Eurotrip: Ταξιδεύοντας από την Ελλάδα μέχρι την Πορτογαλία με Αυτοκίνητο - Μέρος 3ο.

Αυτό είναι το τρίτο μέρος της σειράς post για το "Πως να ταξιδέψεις σε όλη την Ευρώπη με αυτοκίνητο", η αλλιώς, πως να οργανώσεις το δικό σου Eurotrip. Στο πρώτο μέρος περιγράφω το πως αντιμετώπισα το όλο εγχείρημα, στο δεύτερο μέρος εξηγώ το πως το οργανώσαμε και σε αυτό, το τρίτο και τελευταίο μέρος, ολοκληρώνω με λεπτομέρειες για τη διαμονή και το κόστος.

Προτού ξεκινήσουμε το ταξίδι, με τον Larry είχαμε κανονίσει τις διαμονές μας ως: "Θα μένουμε σε Airbnb και hostels, και βλέπουμε". Ένα κανόνισμα τόσο γενικό, που ουσιαστικά ήταν ανύπαρκτο.

Στο μυαλό του Larry, φυσικά, όλη η δυτική Ευρώπη είχε παραλίες με φοίνικες για να απλώσει την αιώρα του και να κοιμηθεί - όπως εκείνη τη νύχτα στην Lyon της Γαλλίας που σκεφτόταν να την κρεμάσει σε κάνα δέντρο στο πάρκο, και καταλήξαμε να κοιμηθούμε μέσα στο Yaris. Παρά την χαλαρότητά μας, πάντως, αυτή ήταν η μοναδική φορά που αναγκαστήκαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο - και ακόμη κι αυτή, αξίζει ως αστεία ανάμνηση (αυτό το λέω εκ των υστέρων, γιατί τόσο άβολο “ύπνο” δεν έχω ξανακάνει στη ζωή μου).

Στη Lyon, για να εξηγηθώ, είχαμε φτάσει βράδυ (έχοντας οδηγήσει 10 ώρες από το Μόναχο). Φυσικά, το πρώτο μας μέλημα ήταν να φάμε κάτι και να περπατήσουμε στην πόλη. Μετά, αράξαμε σε ένα γαμάτο μαγαζάκι και ήπιαμε χύμα Γαλλικό κρασί. Όταν, λοιπόν, σκεφτήκαμε ότι θα έπρεπε να ψάξουμε μέρος για να κοιμηθούμε, ήταν ήδη 2 το βράδυ - δηλαδή τόσο αργά ώστε να κανονίσουμε με κάποιον ενοικιαστή Airbnb, όσο και για να αξίζει τον κόπο να πληρώσουμε για μερικές ώρες ύπνου. Γι’ αυτό και τη βγάλαμε στο αμάξι.

Γαλλικό κρασί: Πιο σημαντικό από το να βρεις μέρος για να μείνεις.

Note: Το αστείο είναι πως δίπλα από εκεί που είχαμε παρκάρει είχε ένα hostel, στο οποίο μπήκαμε για να ρωτήσουμε λεπτομέρειες και φύγαμε αμέσως γιατί πέραν του ότι ο τυπάς ήθελε ξέρω-γω 70 € για να κοιμηθούμε ένα βράδυ, το μέρος βρωμούσε σαν χοιροστάσιο.

Γενικά, πάντως, κλείναμε Airbnb περίπου μια μέρα πριν φτάσουμε σε κάθε πόλη, και πάντοτε βρίσκαμε ένα γαμάτο, κεντρικότατο διαμέρισμα με όλες τις ανέσεις, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.

Ανάλογα με το πόσο νωρίς ψάχναμε, φυσικά: Τις φορές που κλείναμε μια με δύο μέρες νωρίτερα βρίσκαμε διαμάντια όπως εκείνη την γαμάτη, διώροφη μονοκατοικία στην Γρανάδα, ενώ άλλες φορές όπως εκείνη τη μέρα στη Βαρκελώνη που ήταν μεσημέρι και έβγαλα το κινητό μου, έκλεισα Airbnb και μέσα σε δεκαπέντε λεπτά πήγα και άφησα τα πράγματα μου, το καλύτερο που μπορούσα να βρω, ήταν ένα δωμάτιο, σε ένα σπίτι που έμεναν κι άλλοι άνθρωποι (τη δουλειά του την έκανε πάντως - κι ήταν κεντρικότατο).

