρακαλώ μη σχολιάσετε αυτό που μόλις συνέβη. Ούτε κι εγώ ξέρω τι είναι.

Στο θέμα μας όμως: Είναι αντικειμενικά σίγουρο ότι το να θέλεις να βγεις έξω και να μην το κάνεις για λόγους παρέας είναι σπατάλη ενδιαφερόντων στιγμών.

Ας μην είμαι υπερβολικός - καταλαβαίνω ότι το να βγεις μόνος σου έξω είναι μια μεγάλη πρόκληση και η αλήθεια είναι πως χρειάζεται μια περίοδο προσαρμογής. Προσφέρει όμως εκπληκτικές στιγμές χαλαρότητας, μια αίσθηση σιγουριάς επειδή πάντοτε έχεις κάτι να κάνεις (εννοώντας "μόνος σου"), ανεβάζει σφόδρα την αυτοεκτίμηση και το πιο περίεργο από όλα: Προσφέρει μια καινούρια μορφή κοινωνικότητας που δεν ήξερες καν ότι έχεις μέσα σου - Γιατί όταν βγαίνεις συχνά μόνος σου έξω (και ειδικά το βράδυ) γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, συχνά πολύ πιο ενδιαφέροντες και χαλαρούς από τη συνηθισμένη παρέα σου.

Για να μην παρεξηγηθώ, το μόνος έχει φυσικά τα συγκεκριμένα μέρη και τις στιγμές που του ταιριάζουν: Το να πας μόνος σου για καφέ στο πιο καγκούρικο μέρος της πόλης σου το εγγυώμαι πως δεν θα είναι καλή εμπειρία.

Το "μόνος style" ενδείκνυται σε ήρεμες καφετέριες όπου έχεις τον χώρο σου να χαλαρώσεις και να διαβάσεις κάνα περιοδικό/εφημερίδα, σε παρεϊστικες μπυραρίες και μπαρ όπου κατά προτίμηση θα έχεις και μια χαλαρή γνωριμία με τον μπάρμαν.

Μερικά tips πάντως είναι:

  • Μην περιμένεις να είναι εύκολο (τις πρώτες φορές) - Είναι λογικό να αισθάνεσαι ότι σε κοιτάνε όλοι αλλά με τον καιρό θα καταλάβεις ότι κανείς δεν ασχολείται μαζί σου.
  • Πάρ' το αργά - Στάμπαρε ένα μαγαζί όπου θα ήθελες να πηγαίνεις μόνος σου και φώναξε έναν φίλο σου να σε συναντήσει εκεί. Κανόνισε να πας 10 λεπτά νωρίτερα από την παρέα σου ή κάτσε και 10 λεπτά μόνος σου αφού αυτός/αυτή φύγει. Όταν μάθεις να αισθάνεσαι άνετα για 10 λεπτά μπορείς να πας και λίγο νωρίτερα.
  • Δούλεψέ το στο μπαρ - Κάνε το ίδιο πράγμα σε ένα χαλαρό μπαράκι ή μια παρεϊστικη μπυραρία, με τη διαφορά ότι θα κάθεσαι στο μπαρ και θα κάνεις χαλαρή συζήτηση με τον μπαρμαν. Αν γνωρίζεις τον μπαρμαν μπορείς να πηγαίνεις στο μέρος σε μια κατάσταση μεταξύ του "μόνος" και "με παρέα". Και τα κερασμένα σφηνάκια δεν νομίζω να σε χαλάνε.
  • Απόλαυσέ το - Αν βγεις έξω μόνος σου και πιστεύεις ότι όλοι σε κοιτάνε κλπ. η αυτοπεποίθησή σου πέφτει, αρκετό για να φαίνεται ότι είσαι άβολα. Από την άλλη, αν είσαι ουσιαστικά χαλαρός και βγήκες απλά για να πιεις το ποτάκι σου, όντας ταυτόχρονα ανοιχτός στους τριγύρω σου, θα δεις πως όχι μόνο θα γνωρίσεις κι άλλα άτομα αλλά μπορεί να καταλήξεις να κάνεις μια από τις καλύτερες βραδιές της ζωής σου - έχοντας βγει έξω μόνος.

