Πως επιβίωσα χωρίς να πάρω πτυχίο.
Αυτό είναι ένα post από τον Larry Ιωαννίδη.
Πριν καν αρχίσω να γράφω, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: Δεν προτείνω στον κόσμο να σταματήσει τις σπουδές του. Το ότι το έχω κάνει εγώ δε σημαίνει ότι είναι σωστή επιλογή για τους άλλους - εδώ δεν ξέρω αν είναι για μένα. Οπότε, αφού έβγαλα αυτό το βάρος από μέσα μου μπορώ να ξεκινήσω τη διήγηση...
Τη σχολή στην οποία πέρασα (Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών, στο Πα.Μακ.) την είχα ήδη διαλέξει από τη 2α Λυκείου. Ένιωθα σίγουρος για την επιλογή μου, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα και άλλες εναλλακτικές όπως Πληροφορική ή Δημοσιογραφία ή ακόμα και Αστυνομική Σχολή.
Τελικά, ένας άνθρωπος που έχει τέσσερις διαφορετικές επιλογές στο μυαλό του, όσο σίγουρος κι αν φαίνεται, μάλλον δεν ξέρει τι θέλει.
Όταν έφτασε η μέρα να δηλώσω σχολές, το ΔΕΟΠΣ ήταν η μοναδική επιλογή στο μηχανογραφικό μου. Με 19.000+ μόρια κατάφερα να μπω στη σχολή 7ος (ή 8ος - δε θυμάμαι πια). Και το ξεκίνημα ήταν ιδανικό: Οι καθηγητές με συμπαθούσαν, οι βαθμοί στις προόδους ήταν πολύ καλοί, όπως και η φοιτητική ζωή. Είχα και μία τέλεια δουλειά σε ένα φοιτητικό καφέ, όπου εξηγούσα σε κόσμο πως να παίζει επιτραπέζια παιχνίδια απ' όλο τον κόσμο. Η πρώτη μου εξεταστική ήταν άκρως επιτυχημένη καθώς πέρασα 6 στα 6 με μέσω όρο 8.6. Not bad at all. Μόνο ένας χαζός θα μπορούσε να παρατήσει τη σχολή του με τέτοιες επιδόσεις.
Μετά, ήταν οι "δραστηριότητες": Από το πρώτο έτος είχα αποφασίσει ότι δεν ήθελα να είμαι ο φοιτητής που απλά θα παρακολουθεί μαθήματα και θα γράφει καλούς βαθμούς. Ήθελα να είμαι δραστήριος, να συμμετέχω σε events, συνέδρια κ.α.
Γι' αυτό και το καλοκαίρι πριν μπω στη σχολή ρωτούσα κόσμο για το πως θα μπορούσα να καταφέρω κάτι τέτοιο. Η μόνη συμβουλή που έπαιρνα ήταν «γράψου σε παράταξη» και ομολογώ πως για λίγο καιρό το είχα σαν επιλογή στο μυαλό μου, χωρίς να με ενδιαφέρουν τα χρώματα. Σύντομα, όμως, ανακάλυψα έναν φοιτητικό ΜΚΟ για να βγάλω όλη την ενέργεια που είχα χωρίς να μπλεχτώ με πολιτικά.
Ο οργανισμός αυτός ήταν η AIESEC, σε ένα συνέδριο της οποίας πήγα, γνώρισα τους ανθρώπους της, το όραμά της και κατάλαβα γρήγορα ότι ταίριαζε πολύ σ' αυτό που ήθελα να κάνω εκείνη τη στιγμή με τη ζωή μου. Κι έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι πολύ ενεργά με πράγματα τα οποία ήταν άσχετα με τη σχολή που σπούδαζα αλλά με ενθουσίαζαν πολύ περισσότερο από τις θεωρίες πολέμου και τη μακροοικονομία.
