Αντίλογος: Η (απρόβλεπτα) καλή πλευρά μερικών πραγμάτων.

«...μπορεί να είναι ροζ, μπλε ή τιρκουάζ.»

«Είσαι απόλυτος στις απόψεις σου!»

Η ατάκα αυτή συναγωνίζεται μόνο το «Είσαι κούκλος!» σε συχνότητα. Καταλαβαίνω πάντως γιατί το λέει κανείς, ειδικά όταν διαβάζει ένα post του Φοιτηtips: Γράφω (και μιλάω) με έναν τρόπο που μοιάζει απόλυτος.

Αυτό, όμως, απέχει πολύ από την άποψη μου για τα πράγματα: Σιχαίνομαι την στασιμότητα (κάθε είδους) και αντίστοιχα αποφεύγω τις απόλυτες απόψεις.

Ένα άτομο που εξελίσσεται είναι αδύνατον να μην αλλάζει μαζί και τις απόψεις του. Έτσι, φυσιολογικά, συνεχώς αλλάζει και ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα - με μόνο σταθερό κοινό παράγοντα, να μας οδηγούν οι απόψεις μας σε χαρά και περισσότερη εξέλιξη.

Ένα post από τη στιγμή που γράφεται δεν αλλάζει - είναι μια φωτογραφία των σκέψεων του συγγραφέα εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Κι έτσι όπως γράφτηκε μπορεί να ωφελήσει κάποιους αναγνώστες, άλλοι όμως θα το βρουν «λάθος».

Οπότε, για να δούμε την άλλη πλευρά μερικών πραγμάτων, θα πιάσω με τη σειρά θέματα που έχουν γραφτεί στο Φοιτηtips και θα τα γυρίσω από την ανάποδη, μήπως και πίσω από όλες αυτές τις κατάρες μπορέσουμε να βρούμε μια απρόβλεπτα καλή πλευρά.

Στην αρχή κάθε ενότητας παραθέτω και μερικά... ενδιαφέροντα σχόλια των αναγνωστών του Φοιτηtips.

Οι παρέες είναι τέλειες! (Αντίλογος στο: «Πως να βγεις έξω μόνος σου»)

Παρ' όλα αυτα, το θέμα πολύ καλό αν και εχω τις υποψίες μου οτι το ανέβασες για να κάνεις παρέα στα κοριτσάκια που προτρέπεις να βγούνε μόνα τους.. :) ~ Ανώνυμος

Δεν θέλω να με δουν γνωστοί μου και να λένε διάφορα για μένα.. ~ Ανώνυμη

Ο άνθρωπος (και ειδικά ένας εικοσάχρονος φοιτητής) είναι ένα κοινωνικό ζώο. Μόνο κάτι δυστυχισμένοι γέροι κάθονται μονάχοι στις καφετέριες.

Σαν νέος πρέπει να ζεις έντονα, βουτηγμένος μέσα σε μια σούπα κοινωνικότητας, να γυρνάς από καφέ σε καφέ και να μπλέκεις τις παρέες σου. Πρέπει να γνωρίζεις συνεχώς ανθρώπους, να πηγαίνεις μαζί τους ταξίδια, σινεμά, για καφέ, για ποτά, για τρέξιμο, για γκομενιλίκι.

Μπορεί να έγραψα το «Πως να βγαίνεις μόνος σου» αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βγαίνω μόνος μου κάθε μέρα, όλη μέρα. Αντιθέτως: ξεκίνησα να βγαίνω μόνος όταν βαρέθηκα τις πολλές παρέες.

Κι ακόμη και σήμερα, μπορεί να ξυπνήσω και να αράξω στο Motley με το Kindle στο χέρι, αλλά αργότερα θα βρεθώ με φίλους και το βραδάκι θα βγω για ποτά με παρέα.

Το να βγαίνεις έξω μόνος σου είναι μια χρήσιμη ικανότητα (και συνήθεια) για όσους είναι φτιαγμένοι έτσι, όπως κι εγώ, άτομα που θέλουν καθημερινά λίγο χρόνο με τον εαυτό τους.

Αν όμως η μοναξιά δεν είναι επιλογή, τότε υπάρχει πρόβλημα, και το να βγεις έξω μόνος σου μπορεί να κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Όταν υπάρχει πρόβλημα, πρέπει να βρεις τη ρίζα του και να το λύσεις, όχι να το αγνοείς.