Αυτά τα λίγα. Σχολιάστε ελεύθερα στα comments και αποδείξτε ότι έχω άδικο. Καλά που δεν ανέφερα  πάντως αυτούς που ντρέπονται να τρώνε μόνοι τους σε δημόσιο χώρο, δεν θα σταματούσα να γράφω...

Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.

Γίνε μέλος μαζί με 600+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.

Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.

Σχόλια:

Sla

Έχεις γράψει, τέλος. Ακόμα γελάω με τη φωτογραφία που χάνεσαι μέσα στη νύχτα... Και αυτό με τη μουσική ξανακάνε το!

Anonymous

Ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. :P Καταπληκτικό κείμενο ε.. Στέλλα

joan

το μέρος με τη μουσική υπόκρουση απλά εμπνευσμένο!!! :) αλλά αυτό που περιγράφεις (να βγεις έξω μόνος) πάντα ήθελα να το κάνω... που θα μου πάει όμως θα το πάρω απόφαση καμιά φορά και θα το κάνω

polaralex

@Sla: Έτσι για να ξέρεις, κι εγώ γελάω με αυτά που γράφω... :D'''

polaralex

@joan: Δώσε βάση στο κομμάτι 'βήμα-βήμα'. Πήγαινε χωρίς παρέα στο καφέ και πάρ' τους τηλέφωνο να ξεκινήσουν τότε. Δεν βγαίνω συχνά μόνος το βράδυ, κι ούτε συνιστώ να γίνει απόλυτη συνήθεια, αλλά ο καφές μόνος θεωρώ ότι είναι τελετουργία - συνήθως τον προτιμώ απ' ότι με παρέα, ειδικά μετά το ξύπνημα.

Anonymous

τι διαφορα εχει να απολαμβανω την παρεα του εαυτου μου στο σπιτι μου με μπαλκονι που κοιταει το απεραντο λιβαδι με τις κατσικες και το ρεμα να κατρακυλαει αρμονικα δινοντας μια αισθηση φρεκαδας αγαλιασης και πνευματικης γαλουχησης?Αργοτερα να μετατοπιζεσαι στο σαλονι παιζωντας game boy μεχρι να κατουρησεις τα ντιβανια .. ενω εξω θα γονιμοποιουν τα υπεροχα νταβανια? αυτογαμημενη κλαψομουνα the past mode

aphtha

Πες τα! Ειδικα ο καφες και τα σινεμα ειναι φοβερα οταν βγαινεις μονος σου.

Anonymous

foithtria iwanninwn: nai,to exw kanei..kai sunexizw na to kanw,eidika th skhnh tou bar(gelame)!mporei na mhn phga se bar alla exw bgei e3w monh mou k dn einai toso tromero..k mporei na mhn exw gnwrisei akomh alla atoma alla gnwrizw tn eauto m! mporei kai na se petuxw..thn wra pou 8a xanesai sthn nuxta..! e3airetiko ar8ro:)

polaralex

@aphtha: Το παράξενο είναι πως ενώ πολλοί θα ήθελαν να πάνε για καφέ μόνοι τους (απλά δεν τολμούν) το 'σινεμά-μόνος' ήταν πάντα ένα θέμα ταμπού. Οκ, κάποιες παρείστικες κωμωδίες πας να τις δεις με την παρέα, ή την ρομαντική κομεντί με γκόμενα, αλλά το Tron Legacy σε 3D πήγα να το δω μόνος μου - και να με παρακαλούσαν να έρθουν μαζί μου θα τους έλεγα να καθίσουν μακριά και να με αφήσουν να νιώσω... :)

polaralex

@Ανώνυμη φοιτήτρια Ιωαννίνων: Όταν με πετύχεις έλα μίλα μου. Αλλά πρόσεξε μικρή, είμαι επικίνδυνος όταν κυκλοφορώ μόνος........... σσσσσσσσσ......