Δούλεψα σε τομείς όπως δημόσιες σχέσεις, διαφήμιση, recruitment, web design & development, εκδόσεις, team management, παρουσίαση event και πολλά ακόμη. Κάπου στη μέση της τετράχρονης ενασχόλησής μου με τον οργανισμό σταμάτησα να πηγαίνω στο πανεπιστήμια, χωρίς να το μετανιώσω καθόλου. Είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω σε πάνω από 20 χώρες και να φτάσω μέχρι και τη Μαλαισία. Να ζήσω μία από τις πιο τρελές εμπειρίες της ζωής μου. Να κάνω πρακτική άσκηση (άσχετη με τη σχολή μου) στο Βέλγιο για 3 μήνες.
Απέκτησα πολλές γνώσεις αλλά και ικανότητες που πριν δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να έχω κι όλ' αυτά με έφεραν στο 2010 όταν μετά από ενάμιση χρόνο σε Αθήνα και εξωτερικό έπρεπε να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη και να συνεχίσω τις σπουδές μου.
Έτσι, μπήκα ξανά στον μαραθώνιο για το πτυχίο, για να περάσω μαθήματα και να γίνω ξανά «κανονικός» φοιτητής.
Κάτι όμως δεν μου φαινόταν πια σωστό. Τα μαθήματα (ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, δίκαιο της Ε.Ε. και Διεθνείς Οργανισμούς κ.α.) δε με ενθουσίαζαν. Βαριόμουν και σκεφτόμουν μονάχα το πότε θα τελειώσω το διάβασμα για να πάω στο σπίτι, να ανοίξω τον υπολογιστή και να γράψω κάποιο άρθρο για τα Social Media, που μου είχαν πάρει τότε το μυαλό και πάνω στα οποία ήθελα να δουλέψω.
Γι' αυτό και αποφάσισα να στείλω αιτήσεις για δουλειά ή πρακτική άσκηση σε εταιρίες που ασχολούνταν με το social media management (που τότε ήταν πολύ λίγες). Η αναμονή ήταν μικρή και μία από τις μέρες που διάβαζα στη βιβλιοθήκη δέχθηκα τηλεφώνημα από τον Αποστόλη για να κάνουμε μία συνέντευξη. Μια εβδομάδα μετά τα είχα πακετάρει και επέστρεψα ξανά στην Αθήνα.
Εκεί είχα την ευκαιρία να μαζέψω πολλές εμπειρίες, να γνωρίσω κόσμο, να εξασκηθώ, να πάρω αυτοπεποίθηση και μετά από 4 μήνες να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη, αυτή τη φορά με πολύ περισσότερα εφόδια.
Τη δεύτερη φορά που γύρισα Θεσσαλονίκη έπρεπε να πάρω την τελική απόφαση: σχολή ή καριέρα στα social media (or whatever); Η καρδιά κέρδισε τη λογική και αντί να ακούσω όλο τον κόσμο (γονείς, φίλοι, συμφοιτητές και συνάδελφοι) και να τελειώσω τις σπουδές μου αποφάσισα να ασχοληθώ ενεργά με τα Social Media και να δουλέψω full-time.
Ομολογώ πως ήμουν πολύ τυχερός γιατί πολύ γρήγορα (με τη χρήση των social media και πάλι) κατάφερα να βρω δουλειά ως Digital Marketing Manager (SEO, Newsletters, Social Media) σε μία εκδοτική εταιρία στην οποία τα τελευταία (περίπου) τέσσερα χρόνια κατάφερα να ζήσω πολύ ωραίες στιγμές, να μάθω, να γνωρίσω εξαιρετικούς ανθρώπους, να δημιουργήσω και να αφήσω το δικό μου σημάδι στα projects με τα οποία ασχολήθηκα. Δούλεψα πολύ σκληρά, πολλές φορές στα όρια την αντοχής μου όμως η επιβράβευση, η ανάπτυξη και οι εμπειρίες που πήρα στο τέλος άξιζαν τον κόπο.
Αλλά ας γυρίσω στο ερώτημα που υποσχέθηκα να απαντήσω στον τίτλο αυτού του κειμένου.