Ο Larry και η Laura στην ταράτσα της γαμάτης μονοκατοικίας που νοικιάσαμε στη Γρανάδα.

Ακόμη, μείναμε με couchsurfing σε δύο απίστευτα φιλόξενες κοπέλες, μια στο Μόναχο της Γερμανίας και μια στην Toulouse της Γαλλίας - η οποία μάλιστα αποφάσισε να συμμετάσχει και μαζί μας στο υπόλοιπο κομμάτι του roadtrip, μέχρι τη Λισαβόνα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τέλος, είναι καλή ιδέα να ψάξεις από νωρίς γνωστούς σου που μένουν στις πόλεις που θα επισκεφτείς, μπας και έχουν χώρο να σε φιλοξενήσουν. Εμείς π.χ. παραλίγο θα μέναμε στον φίλο μας τον Παντελή που έκανε μεταπτυχιακό στη Βαρκελώνη, αλλά είχε ξενοικιάσει πριν από τρεις μέρες. Ακόμη κι έτσι, όμως, βρεθήκαμε μαζί του και με την παρέα του και περάσαμε μια από τις καλύτερες βραδιές ever στην γειτονιά Gracia της Βαρκελώνης.

Να, καλή ώρα, τότε που αράξαμε στην Βαρκελώνη σαν Βαρκελωνέζοι...

Το γενικό νόημα, είναι πως δεν χρειάζεται καθόλου άγχος εκ των προτέρων για τη διαμονή. Αρκεί να έχεις ένα smartphone και μια σύνδεση στο internet (και μια κάρτα για να πληρώνεις) και κλείνεις ένα Airbnb μια μέρα πριν - η και την ίδια αν θες.

Ναι, είναι τόσο απλό.

Σημείωση 1: Τι είναι το Airbnb;

Για αυτή τη μαγευτική υπηρεσία που είναι ουσιαστικά "το μέλλον", έχω μιλήσει εκτενώς στο παρελθόν.

Με λίγα λόγια, το Airbnb είναι μια online πλατφόρμα που επιτρέπει σε ανθρώπους σε όλον τον κόσμο να νοικιάσουν τις ιδιοκτησίες τους, από ολόκληρα σπίτια, μέχρι τον καναπέ τους. Και αυτό προσφέρει τεράστια πληθώρα επιλογών σε έναν ταξιδιώτη, και με τις χαμηλότερες δυνατές τιμές (σίγουρα, πάντως, φθηνότερα από ξενοδοχείο).

Τα κόστη, κυμαίνονταν γύρω στα 20 ευρώ το άτομο στις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις, ενώ στο Βελιγράδι π.χ. κλείσαμε ολόκληρο διαμέρισμα με 20 ευρώ σύνολο.

Θυμίζω, ότι αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε το Airbnb, μπορείτε να κάνετε εγγραφή από αυτό εδώ το link και να πάρετε δώρο 18€ για την πρώτη σας ενοικίαση.

Σημείωση 2: Τι είναι το couchsurfing;

Το couchsurfing είναι κάτι άλλο, που υπάρχει μεν χρόνια, αλλά πολλοί το πήραν χαμπάρι πρόσφατα που έφτιαξε τις mobile εφαρμογές του.

Ως couchsurfing ορίζεται το να ταξιδεύεις στον κόσμο, "μένοντας" σε κάναν καναπέ σε σπίτια ανοιχτόμυαλων, νέων ανθρώπων που προτίθενται να σε φιλοξενήσουν. Δωρεάν φυσικά, με μονάχα να υπάρχει η γενική υπόσχεση πως θα κάνεις και εσύ το ίδιο γι' αυτούς όταν επισκεφτούν τη χώρα σου.

Ταυτόχρονα, το couchsurfing λειτουργεί ως υπηρεσία σε site με προφίλ, μέσω των οποίον διαβάζεις κριτικές για τους hosts και τους ταξιδιώτες, ώστε να αισθάνεσαι μια βασική ασφάλεια για το σε ποιανού το σπίτι πας να μείνεις.