Anonymous

eisai 8eos megale!!! mprabo s!!! me enepneuses pali apopse!!! apo aurio arxizoun ta kseportismata!!! gt twra exei upno...;) eisai foberos pantws!!!:D maria...

polaralex

@maria: Thanks maria. Θεός δεν είμαι, αλλά έχω σίγουρα το κορμί του Απόλλωνα... :P Καλό ύπνο!... για σήμερα...

Anonymous

μαλακα ετσι και ξαναγραψεις για το πως να κανεις μπρατσα μπετατζη, πως να μην κλαψομουνίζεις και πως να μη γράψεις μόνο όνομα στην εξαταστική, θα σου γαμήσω το ταμτιριρί. απλό warning. νταξει, περα απ' την πλακα, μην ξαναγραψεις τετοια. ηθελα να στο πω απ' το προηγούμενο άρθρο, αλλά θα φαινόταν κακοπροαίρετο το σχόλιο. στο λέω τώρα όμως, σ' αυτό το θεϊκό άρθρο -το καλύτερο που έχεις γράψει, απ' όσα έχω διαβάσει. και τα 'χω διαβάσει όλα, εκτός από κάποια που από τίτλο και μόνο, ξενέρωνα την πέτσα μου εδω γαμησες :)

polaralex

@Ανώνυμος: Αν οι απαιτητικοί πελάτες μείνουν ικανοποιημένοι, μένω ικανοποιημένος κι εγώ... :D

Anonymous

Πραγματικα ειναι το πιο απιθανο post !! Σοβαρα τωρα, γιατι δεν το κοιτας μπας και εκδοσεις κανενα μυθιστορημα;; Εγω θα σε διαβασω σιγουρα! Ασε που το χιουμορ σου απλα δεν παιζεται! Α και σχετικα με το βγαινω-εξω-μονη, θα ηθελα πολυ να το κανω αλλα κατι με κραταει ( ενταξει, ισως ειμαι και λιγο κομπλεξακι) .... Έρρη

Anonymous

Απλά φοβερό το post!!!!!!!Μουσική υπόκρουση ftw!!!!Γράψε κάνα σενάριο πάντως.... Σε μπαρ έχω καθήσει μόνη μου. Δεν τρελάθηκα κιόλας. Μια φορά κάθησα για καφέ μόνη μου, γιατί περίμενα να έρθει η αδερφή μου και ο βλάκας ο 'dj' με τρέλανε στα 'All by myself' ακούσματα (το μαγαζί ήταν αδειο, σε μένα πήγαινε)!! Σινεμά το προτιμώ μόνη πάντως.Αυτά! Ε.

Μαρία

αυτο με τη μουσικη, τον ηχο της βροχης και την περιγραφη που κανεις...πωωω.... με τελειωσες!!!!

Anonymous

Καιρό παρακολουθώ το blog σου αλλά ειλικρινά είναι η πρώτη φορά που νιώθω την ανάγκη να σου πω απλώς ότι σου βγάζω το καπέλο! Το άρθρο σου δε θα μπορούσε να έρθει πιο κατάλληλη στιγμή στην οθόνη μου..:) Το κείμενο σου πολύ εμπνευσμένο και η 'βροχή' συνεχίζει να πέφτει κι ας έχει ζέστη του σκασμού(τη λάτρεψα..)! Καιρός να μάθω τη Θεσσαλονίκη επιτέλους...μόνη μου! Μerci για την ιδέα..Keep writing!;) Marimar.

polaralex

@Marimar: Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Φυσικά περιμένω προτάσεις για γαμάτα μέρη στη θεσσαλονίκη στο email μου...