Ακόμη, ο χρόνος που περνάμε μόνοι μας δεν πρέπει να είναι ένας δρόμος προς την απάρνηση των ανθρώπων, αλλά μια ευκαιρία για να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να λύσουμε τα προβλήματά μας, να καταλάβουμε το τι θέλουμε με την ησυχία μας, ώστε να καταλήξουμε να έχουμε ακόμη καλύτερες σχέσεις με τους άλλους. Βγαίνω μόνος μου για να μου λείψουν λίγο οι πολλοί.

Οι παρέες, πάντως, είναι τέλειες! Τις καλύτερες στιγμές της ζωής σου τις ζεις με άλλους ανθρώπους: Είναι τα καλοκαίρια με τον κολλητό σου, είναι ο καφές με τους ανθρώπους που συμπαθείς, είναι οι βόλτες μαζί με τον έρωτά σου, είναι η μέρα που μαζευτήκατε δέκα παλιοί συμμαθητές στο τσιπουράδικο και τα σπάσατε! Σκέψου να ήσουν στο τσιπουράδικο μόνος σου...

Αν το δούμε λίγο πιο επιστημονικά (παρά φιλοσοφικά), έρευνες δείχνουν ότι η ανάγκη για μοναχικότητα έχει να κάνει με το πρότυπο χαρακτήρα στο οποίο ανήκουμε. Αν είμαστε για παράδειγμα Introverts, τότε το να μένουμε μόνοι μας ωφελεί αποδεδειγμένα.

Ποτέ, όμως, δεν δικαιολογείται μια αντικοινωνική συμπεριφορά που μας κάνει δυστυχισμένους - ούτε επιστημονικά, ούτε φιλοσοφικά.

Περισσότερα:

• Extraversion and Introversion (Wikipedia)
• Positive and Negative Effects of Solitude (Wikipedia)
• Socializing can extend your life (Medicine Net)
• Osho says "Solitariness is ugly" (Osho Teaching)

Το Facebook είναι χρήσιμο. (Αντίλογος στο: «Γιατί έσβησα το Facebook μου»)

«Το τσιγάρο είναι μια χαρά»: Αυτή είναι μια παράξενη άποψή μου - και γίνεται ακόμη πιο παράξενη όταν λέω πως δεν έχω καπνίσει ποτέ μου, ούτε ένα.Απλά πιστεύω πως δεν είναι κακό να κάνεις ένα, άντε δύο τσιγάρα. Σαν το ποτό: Μια στο τόσο απολαμβάνω ένα (δυο, τρία, τέσσερα..) Jagermeister - απλά δεν πίνω κάθε μέρα. Το ελέγχω τέλεια, γι’ αυτό και παραμένει ωραίο.

Αν μπορούσε ο κόσμος να καπνίζει ένα τσιγάρο μια στο τόσο για τον χαβαλέ του, τότε τα πράγματα θα ήταν καλύτερα: Κανείς δεν θα πέθαινε από καρκίνο, κανείς δεν θα έβηχε σαν γαϊδούρι. Αλλά ο κόσμος δεν μπορεί να έχει μέτρο, οπότε και κάνει το τσιγάρο δολοφονικό.

Ακόμη και παστουρμά να έτρωγα είκοσι φορές τη μέρα, κάποια στιγμή θα με σκότωνε. Η υπερβολή είναι το πρόβλημα, όχι το αντικείμενο.

Κάτι αντίστοιχο είναι και το θέμα με το Facebook - εθίζει ανθρώπους που είναι ανίκανοι να το διαχειριστούν με μέτρο. Γι’ αυτό και έγραψα το post, γιατί πολλοί θα ήταν καλύτερα χωρίς αυτό.

Το Facebook είναι αυτό που είναι: Μια υπηρεσία για να μοιράζεσαι πληροφορίες η οποία είναι "δωρεάν" επειδή βγάζει λεφτά πουλώντας τις πληροφορίες σου σε διαφημιστές. Όσο πιο πολύ το χρησιμοποιείς τόσο πιο πολλά λεφτά βγάζει και ο Zuckerberg - γι’ αυτό και το κάνουν όσο πιο εθιστικό γίνεται, αντιγράφοντας το business plan των καπνοβιομηχανιών.