Περιττό να πω, ως πρώτη μου φορά που το έκανα, ένιωθα αρκετή ανασφάλεια για το να μείνω στο σπίτι ενός απόλυτα αγνώστου (αν και ήταν μια Γερμανίδα κοπέλα) - ενώ ο Larry φαινόταν απολύτως σίγουρος.

Ε, είχε δίκιο. Η φιλοξενία μας στην Isabelle παίζει να ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες του ταξιδιού.

Εξερευνώντας τις πόλεις.

Στο αρχικό μας πρόγραμμα, σκοπεύαμε να μείνουμε στο Μόναχο μόνο για το βράδυ, αλλά όταν φτάσαμε, καταλάβαμε πως θα ήταν αμαρτία να μην εξερευνούσαμε λιγάκι. Έτσι, μείναμε μέχρι την μεθεπόμενη μέρα.

Εξερευνώντας το Μόναχο, και καλά.

Η, στη συνέχεια του ταξιδιού, είχαμε αρχικό πλάνο να σταματήσουμε στη Dijon της Γαλλίας - αλλά τελικά (έτσι μας ήρθε) επιλέξαμε να περάσουμε πρώτα από τη Lyon και μετά να μείνουμε στην φίλη μας την Laura στην Toulouse - και (πόσο μάλλον) να την πάρουμε κι αυτή μαζί μας μέχρι τη Λισαβόνα.

Καμία σχέση με το αρχικό πλάνο - αλλά ποιο το πρόβλημα;

Σίγουρα, όσο πιο νωρίς μπορείς να ξέρεις ότι θα φτάσεις κάπου, τόσο πιο καλό μέρος θα βρεις να μείνεις (και σε καλύτερη τιμή) - η και να ενημερώσεις γνωστούς σου για να βρεθείτε. Αλλά στην πράξη, ένα αυστηρό πρόγραμμα περισσότερο νομίζω θα πιέσει και θα χαλάσει τη διάθεση, παρά θα βοηθήσει σε κάτι.

Το μόνο σημαντικό (εφόσον υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί) είναι η προσέγγιση του πότε ακριβώς θα φτάσεις στον προορισμό σου. Γιατί (αυτό κρατήστε το ως συμπυκνωμένη γνώση) αν το Google Maps σου λέει ότι ο χρόνος από Θεσσαλονίκη για Βελιγράδι είναι 7 ώρες, τότε εσύ υπολόγισε (τουλάχιστον) 10 - και αυτές χωρίς κάνα χοντρό απρόοπτο. Αντίστοιχα, διαδρομές όπως οι τρέλες σε φάση Λισαβόνα -> Τουλούζ που κάναμε, υπολόγισε πως θα σε γεράσουν πρόωρα…

Γενικά, το μεγαλύτερο αίτιο καθυστέρησης (ίσως και το μόνο) στο ταξίδι, ήταν οι αποκλίσεις από τους “ιδανικούς” χρόνους που έδινε το Google Maps.

Σε κάθε περίπτωση, ας πούμε πως αρκεί μια ολόκληρη μέρα για να “συναντήσεις” μια ξένη πόλη: να καταλάβεις δηλαδή την γενική δομή του κέντρου της και να νιώσεις μέχρι ένα σημείο τον ιδιαίτερό της “αέρα”. Για να τη γυρίσεις πιο ουσιαστικά, όμως, θα χρειαστείς από δύο μέρες και πάνω. Τέτοιο χρόνο εμείς αποφασίσουμε να διαθέσουμε μονάχα στο Μόναχο, την Τουλούζ, την Βαρκελώνη και τη Λισαβόνα. Σε άλλες πόλεις, όπως το Βελιγράδι, περάσαμε μισές μέρες - είτε τις πρώτες ώρες της μέρας πριν ξεκινήσουμε την οδήγηση, είτε κάποιες ώρες από τις νύχτες που φτάναμε σε αυτές.