Anonymous

Kαλο το αναγνωσμα αν και πολυ αμερικανικο copy-paste στοιχειο που ψιλοχαλαει το συνολο.. Αν και πιο πολυ με κουρασαν τα comments που ηταν ψιλογλοιωδη του τυπου 'εισαι θεος'.. Συγγνωμη αν ειμαι καυστικος,δεν προσπαθω να κλεψω την δοξα κανενος. Παρ'ολ'αυτα το θεμα πολυ καλο αν και εχω τις υποψιες μου οτι το ανεβασες για να κανεις παρεα στα κοριτσακια που προτρεπεις να βγουνε μονα τους..:)

polaralex

@Ανώνυμος: Καλά κάνεις και είσαι καυστικός. Πιθανότατα τα ίδια με σένα σκέφτομαι και εγώ όταν διαβάζω τα ποστ μου. :p Τα 'είσαι θεός'-τύπου σχόλια τα λαμβάνω πάντως σαν 'Χαχαχαχαχα! Το ποστ είχε γέλιο', γιατί επίσης γελάω και 'γω ο ίδιος με αρκετά από τα ποστ. :)

Anonymous

Σε συναυλια εχετε παει,θα πηγαινατε μονοι σας??Πολλες φορες εχει τυχει να θελω να παω σε καποια αλλα δυστυχως δεν πηγα γιατι δεν ειχα παρεα.Το μονο μερος που εχω κατσει μονη μου ειναι στα goodys αλλα και εκει βλεπω συνομηλικα νεαρα ατομα με παρεα και ψιλοαισθανομαι ασχημα που εγω ειμαι μονη μου..πφφφ

polaralex

Ανώνυμη: Προσωπικά νομίζω ότι σε συναυλία θα πήγαινα η με γκόμενα (για να τη ρίξω - προφανώς σε κάποιο παπάρικο συγκρότημα φτιαγμένο για να ρίχνεις γκόμενες) ή θα πήγαινα μόνος μου σε μια συναυλία που πραγματικά θα ήθελα να απολαύσω (όταν θα έρθουν οι Arctic Monkeys στην Ελλάδα δεν θέλω να με ενοχλεί κανένας). Γιατί πες πως είσαι με παρέα, τι θα κάνεις την ώρα της συναυλίας μαζί του; Θα ψήνετε σουβλάκια; Λίγο δύσκολο μέσα στο κοινό. Θα τον κοιτάς κάθε φορά που εμπνέεσαι από έναν στίχο; Πάρε έναν καθρέφτη μαζί σου και κοίτα τα βαθυστόχαστο βλέμμα πέφτοντας έτσι σε ατέρμονα βρόγχο υπεροχής. Σοβαρά τώρα, πας στα Goody's για να φας. To 100% των φορών που τρώω, η διαδικασία η ίδια του να τρως είναι αυστηρά προσωπική μου υπόθεση. Και ευτυχώς δηλαδή, γιατί αλλιώς θα ήμουν έτσι: http://www.youtube.com/watch?v=BkKWApOAG2g . Το να πας για κρασί με παρέα είναι άλλο θέμα, αλλά το να φας στα Goody's δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να το κάνεις να απαιτεί άλλους. Το να πιεις καφέ μόνη σου το πρωϊ είναι εξίσου πολύ πολύ λογικό. Το να πας το απόγευμα που αρχίζει να βαράει η μουσική και γίνεται βαβούρα και να κάτσεις μόνη σου είναι λίγο ζόρικο/παράξενο. Οι διαφορές είναι ξεκάθαρες. Και βλέπεις συνομήλικα άτομα με παρέα; Και τους ζηλεύεις; Πολλοί απ' αυτούς και τι δεν θα έδιναν για να μην κάνουν παρέα με αυτούς που τους βλέπεις μαζί... Αυτά! :)

Anonymous

πολυ καλο..