Αν, όμως, δεν κολλήσει κανείς μαζί του και δεν τρώει χρόνο να κάθεται μπροστά σε μια οθόνη και να κοιτάζει φάτσες που δεν τον ενδιαφέρουν, κουτσομπολιά που δεν θέλει να ξέρει, relationship updates της πρώην που θα του χαλάσουν τη διάθεση, τότε μπορεί να είναι και χρήσιμο.

Το θέμα είναι να μην υπερβάλλεις και χάνεις τη ζωή σου μπροστά σε ένα ψεύτικο, εικονικό stream.

Περισσότερα:

• Facebook Addiction as a new Psychological Scale. (Medical News Today)
• How Facebook makes money out of your life. (Forbes)

Είναι πολύ φυσιολογικό να βαριέσαι. (Αντίλογος στο: «Πως να ξεπεράσεις τη βαρεμάρα»)

Σόρρυ που μπαίνω σφήνα στο άρθρο σου, απλά αναρωτιέμαι... Είναι πάντοτε τόσο κακό να βαριέσαι; Είναι φυσιολογικό να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση, να μην κοιτάζεις ποτέ το ταβάνι ονειροπολώντας, να απομακρύνεις από κοντά σου ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή αυτά που σου προσφέρουν είναι γνώριμα και δε σε ιντριγκάρουν; ~ Χριστίνα

Στο αντίστοιχο post του Φοιτηtips πήγα κάπως πιο βαθιά και μίλησα για την βαρεμάρα ως υπαρξιακό πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως η βαρεμάρα έχει διάφορα επίπεδα και δεν είναι όλα τόσο αρνητικά.

Η βαρεμάρα ξεκινάει όταν υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντων ερεθισμάτων από το εξωτερικό μας περιβάλλον. Τότε βαριόμαστε - και για να το ξεπεράσουμε αναγκαζόμαστε να δημιουργήσουμε κάτι ενδιαφέρον οι ίδιοι.

Πρέπει να αρχίσει να βαριέται κανείς για να ψάξει παρέα, να κοινωνικοποιηθεί. Πρέπει να βαρεθεί κανείς για να σηκωθεί και να γυρίσει τον κόσμο. Πρέπει να βαρεθεί κανείς για να κάτσει να γράψει ένα βιβλίο, για να δημιουργήσει τέχνη.

Αυτό είναι η βαρεμάρα, ένας απαραίτητος μηχανισμός που δίνει μπρος στη δημιουργικότητα.

Θυμάμαι εμένα όταν ήμουν 13 χρονών: Το ίντερνετ ήταν αργό, αλλά και να μην ήταν δεν υπήρχαν οι διάβολοι YouTube και Twitter. Δεν υπήρχε το 9GAG και το Reddit. Το ίντερνετ, μετά από κάποια ώρα, καταντούσε βαρετό - εκτός κι αν έμπαινες κι εσύ στο παιχνίδι της δημιουργίας.

Κι εκεί, στα φόρουμ, στο IRC, μαθαίναμε Photoshop για να φτιάξουμε την καλύτερη υπογραφή, γράφαμε fanfictions για να πουλήσουμε μούρη στο forum, γράφαμε κείμενα για να γεμίσουμε το Geocities site μας. Κάποτε, όταν βαριόμασταν, αναγκαζόμασταν να δημιουργήσουμε.

Σήμερα, με τα συνεχώς συνδεδεμένα κινητά μας και με τα iPad, αρκεί ένα κλικ για να ακούσουμε ένα καινούριο τραγούδι, για να δούμε ένα αστείο βίντεο ή φωτογραφίες με γάτες. Σήμερα είναι δύσκολο να βαρεθεί κανείς.

Και γι’ αυτό γίναμε όλοι σαν μοσχάρια, καταναλωτές πληροφορίας - επειδή «δεν βαριόμαστε». Κι όταν ψιλο-βαριέται κανείς, μπαίνει στο Facebook και κοιτάζει την οθόνη.

Αμφιβάλλω αν θα έκανα blogging αν είχα περάσει τα παιδικά μου χρόνια σε έναν κόσμο με DSL και YouTube. Δεν θα είχα καν τον χρόνο να μάθω να γράφω.