Αυτή τη στιγμή είμαι 26 και χωρίς πτυχίο. Όχι, δεν είναι ιδανικό αυτό. Βασικά, έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα μπορεί να χαρακτηριστεί και καταστροφικό. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι δε θα βρω δουλειά σε κάποια πολυεθνική εταιρεία, δε θα έχω παχυλό μισθό λόγω πτυχίου και master, δεν έχω κάποιες σημαντικές πανεπιστημιακές γνώσεις σε τομείς που με ενδιαφέρουν και σίγουρα είμαι μαύρο πρόβατο αφού στις μέρες μας σχεδόν όλοι έχουν κι από ένα πτυχίο.
Το γεγονός όμως αυτό δεν μπορεί να με σταματήσει από το να ονειρεύομαι και να δημιουργώ.
Αν είχα σήμερα την ευκαιρία να κάνω σπουδές σε έναν από τους τομείς με τους οποίους έχω πάθος θα το έκανα 100% - και είναι πολύ πιθανό να το κάνω στο μέλλον. Το πτυχίο όμως (που δεν πήρα) δεν καθορίζει αν μπορώ να φτιάξω μία ωραία ιστοσελίδα (ναι, κάνω και web design), να γράψω ένα καλό κείμενο ή να δημιουργήσω μία διαφημιστική καμπάνια.
Αυτό που καθορίζει όλα όσα κάνω στη ζωή μου είναι το πάθος μου και αυτό έχω σαν οδηγό κάθε στιγμή.
Προσπαθώ να καταλάβω τον λόγο π σε οδήγησε ν γράψεις αυτο το άρθρο.. Προφανώς δεν ηταν ούτε για να καθοδηγησεις ούτε να πεις δυο τρία επιχειρήματα για το πως μπορει κανείς ν επιβιώσει πλεον χωρις ενα ρημαδοπτυχειο.. Αντ αυτού μας εξιστορεις την ιστορία της ζωής σου.. Οπως εσυ θες ν την παρουσιάσεις φυσικά. Οτι έκανες web design μας λες, SEO management κ αλλα τέτοια πιασαρικα.. Αλλα για ποιο λόγο; Ούτε καν το πως δεν μας λες.. Κ στην τελική ελληνικά δεν ξερεις;; Χωριά π η ιστορία μου μοιάζει περισσότερο με περασμένα μεγαλεία διηγωντας τα ν κλαις.. Φαφλαταδες Μπογδανοι σαν κ του λόγου σου σταματήστε επιτέλους αυτόν τον πόλεμο με τ νεύρα μας..
Πρώτα απ' όλα, Γιώργο, δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι τόσο θυμωμένος. Το άρθρο λέγεται 'Πως επιβίωσα χωρίς πτυχίο' και το παιδί εξηγεί ακριβώς το πως επιβίωσε από δουλειά που βρήκε ΧΩΡΙΣ να πάρει πτυχίο. Δεύτερον, το SEO Management έτσι λέγεται, εκτός κι αν σε θυμώνουν τόσο τα Αγγλικά. Στο Φοιτηtips, γενικά, μας αρέσουν τα Αγγλικά, αφού προτιμούμε να μπορούμε να μιλήσουμε όταν θα είμαστε σε μια ξένη χώρα, παρά να μας πιάνει ένας ξένος την κουβέντα και να λέμε 'do... not... undstand...'. Φυσικά, ο λόγος που ξεκινάω έτσι, είναι γιατί δεν μου αρέσει το επιθετικό σου ύφος. Τώρα, το 'φαφλατάδες μπογδάνοι' επίσης δεν το καταλαβαίνω - το μόνο που καταλαβαίνω είναι το εξής: Σε πολλούς ανθρώπους τους τη σπάει να ακούνε μια θετική ιστορία. Τους τη σπάει γιατί είναι μια απόδειξη ότι τα πράγματα που θα ήθελαν, ίσως και να γίνονται (αφού το κατάφερε κάποιος άλλος) και έτσι καταρέει η ασφάλεια της γκρίνιας τους και της μιζέριας τους για το