nikoliotikos

Πολυ σωστα τοποθετημενο το αρθρο παρολο που συμφωνω με τον τυπο που ελεγε πως το στιλ ειναι κλεμμενο απο κλασσικη αμερικανια αλλα δεν εχει σημασια και παλι αξιζε να το δεις και να παρεις πολλα καλα...εγω φιλε μου ειμαι παραξενη περιπτωση πηγαινα μονος μου πολλες φορες σε συναυλιες και συγκροτηματων αλλα και φιλων και το ευχαριστιομουν οσο τιποτε.Δεν το εκανα συνηθεια αλλα δεν εχω προβλημα οταν δεν εχω παρεα να βγω μονος μου και να γνωρισω ωραιο κοσμο στη Κρητη που το ξανακανα σε ενα μπαρ μου φανηκε απολυτος νορμαλ δε ξερω ισως εφταιγε το λιμανι των χανιων και με εμπνεε η η ολη φαση του οτι ημουν διακοπες τελος παντων πρεπει ολοι καποια στιγμη να τα βρουμε με τον εαυτο μας και να νιωθουμε ανετα και να σταματησουν τα κλασσικα στερεοτυπα ¨βγηκε μονος του αρα ειναι psycho'Να΄σαι καλα για τα τιπς σου!

mariarva

Τώρα σε ανακάλυψα.. πραγματικά ωραίο άρθρο!! Και ομολογώ με έπεισες!! Τον λίγο καιρό που μου μένει πλέον εδώ στην Αλεξανδρούπολη,λέω να τον σπαταλίσω για να πάω, μόνη μου, καλά το έγραψα!! στα μέρη που παρακαλάω την παρέα μου και απλά δε καταδέχεται! Θα τα ανακαλύψω παρεούλα με μένα!! Άντε και πολύ άργησα! keep writing ;)

Anonymous

pragmath exeis apoluto dikio...exw xalasei bradies m giati tsakothike h parea pou eixa bgei giath eipoiane parapanw apo oso eprepe giath den tous arese kai thelane na pame alou bradies pou den katefera na dw tin kataliksh tous eukairia einai twra mazi me ton eauto mou na min xalaei kamia stigmh tis zwhs mou kai na mporw na thn zw!

Anonymous

οκ όλα αυτά..αλλά αν είσαι σ'ένα μικρό μέρος,φοιτητούπολη όπου όλα τα μαγαζιά πάντα είναι γεμάτα και σίγουρα όλο και κάποιον γνωστό θα βρεις ακόμα και στο δρόμο τι κάνεις;εγώ μόνο μέχρι το σινεμά θα μπορούσα να πάω αλλά δεν μπορώ ούτε εκεί..δεν λέω,τα πάντα μόνη μου έχω μάθει να τα κάνω αλλά μου είναι δύσκολο να πάω για καφέ ή ποτό χωρίς παρέα κυρίως το βράδυ κι επίσης γιατί δεν θέλω να με δουν γνωστοί μου και να λένε διάφορα για μένα..και βασικά δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε άτομα που γνωρίζω προσωπικά,αλλά και φυσιογνωμικά.σε μια τέτοια περίπτωση και χωρίς να διαθέτω κάποιο μεταφορικό μέσο,το άρθρο είναι μια τέλεια ιδέα αλλά κάπως ακατόρθωτη για μένα :( A.