Οπότε, ναι, η βαρεμάρα είναι χρήσιμη - αρκεί να μην την αφήνουμε να ριζώσει μέσα μας.

Δείτε ακόμη μερικά άρθρα σχετικά με το θέμα:

• Μήπως τα smartphones έχουν σκοτώσει τη βαρεμάρα; (CNN)
• Η μεθυστική συγκίνηση του να μην έχεις τίποτε να κάνεις. (The Wall Street Journal)
• Θέλεις να γίνεις πιο δημιουργικός; Τότε να βαρεθείς! (Fast Company)
• Η βαρεμάρα, σύμφωνα με έρευνες, μπορεί να είναι ωφέλιμη. (Guardian)

Δώσε μια ευκαιρία στις φοιτητικές παρατάξεις. (Αντίλογος στο: «Οι εγγραφές στα πανεπιστήμια»)

Η ασχετοσύνη σου βασικά φαίνεται με το ότι όταν λες πολιτική εννοείς μόνο τη ΠΑΣΠ και τη ΔΑΠ. Και νομίζεις οτι είσαι γαμάτος που βρίζεις τα κόμματα, αλλα γαμάτος θα ήσουν αν ήξερες πραγματικά τους λόγους που τα βρίζεις. Θα μπορούσα να σου δώσω μια ιδέα... ~ Ευγενικός Aνώνυμος

Αισθάνομαι ήδη μεγάλο πόνο που έγραψα αυτόν τον τίτλο. Αλήθεια, το κάνω με μισή καρδιά αλλά... για να μην με λένε απόλυτο.

Κοιτάξτε, η ιδέα της φοιτητικής παράταξης είναι καλή, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καταφέρει να λειτουργήσει ποτέ καλά, ποτέ με ήθος.

Οι παρατάξεις είναι το άθροισμα των κεντρικών μελών τους, οπότε, υποθετικά, αν μαζεύονταν εκατό μάγκες, εκατό ηθικά, σοβαρά και έξυπνα άτομα και έφτιαχναν μια παράταξη, τότε πιθανότατα θα ήταν κάτι καλό και θα εξυπηρετούσε τον σκοπό του.

Ισχύει όμως πάντα το παράδοξο ότι οι καταλληλότεροι για "πολιτικές" θέσεις είναι ταυτόχρονα και τα άτομα που δεν θέλουν να μπλεχτούν στα πίτουρα.

Άρα, για χάρη του (δύσκολου) αντιλόγου, κρίνε μια παράταξή από τα άτομά της. Αν τύχει και δεις ότι είναι καλοί και σοβαροί τύποι, τότε και η παράταξη είναι καλή. Απλά, δεν το έχω δει ποτέ μου.

Μα, τι μπορεί να είναι καλύτερο από μια σχέση αγάπης; (Αντίλογος στο: «Κουβέντες μεταξύ αντρών για την αγάπη»)

Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί το τελειώνετε λέγοντας αυτό το ρημάδι το ΤΕΛΟΣ, ενώ πρόκειται για μία φάση όπου προσπαθείτε να καταλάβετε στην ουσία τι θέλετε και εσείς οι ίδιοι! ~ Μαριάτζελα

Ελπίζω σ'αυτήν τη δύσκολη ερωτική στιγμή να είχατε ως σύμμαχο το Jägermeister καθώς με αυτό μπορείς να ξεπεράσεις ακόμη και τον πιο ψυχωτικό έρωτα της ζωής σου...! ~ Ανώνυμος

Η γυναίκα για να αφεθεί και να μπορέσει να εκφράσει τέτοια συναισθήματα πρέπει να νιώθει ότι όλα τα προηγούμενα ανήκουν πια στο παρελθόν και ότι αυτός που έχει δίπλα της είναι ο μόνος που θα ήθελε να έχει εκείνη την χρονική στιγμή και όχι απλά ένα στήριγμα για να ξεπεράσει ότι έχει προηγηθεί. ~ Κατερίνα

Όσο για την "αγάπη και τα χρώματα"... Να, τέτοια της έλεγες και... ~ Antidrastic Element