Πάντως, υπό τις συνθήκες ενός roadtrip σαν το δικό μας, πιστεύω πως δεν έχει νόημα να πας σε μουσεία και αξιοθέατα. Την φιλοσοφία μου για τα ταξίδια την έχω αναλύσει στο μανιφέστο του bangpacking, αλλά επιγραμματικά: Όταν έχεις μια μέρα διαθέσιμη για να ζήσεις μια πόλη, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να περπατάς όπου σε βγάλει ο δρόμος μέχρι να βγάλεις κάλους και να σταματάς για φαΐ, καφέ και ποτό σε οποιοδήποτε μέρος δεν βλέπεις να υπάρχει τουρίστας.

Επίσης, αν ξέρεις έστω και λίγο τη γλώσσα της εκάστοτε χώρας, μίλα τη με τους ντόπιους - κι ας ακούγεσαι στα αυτιά τους σαν πεντάχρονο που κατέβασε ένα λίτρο Chivas.

Άλλα (πολύ) πρακτικά πράγματα της καθημερινότητας που θα πρέπει να έχεις υπόψιν:

Οι πληρωμές: Δεν ξέρω ποια μπορεί να είναι η σχέση σου με τις χρεωστικές κάρτες, αλλά ετοιμάσου να την αναθερμάνεις. Όλη, μα όλη η Ευρώπη, δέχεται στα περισσότερα σημεία κάρτες για αγορές. Πριν πας στο ταξίδι, κανόνισε να έχεις την πιο σύγχρονη touchless κάρτα της τράπεζας σου και απλά κράτα τα χρήματα στον λογαριασμό σου.

Το μόνο πρόβλημα που βρήκαμε ήταν στα διόδια της Γαλλίας (ναι, σε όλα τα διόδια της Ευρώπης παίρνουν κάρτες) τα οποία για κάποιον περίεργο λόγο που μόνο οι περίεργοι Γάλλοι ξέρουν, οι Ελληνικές κάρτες μας δεν γίνονταν δεκτές.

Γενικά πλήρωσε με κάρτα παντού, από τα φαγάδικα, μέχρι τα καφέ και τα βιβλιοπωλεία που θα επισκεφτείς. Ακόμη, αν βρεθείς σε χώρες όπως η Σερβία που δεν έχουν ευρώ, ξέχνα το συνάλλαγμα. Πλήρωσε με κάρτα.

Το internet: Δωρεάν wi-fi άλλες φορές θα βρεις και άλλες όχι. Αλλά τις στιγμές που θα το χρειαστείς περισσότερο, όπως όταν θα βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά, καλό θα είναι να έχεις κάποιο πακέτο για Ευρωπαϊκό data roaming. Θα πληρώσεις δηλαδή για να μπορείς να έχεις 4G internet παντού. Ίσως σου βγει γύρω στο 30 € για ένα δεκαπενθήμερο - αλλά πίστεψέ με, θα είναι από τα χαλάλι φαγωμένα λεφτά του ταξιδιού.

Για πληροφορίες, ρώτα την εταιρία κινητής τηλεφωνίας σου.

Τα σύνορα και τα διαβατήρια: Η αλλιώς το ότι δεν χρειάζεσαι διαβατήριο. Λόγω των καλών εμπορικών σχέσεων της χώρας μας με τις περισσότερες βαλκανικές χώρες, περνάς από παντού μονάχα με την ταυτότητά σου. Από τη στιγμή που πατήσεις Ευρωπαϊκή ένωση, όμως, και μετά, δεν χρειάζεσαι έγγραφα ούτως η άλλως, λόγω της συνθήκης Σένγκεν, που έχει καταργήσει τα σύνορα μεταξύ των χωρών της Ένωσης. Σε φάση, κυριολεκτικά δεν υπάρχουν σύνορα. Το μόνο που σου λέει ότι από Γερμανία μπήκες στη Γαλλία, είναι μια μικρή πινακίδα που γράφει “Bienvenu”.

Στις μη-Σένγκεν χώρες, πάντως (όπως στη Σερβία), ανάλογα με την εποχή που κάνεις το ταξίδι, μπορεί να πετύχεις ακόμη και καθυστέρηση πολλών ωρών στα σύνορα. Η μπορεί και όχι. Πάντως, να το έχεις υπ’ όψιν σου.