Alexandros Emexezidis

@A: Τα πάντα είναι θέμα attitude. Από όταν είχα γράψει αυτό το πόστ, έχει περάσει αρκετός καιρός. Τότε θεωρούσα πως θα έπρεπε να γράψω ολόκληρο ποστ για να εξηγήσω το ότι μπορεί κάποιος να βγει έξω μόνος του. Τώρα πια το θεωρώ τόσο δεδομένο και καθημερινό που νομίζω ότι δεν αξίζει καν να αναφέρομαι σε αυτό. Ελπίζω να πιάνεις το νόημα: Κάτι που τώρα σου φαίνεται παράλογο, αν το κάνεις 5-6 φορές, γίνεται βαρετά απλό. Είναι ένας γαμημένος καφές. Δεν μπορώ να το πω πιο απλά. Αν αισθάνεσαι άβολα να πίνεις καφέ, υπάρχει κάποιο θέμα. Κανένας δεν ασχολείται τελικά με το αν είσαι μόνος σου η όχι - και η μόνη περίπτωση που μπορεί να ασχοληθούν είναι αν τους φανεί πολύ παράξενο το ότι δεν μπορούν να το κάνουν οι ίδιοι τους. Και δεν είπε κανείς να βγαίνει κάποιος ΠΑΝΤΑ μόνος. Όταν όμως είναι μια υπέροχη μέρα και δεν έχεις διαθέσιμη παρέα, γιατί να κάτσεις μέσα και να σπαταλήσεις πολύτιμο χρόνο στη γη; Πάρε ένα περιοδικάκι, κάτσε σε ένα νορμάλ καφέ (δεν υπάρχει λόγος να είναι άδειο), πιες ένα καπουτσίνο και διάβασε κανένα άρθρο ή το Φοιτηtips στο iPad. Το να βγεις έξω μόνος σου είναι κάτι που κάνει τη ζωή πιο απλή και πιο ωραία. Δεν είναι κάτι που θα πρέπει να μας αγχώνει περισσότερο! :)

Anonymous

Παιδιά γειά σας κ χαρά σας... τυχαία μπήκα εδω (λολ λέμε) Εκατσα κ διάβασα... διάβασα κ άλλα πολλά λέμε. Ενα μπράβο γιατί είστε μέσα στην κοινη λογική αν κάποιος διαβάζει τα πόστ, αυτό που θέλω να σας πω, μην απελπίζεσε λόγω κατάστασης/εσωτερικών συναισθημάτων/πιέσεων επι προσωπικού. Φανταστείτε οτι, oπως λέει κ ο Σεφέρης, <i>οι παππούδες όλων μας φύτευαν την ελιά ασχέτως αν ήξεραν οτι δεν θα ευτυχίσουν να την δουν να καρποφορίσει.</i> Καλή καρδιά στο φινάλε... ;-]

Anonymous

uperoxo to ar9ro sou..ki egw afto pernaw twra..oi files mou menoun se xwrio kai vgainoun ekei pera opote egw eimai olh mera mesa kai parakalaw ton ka9ena na vgoume estw kai gia ligo..niw9w oti afhnw to kalokairi afto na pernaei anekmetalefto kai den adexw allo..duskolo na mhn exeis filous telika..

Anonymous

Καλα φιλε εισαι μεγαλος φοβερο αρθο! ετσι νιωθω αυτο τον καιρο δεν εχω με ποιον να βγω και θελω να βγω

Nikos Darkman

Εγώ, όντας gay, θα ήθελα να επικεντρωθώ στην gay εκδοχή του 'βγες έξω μόνος'. Ένας gay που μεγάλωσε στην επαρχία και δεν έχει gay φίλους βρίσκεται στο εξής δίλημα: είτε να πάει σε gay-bar μόνος, είτε να μην πάει καθόλου σε gay-bar (χάνοντας και την ευκαιρία να κάνει γνωριμίες). Δυστυχώς όμως, στον ελληνόφωνο gay χώρο υπάρχει προκατάληψη ενάντια σε εκείνους που πηγαίνουν στα gay-bar μόνοι (ίσως επειδή το να βγαίνει κανείς μόνος είναι κυρίως συνήθεια των straight). Εισηγούμαι να διαβάσετε αυτό: http://www.10percent.gr/stiles/neraida/2826-2012-05-01-08-35-02.html και αυτό: http://agapiparakseni.blogspot.com/2011/05/blog-post_04.html