Φίλε Αλέξη, είναι μεγάλη αρρώστια αυτό που έχεις, να μην είσαι ευχαριστημένος με αυτό που έχεις και να κυνηγάς συνέχεια ότι δεν μπορείς να αποκτήσεις. Το ξέρω γιατί από το ίδιο πάσχω κι εγώ. Δεν φταίει η κοπέλα σου που δεν σου έκανε τσαλιμάκια για να ικανοποιήσεις το "αίσθημα του ανικανοποίητου" που έχεις... ~ Χριστίνα

Το post για τις σχέσεις είναι αυτό με τα περισσότερα comments στο blog. Πραγματικά, χάρηκα πολύ που προκαλέσαμε συζήτηση με αντιθέσεις - αυτός είναι και ο κύριος σκοπός του Φοιτηtips. Οι αναγνώστες του blog είναι κατά 70% κοπέλες, οπότε διάβασα και αρκετές ενδιαφέρουσες απόψεις της «άλλης πλευράς».

Με τον Βασίλη καθίσαμε και γράψαμε ένα post ειλικρινές, με όλα όσα θα λέγαμε αν μιλούσαμε μεταξύ μας σε ένα μπαρ. Και τα ειλικρινά μας συναισθήματα, εκείνη τουλάχιστον την περίοδο, περιλάμβαναν αρκετή πίκρα. Ήμασταν πληγωμένοι και αυτό φάνηκε στις απόψεις μας.Από την άλλη, κάποια πράγματα, όπως οι χωρισμοί, ξεκαθαρίζουν όλο και περισσότερο με τον χρόνο. Τώρα πια βλέπω διαφορετικά τα πράγματα.

Κατ’ αρχήν, καταλαβαίνω καλύτερα την πλευρά της γυναίκας (στο πως αντιμετωπίζει έναν χωρισμό) και βλέπω και τα δικά μου λάθη και τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σε αυτόν ακόμη καθαρότερα.Κάθε αρχή έρχεται πακέτο με ένα τέλος: Αυτό είναι το πρόβλημα με τις σχέσεις.

Αλλά και δεν νοείται ζωή χωρίς την δυνατή εμπειρία της αγάπης, του έρωτα και της εμπιστοσύνης που μόνο μέσα σε μια μακροχρόνια σχέση μπορείς να νιώσεις.Και ας πάω κόντρα στα πιστεύω μου: Μια σχέση μπορεί να καταλήξει και σε κάτι αιώνιο, σε κάτι πολύ αληθινό, πολύ δυνατό. Απλά είναι σπάνιο.

Αξίζει όμως να κυνηγήσουμε το σπάνιο, κι ακόμη κι αν χάνουμε στις μικρές μάχες της αγάπης, σίγουρα οι εμπειρίες που κερδίζουμε μέσα στον καιρό αξίζουν περισσότερο από την βαρετή ασφάλεια του να μην ανοίγεις την ψυχή σου.

Και όσον αφορά το κομμάτι που λέμε: «Οι γυναίκες λένε εύκολα το σ’ αγαπώ», ας πούμε ότι το παίρνω πίσω. Δεν το λένε εύκολα, απλά οι γυναίκες είναι πιο συναισθηματικά πλάσματα, αγαπάνε πιο εύκολα από την φύση τους - κι αυτό τους κάνει να πονάνε και πιο εύκολα (και έντονα) από εμάς.

Το tip του αρχικού post, πάντως, συνεχίζει να ισχύει.

Ακόμη, από μια άλλη άποψη, μια περιοριστική σχέση μπορεί να είναι απίστευτα ευεργετική για κάποιον άνθρωπο. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, η ευτυχία για πολλούς προέρχεται από τον περιορισμό των επιλογών τους - όσο περισσότερες είναι οι επιλογές μας, τόσο περισσότερο άγχος γεμίζει η ζωή μας.

Γι' αυτό και παντρευόμαστε: Γιατί πείθουμε τον εαυτό μας ότι δεν χρειάζεται πια να ψάχνουμε ερωτικούς παρτενέρ. Πόσο πιο ευχάριστη θα ήταν η ζωή μου αν δεν με ένοιαζαν η γκόμενες; (Hint: Μια νιρβάνα)

Γι' αυτό και κάνουμε παιδιά: Για να αποκτήσουμε έναν και μοναδικό στόχο στη ζωή μας. Για να ξεφύγουμε από το άγχος των αμέτρητων μονοπατιών που θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε.