Το κόστος ενός Eurotrip:

Φεύγοντας από το Μόναχο, σε μια στάση μας σε ένα βενζινάδικο, πετύχαμε δύο κοπέλες από την Ολλανδία που έκαναν οτοστόπ. Πηγαίναμε προς την ίδια κατεύθυνση, οπότε τις πήραμε μαζί μας και κατά τη διάρκεια της κοινής μας διαδρομής μας μοιράστηκαν την ιστορία τους.

Οι τύπισσες που λέτε (γύρω στα 23 χρονών και οι δύο) αποφάσισαν μια μέρα να ξεκινήσουν από την Ουτρέχτη και να γυρίσουν όλη την Ευρώπη κάνοντας οτοστόπ και μένοντας σε couchsurfing. Ναι, δύο κοπέλες μόνες τους - με έναν μεγάλο χάρτη όπου σημείωναν τη διαδρομή τους. Φυσικά, είχαν κάνα δύο περίεργες ιστορίες να μας πουν (και ποιός δεν θα είχε μετά από κάτι τέτοιο) αλλά καμία που να είχε ξέρω-γω απειληθεί η ζωή τους. Και μέσα σε δεκαπέντε μέρες, είχαν φτάσει από την Ολλανδία μέχρι κάτω στην Ιταλία, κάνανε κάτι γύρες στα Βαλκάνια και στη Γερμανία και τώρα ανέβαιναν πίσω προς το σπίτι τους.

Δεν λέω πως εγώ θα έκανα κάτι τέτοιο, ούτε και το προτείνω σε κανέναν. Απλά λέω ότι “γίνεται” - και πως αυτές οι κοπέλες το έκαναν χωρίς να φάνε φράγκο. Οι μεταφορές τους τζάμπα και οι διαμονές τους τζάμπα. Φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολο για δύο κοπέλες να κυκλοφορούν με οτοστόπ, παρά για τίποτα μουσάτους νταγλαράδες.

Αυτό που θέλω να καταλήξω είναι πως, παρά την γενική αντίληψη, ο ανασταλτικός παράγοντας για τους περισσότερους δεν είναι το κόστος. Φυσικά, δεν είναι καθόλου κακό να έχεις μπόλικα λεφτά και να είσαι μες στις ανέσεις, αλλά, ρε παιδιά, δύο γκόμενες το έκαναν στο τζάμπα.

Στην πραγματικότητα, ο ανασταλτικός παράγοντας των περισσότερων είναι ο φόβος τους για το να βγουν από το comfort zone τους. Αλλά και το γαμημένο το κόστος να είναι, βλέπω πολύ κόσμο με iPhone 6S (των 800€), που με τα ίδια λεφτά θα μπορούσαν και Eurotrip να κάνουν, και να πάρουν ένα εξίσου καλό αλλά φθηνότερο κινητό.

Στην δική μας περίπτωση, που δεν προσπαθήσαμε καθόλου να περιορίσουμε το budget (εγώ είχα σκοπό να φάω ακριβώς όσα θα απαιτούνταν από το ταξίδι) το κόστος βγήκε στα 1000€ το άτομο.

Tip: Κατεβάστε κάποιο application όπως το Splitwise, για να μοιράζετε με ευκολία τα κοινά έξοδα του Eurotrip. Είναι πολύ σημαντικό και θα κάνει τη ζωή σας πολύ εύκολη, πιστέψτε με.

Ναι, γύρισα όλη την Ευρώπη με αυτοκίνητο για 15 μέρες, δεν προσπάθησα να κάνω οικονομία ούτε μια στιγμή, και όλα μα όλα όσα βγήκαν από την τσέπη μου ήταν χίλια ευρώ, συμπεριλαμβανομένων και 100€ σε βιβλία και άλλα 80€ σε ρούχα που αγόρασα.

Από αυτά τα 1000€ περίπου τα 500€ ήταν καύσιμα και διόδια και τα 200€ διαμονές. Τα υπόλοιπα ήταν πιθανότατα καφέδες, μπέργκερ στα Burger King και Mojito στις παραλίες της Πορτογαλίας.

Τα λεφτά μου πήγαν σε κάτι τέτοια...