Anonymous

Φίλε Νίκο μην ανησυχείς!!! 'Οπως λέει ο κολλητός μου επίσης gay που είχε το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με εσένα 'το ζήτημα είναι εσύ πως νιώθεις..'. Απ' όσο μου είπε έκανε καιρό να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή και πέρασε δύσκολα αλλά τα κατάφερε..Δεν ξέρω να σου πω πως έγινε απλά αυτό που ξέρω είναι ότι εκείνος πλέον βρίσκει πιο εύκολα άντρα από μένα..χεχε..τώρα μόνος του πάει μέχρι και σε σάουνα για gay ..Φαντάζομαι αυτό που τον ξεκούνησε είναι ότι κατάλαβε πως είτε θα περνούσε όλη η ζωή από μπροστά του ζώντας με ένα τοίχος που μόνος του, από τον φόβο του, το έχτισε είτε θα υποστήριζε τις επιλογές του με ΘΡΑΣΟΣ στον καθένα που τον κατέκρινε για να αρχίσει να ζει..Έτσι κι αλλιώς ποιόν βλάπτεται??

Anonymous

Πολύ χυδαίο !

D H

Μου άρεσε πολύ το στυλ του άρθρου. Θα διαβάσω και άλλες δημιουργίες σου, polaralex. :) Όσο κι αν είμαι θερμός υποστηρικτής του να βγαίνω μόνος και το κάνω συχνά, ειδικά όταν είμαι single, πιστεύω ότι το να βγεις με καλή παρέα είναι ανώτερο και οι εμπειρίες συνήθως καλύτερες. Αλλά από το να μην βγεις καθόλου ή να βγεις με ανθρώπους που βγαίνεις «απλά για να βγεις» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) είναι προτιμότερο να βγαίνεις με τη συντροφιά του εαυτού σου. Επίσης, Phoenix Wright ρε!! ^^]

Alex Emexezidis

@DH: Πιστεύω ότι υπάρχει χώρος και για τα δυο - παρέα και 'στιγμές με τον εαυτό'. ;) Απλά, θέλει ισορροπία.

Φρειδερίκη

Υποκλίθηκα με την μουσική και τις φωτογραφίες!

Alex Emexezidis

@Φρειδερίκη: Ευχαριστώ. ;)

Anonymous

Η μουσική σε συνδυασμό με το άρθρο τα έσπασε. Νομίζω οτι το δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα και να βγαίνεις μόνη. Καλά για το μπαρ δεν το συζητώ. Όχι απλά οτι δεν μένεις μόνη για πολύ, αλλά θα σε πλησιάζει ο πιο γλοιώδης των θαμώνων και δεν θα ξεκολλάει κιόλας. Παρ' όλα αυτά βγαίνω κι εγώ συχνά μόνη γιατί έτσι τα έφερε ο καιρός και δεν έχω (ευχάριστες) παρέες. Σε όποιον συμπάσχει όμως προτείνω βιβλίο στην παραλία με καφέ το μεσημέρι ή καφέ με λάπτοπ ανάμεσα σε άλλους καμμένους. Για τα βράδυα ψάχνω κι εγώ ακόμα λύση :( Α.

Γιατί είναι κλειστά τα σχόλια;

Το Φοιτηtips βρίσκεται σε αρχειακή μορφή και νέα σχόλια δεν γίνονται δεκτά. Τα παλαιότερα, φυσικά, παραμένουν στα αρχικά τους άρθρα, για να κρατήσουν ζωντανές τις πολλές ενδιαφέρουσες κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας.

Η κουβέντα, όμως, συνεχίζεται στο δι-εβδομαδιαίο newsletter The Checklist και στο κλειστό group των αναγνωστών. Για περισσότερα, κάνε κλικ εδώ.

Πως να θέσεις τις βάσεις για μια πετυχημένη εξεταστική του Ιουνίου. Το ψώνιο, τα λάθη μας, τα πάθη μας και το γιατί κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.