Έτσι, μια μόνιμη δεσμευτική σχέση μπορεί για κάποιους ανθρώπους να είναι ότι καλύτερο.

Όχι, δεν κάνω πλάκα. Η ιδέα αυτή βασίζεται σε επιστημονική έρευνα την οποία μπορείτε να διαβάσετε, μαζί με πολλά ενδιαφέροντα κομμάτια για την σημασία των επιλογών ως προς την ευτυχία μας, στο βιβλίο pop-ψυχολογίας: The Paradox of Choice του Barry Schwartz.

Περισσότερα:

• Οι γυναίκες υποφέρουν περισσότερο από τους άντρες. (LiveScience)
• Οι γυναίκες αναγνωρίζουν τα συναισθήματα πολύ καλύτερα από τους άντρες. (Science Daily)
• Μήπως οι άντρες υποφέρουν περισσότερο σε έναν χωρισμό; (Examiner)

Κοιμήσου όσο γουστάρεις! (Αντίλογος στο: «Πως να ξυπνήσεις νωρίς το πρωί»)

Το ξύπνημα πριν τις 9 ψιλο-είναι υπερβολικό για το μέσο φοιτητή;; Τέλειο, πέθανα στα γέλια. ^ ^ Στη Βρετανία η πρώτη διάλεξη ή εργαστήριο άρχιζε στις 9.00 (και μάλιστα σε όλα, εκτός από τις διαλέξεις των πρώτων ετών, παίρνανε και παρουσίες)! ~ bumble bee

Κάποιοι άνθρωποι είναι κοντοί, κάποιοι είναι άσπροι, κάποιοι είναι μαύροι, κάποιοι είμαστε πανέμορφοι - το θέμα είναι πως όλοι είμαστε διαφορετικοί.

Οπότε, γιατί ρε φίλε να πρέπει να ξυπνάμε την ίδια ώρα;

Η κοινωνία έχει αποφασίσει να ακολουθεί αυτό το συγκεκριμένο μοντέλο ζωής: ξύπνημα νωρίς το πρωί και εργασία μέχρι το μεσημέρι. Και αυτό έχει τις ρίζες, πάνω κάτω, του στις ανάγκες μιας ζωής βασισμένης στη γεωργική εργασία - τραβάει πολύ πίσω δηλαδή, όταν αρμέγαμε τα γελάδια για να φάμε πρωινό.

Σήμερα, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ένας άνθρωπος μπορεί να ξυπνάει το απόγευμα και να είναι παραγωγικός για την κοινωνία.Για έναν φοιτητή, τουλάχιστον, υπάρχει μια σχετική άνεση στα ωράρια του ύπνου. Για έναν μισθωτό εργαζόμενο, όμως, η ένταξή του στο καλούπι είναι απαραίτητη. Εκτός κι αν είναι νυχτοφύλακας.

Το ενδιαφέρον είναι, πάντως, ότι και η ίδια επιστήμη στηρίζει την άποψη πως δεν πρέπει όλοι οι άνθρωποι να ξυπνάμε την ίδια ώρα. Υπάρχουν άτομα που φθάνουν το peak της παραγωγικότητάς τους το μεσημέρι κι άλλα που λειτουργούν άριστα μόνο αργά το απόγευμα. Εγώ, για παράδειγμα, γράφω τις συγκεκριμένες λέξεις 2 η ώρα το βράδυ - όπως και τα περισσότερα post. Είναι η ώρα που έχω έμπνευση και μπορώ να γράψω καλά.

Οπότε, εκτός κι αν είναι απαραίτητο για την εργασία σας ή την κοινωνική σας ζωή, μην προσπαθείτε να ξυπνήσετε νωρίς το πρωί απλά επειδή το λέει η κοινωνία. Η παραγωγικότητά σας δεν εξαρτάται από την ώρα που ξυπνάτε, αλλά από το πως εκμεταλλεύεστε τις ώρες που είστε ξύπνιος.