Μιας και μιλάμε για κόστη, σας προειδοποιώ, πως αν πάτε να κάνετε ένα τέτοιο ταξίδι με όχημα που καίει βενζίνη, το κόστος θα είναι πολύ υψηλό, ειδικά αν είστε δύο άτομα. Οπότε, προτείνω να κάνετε αυτό που κάναμε κι εμείς: Να βρείτε ένα αμάξι χαμηλής κατανάλωσης, με αέριο. Αυτό από μόνο του ρίχνει το κόστος σε λιγότερο από το μισό.

Δεύτερον, το να πληρώνεις για το αέριο είναι κάτι που και το περιμένεις και αισθάνεσαι πως αξίζει τον κόπο (αφού σε πάει τόσο μακριά για τόσα λίγα λεφτά). Αυτό που δεν περιμένεις, όμως, είναι το γαμημένο κόστος των διοδίων, ειδικά σε χώρες όπως η Γαλλία. Μιλάμε, ανά τρεις ώρες θα σκας δεκαπεντάευρο.

Ένα από τα μεγάλα καλά της Γερμανίας, ας πούμε, είναι ότι δεν έχει διόδια. Κάτι τέτοια, σε ένα eurotrip, καταλήγει να τα εκτιμάει κανείς…

Ποτέ μην λυπηθείς τα λεφτά για ένα δυνατό πρωινό πριν το ξεκίνημα του δρόμου. Γενικά, φάε δυνατό πρωινό.

Στο ταξίδι μας από την Toulouse μέχρι την Λισαβόνα (και πίσω) συμμετείχε και η Laura, οπότε εκεί το κόστος μοιράστηκε δια το τρία. Γενικά, όμως, με 1000 ευρώ το άτομο, και ένα αυτοκίνητο που καίει αέριο, μπορείς να πας ως την Πορτογαλία και να γυρίσεις - και να μη σου λείψει και τίποτα. Αυτό το εγγυώμαι.

Πάντως, συζητώντας με τον Larry, καταλήξαμε στο ότι αν (υποθετικά) ξανακάναμε το ταξίδι και θέλαμε να είμαστε όσο πιο budget γίνεται, υπήρχε τρόπος να γίνει ακόμη και με 600€ το άτομο - ίσως και λιγότερα.

Βγαίνοντας στον πηγαιμό για το δικό σου Eurotrip.

Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, αλλά αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο άρθρο (αλήθεια, αν κουραστήκατε να το διαβάζετε, φανταστείτε να το γράφατε κιόλας).

Μίλησα, όμως, για όλα όσα θα μπορούσα να μοιραστώ με κάποιον που θέλει να κάνει ένα μεγάλο Eurotrip. Και ελπίζω να φανούν σε κάποιους χρήσιμα, όχι απλά για να τα διαβάσουν σαν ιστορία, αλλά για να τους γίνει σαφές πως ένα Eurotrip μέχρι την άκρη της Ευρώπης δεν είναι κάτι το αδιανόητο - αντιθέτως, με μια συγκεκριμένη προετοιμασία (και με λίγα λεφτά στην άκρη) είναι και κάτι το πολύ απλό.

Για να πω την αλήθεια, αν είχα βρει ένα άρθρο σαν κι αυτό, προτού ξεκινήσω, θα έκανε τη ζωή μου πολύ πιο εύκολη. Αλλά, ίσως δεν θα έπρεπε να σας νοιάζει κάτι τέτοιο: Στην τελική, οι πιο ωραίες στιγμές σε κάτι τέτοια ταξίδια, καταλήγουν να είναι πάντα οι "δυσκολίες" και τα "απρόοπτα".

Οπότε, αφήστε στην άκρη οποιαδήποτε δικαιολογία και φόβο (δεν υπήρξε δευτερόλεπτο σε οποιαδήποτε χώρα που να αισθάνθηκα κίνδυνο) και ξεκινήστε να οργανώνετε το δικό σας ταξίδι, αν το έχετε στόχο. Και κάντε το.

Γιατί, τελικά, το μόνο που διαχωρίζει τις "ιδέες" και τα "όνειρα" από την πραγματική, υπέροχη ζωή, είναι το να "κάνεις"...

Καλοκαίρι του 2015, με την καλύτερη παρέα, στην άκρη της Ευρώπης.