πόσο φταίει πάντα 'η άδικη κοινωνία'. Αν θέλεις να διαβάσεις άρθρα σχετικά με το πόσο χάλια είναι τα πράγματα και μίζερα, το ίντερνετ είναι γεμάτο από αυτά. Τα περισσότερα, μάλιστα, γίνονται εύκολα και viral (η ιογενή, αν προτιμάς) οπότε θα τα πετύχεις εύκολα. Στο Φοιτηtips, επιλέγουμε να δείξουμε διάφορες απόψεις, συνήθως ΙΣΤΟΡΙΕΣ της ζωής αυτού που τα γράφει, που μπορούν να αποδείξουν ότι πάντα μπορούμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε, ακόμη κι αν η κοινωνία μας λέει 'Δεν μπορείς γιατί χρειάζεσαι οπωσδήποτε πτυχίο'. Αυτή είναι μια άποψη. Εγώ, πχ. αυτή τη στιγμή εργάζομαι για το πτυχίο μου. Τώρα, αν θες να μιλήσουμε για περαιτέρω ανάλυση, μπορείς να ξαναγράψεις σχόλιο, αρκεί να είναι πιο ευγενικό και μη προκατειλλημένο. (υγ. Το άρθρο εξηγεί το ΠΩΣ. Έχει ως εξής: Ο Λάρρυ ασχολούνταν και με πράγματα εκτός της σχολής του, και ήταν δραστήριος σε αυτά. Μετά, έμαθε πράγματα από μόνος του, όπως το web design. Μετά, ήταν ανοιχτός σε γνωριμίες με νέους ανθρώπους και όχι κλεισμένος στην ίδια παρέα των τριών ατόμων. Και, τέλος, κυνήγησε ευκαιρίες και είπε το μεγάλο ΝΑΙ όταν αυτές παρουσιάστηκαν. Νομίζω, αυτά τα βήματα είναι πολύ ξεκάθαρα.)
Φίλε μου δεν έγινα σαφής μάλλον γι αυτό πάμε πάλι.. Ουτε προκατειλημμένος ειμαι ουτε πεσιμιστής,, ουτε κομπλεξικός υπηρξα θελω ν πιστευω μεχρι τωρα.. Ευτυχως δεν εχω καποιο παραπονο αποσα εχω καταφερει μεχρι στιγμης. Ωστοσο τι εχεις εσυ να κερδισεις αν εγω αρχισω να σου αναλυω το ποσο ωραιος τυπος ειμαι? Τι σε νοιαζει σε τελικη αναλυση? Η ουσια ειναι ο λογος σου να οδηγει καπου και οχι απλα να περιαυτολογεις και να προμοταρεις το εγω σου στο διαδυκτυο. Συγνωμη αλλα ειναι προφανες οτι ο φιλος μας αυτο προσπαθει να επιτυχει.. Αν θεωρησουμε οτι θελει να δωσει μια θετικη ελπιδα λυπαμαι αλλα προσεγγιζει πολυ επιφανειακα τον σκοπο του. Αν ειναι ετσι να αρχισω και εγω να αραδιαζω οτι μ κατεβει σε ενα μπλογκ. Υποτιθεται ομως οτι για να αποφασισεις ν περασεις τις σκεψεις σου σε ενα κομματι χαρτι εχεις να πεις κατι παραπανω απ αυτο.. αλλιως πανε σπιτι σου.. Ασχολησου εστω με τ web design αφου αυτο γουσταρεις.. Δεν χωράνε δυο καρπούζια στην ιδια μασχαλη (συνηθως). Αυτη ειναι η ενσταση μου επομενως.
Έτσι το σχόλιό σου είναι πιο σαφές.
Μπράβο! Να ακούμε και άλλες τέτοιες ιστορίες με παιδιά που αποφάσισαν να χαράξουν το δικό τους δρόμο! Αυτές είναι ιστορίες που ανοίγουν το μυαλό αντί να αναπαράγουν δυσκολίες και μιζέρια! Συμφωνώ επίσης με την κατάσταση- καταντια των ελληνικών πανεπιστημίων όπου εκτός από Aiesec η το προγραμμα Erasmus προσφέρουν αν είναι δυνατον μόνο τις παρατάξεις!!! Χρειαζεται λίγα κότσια και πολύ πάθος για να ακούσεις τι λέει η καρδιά σου!!
Γεια σου φίλε Γιώργο... περίμενα ένα χρόνο για να σου απαντήσω στο σχόλιό σου γιατί στην τελική είναι πολύ πιθανό να είχες δίκιο, ότι είμαι παπατζής, ότι δεν έχω κάτι ουσιαστικό να πω, ότι η ιστορία που λέω μπορεί να ήταν περασμένο μεγαλείο και σύντομα θα βρισκόμουν στο δρόμο να ζητιανεύω ή έστω να ψάχνω ΙΕΚ για να πάρω ένα πτυχίο μπας και πιάσω δουλειά για να μην πεινάσω. Ναι, δεν έγραψα αυτό το άρθρο για να καθοδηγήσω, δεν πιστεύω πως μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο ούτε πως πρέπει, αλλά ούτε και για να πω επιχειρήματα αν και διαβάζοντας λίγο πιο προσεκτικά μπορείς να δεις αρκετά. Ο λόγος για τον οποίο έγραψα το άρθρο είναι για να πω 'Πως επιβίωσα χωρίς να πάρω πτυχίο', ο τίτλος του κειμένου είναι αρκετά ξεκάθαρος για τις προθέσεις νομίζω. Τώρα αν θέλεις να μάθεις τον σκοπό που ένα ψώνιο έκατσε να γράψει ένα τέτοιο κείμενο μπορώ να σου λύσω την απορία. Πολλοί νέοι δεν πιστεύουν στις δυνατότητές τους, δεν πιστεύουν ότι είναι αρκετά ικανοί να κάνουν οτιδήποτε πέρα από αυτά που κάποιοι άλλοι έχουν επιλέξει γι' αυτούς. Δεν παίρνουν ρίσκα για να κάνουν αυτό που γουστάρουν γιατί προτιμούν τον εύκολο και πιο ασφαλή δρόμο. Δεν ξέρουν τις επιλογές τους καθώς αυτές περιορίζονται σε αυτά που τους έχει επιβάλει η κοινωνία. Ο σκοπός μου γράφοντας την προσωπική μου ιστορία λοιπόν είναι να δείξω ότι αυτά δεν ισχύουν, ότι υπάρχει και άλλος τρόπος, ότι το να παίρνεις ρίσκο, να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις, να μην υπακούς σε αυτά που σου λένε οι άλλοι και να παίρνεις τις αποφάσεις για τη ζωή σου μπορούν να σε οδηγήσουν σε μία αξιοπρεπή ζωή. Ένα χρόνο μετά το άρθρο αυτό Γιώργο σου απαντάω από την Ιρλανδία όπου μετακόμισα πριν από ένα μήνα. Δουλεύω σε μία πολυεθνική εταιρεία κάνοντας Web Design ή Σχεδιασμό Ιστοσελίδων αν προτιμάς τον ελληνικό όρο (αν και δεν καλύπτει πάλι όλη την έννοια του Web Design, αλλά δεν πειράζει). Ο μόνος λόγος για τον οποίο έχω αυτή την πολύ καλή δουλειά είναι επειδή τα τελευταία έξι χρόνια τα οποία ασχολούμαι με επαγγελματικά με το Digital Marketing στον ελεύθερό μου χρόνο έκανα κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ, σχεδιασμό και ανάπτυξη ιστοσελίδων. Σ' αυτά τα 6 χρόνια κατάφερα να μάθω από το internet δεκάδες προγράμματα, τεχνικές και κόλπα τα οποία την κατάλληλη στιγμή αποδείχτηκαν απαραίτητα για να μου δοθεί η ευκαιρία να πάρω την θέση που έχω τώρα. Και επειδή έχω γράψει πολλά για ένα σχόλιο αν μπορώ να συνοψίσω όλα αυτά που έγραψα σε μία συμβουλή (καθοδήγηση όπως το ανέφερες κι εσύ) τότε θα σου έλεγα να δεις αυτό το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=ZXsQAXx_ao0