Περισσότερα:

• Night Owl Type of Personality (Wikipedia)
• Chronotype (Wikipedia)
• Circadian Rhythm (Wikipedia)
• Why "night owls" are more intelligent than early risers? (Psychology Today)

Φόρα ότι γουστάρεις και κάνε ντού! (Αντίλογος στο: «Τα χειρότερα στυλιστικά παραπτώματα των φοιτητών»)

Στο γνωστό Reddit, υπάρχει μια ενότητα για το αντρικό ντύσιμο, το Male Fashion Advice, όπου οι χρήστες ανταλλάσουν συμβουλές για το να μάθουν να ντύνονται καλύτερα.

Και μέσα από χιλιάδες post και συνομιλίες, το μεγάλο πρόβλημα του forum είναι η ομογενοποίηση του στυλ των χρηστών του. Όταν τόσοι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μια κοινή τομή, τότε χάνεται η διαφοροποίηση του ενός, αυτό που λέμε «προσωπικότητα».

Γι' αυτό και οι βασικοί κανόνες του στυλ είναι: «Να είσαι ο εαυτός σου» ή «Μη βγαίνεις από το σπίτι σου αν δεν αισθάνεσαι απόλυτα άνετος σε ότι φοράς».

Το να κάτσεις να αντιγράψεις ένα περιοδικό ή ένα forum για να ντυθείς μπορεί να σε κάνει εμφανίσιμο, αλλά σίγουρα δεν θα το χαρείς, δεν θα αρπάξεις την ευκαιρία για έκφραση που προσφέρει το ντύσιμο.

Μια βάση της αισθητικής μπορεί να διδαχθεί και συνεχίζει να ισχύει γενικά ότι το ρούχο πρέπει να είναι το σωστό νούμερο ή ότι τα τεράστια λογότυπα είναι αντιαισθητικά. Τα μεγαλύτερα είδωλα του στυλ, όμως, ήταν άνθρωποι που πήγαιναν κόντρα στους κανόνες.

«Κυριάρχησε στο όργανό σου, κυριάρχησε στη μουσική και μετά ξέχνα όλες αυτές τις μαλακίες και απλά παίξε». ~ Charlie Parker, μεγάλος jazz σαξοφωνίστας.

Απλά, η ατάκα του Parker τα λέει όλα: Οι κανόνες είναι για να σπάνε, αρκεί πρώτα να τους μάθεις τέλεια. Μάθε πρώτα να ντύνεσαι σωστά, φτιάξε μια τέλεια βάση με άψογη αισθητική και μετά βάλε λίγο-λίγο πάνω σε αυτήν την προσωπικότητά σου.

Τώρα, αν είσαι ένας φοιτητής που γουστάρει να ντύνεται συνέχεια με το ίδιο τζιν και μια φούτερ και δεν ενδιαφέσαι καθόλου να αλλάξεις, τότε μείνε όπως είσαι. Αν έχω μάθει κάτι μέσα στα χρόνια αυτό είναι πως η εξωτερική εμφάνιση μπαίνει πολύ χαμηλά στη λίστα των πραγμάτων που σε κάνουν χαρούμενο.

Μη σου πω ότι στην χύμα φάση σου θα βρεις πολύ πιο εύκολα γκόμενα από άλλους που το προσπαθούν

Κάποια πράγματα δεν σηκώνουν αντίλογο...

Η βαρεμάρα, το στυλ, το πόσο χρόνο περνάς online είναι πράγματα άυλα, απλές ιδέες - γιατί μπορεί να βαριέσαι τώρα και σε ένα δευτερόλεπτο η βαρεμάρα να χαθεί. Οι απόψεις μας μπορούν να αλλάζουν και να ξανα-αλλάζουν ανάλογα με το τι μας βολεύει περισσότερο: Τίποτε υγιές δεν μένει στάσιμο.

Δεν συμβαίνει, όμως, το ίδιο και με το σώμα μας. Βλέπετε, η άποψή μας για τις σχέσεις ή για τα ωράρια του ύπνου είναι σαν τις κασσέτες του Gameboy, ένα αναλώσιμο κομμάτι της ζωής μας, ένα παιχνίδι που συνεχώς αλλάζουμε. Η ίδια μας η ζωή, όμως, δεν θα υπήρχε αν δεν είχαμε το σώμα μας, το hardware, το Gameboy της ύπαρξης.Παίζει να έδωσα το πιο γελοίο παράδειγμα που έχει γραφτεί ποτέ, αλλά το νόημα παραμένει: Ότι χαρίζει υγεία και ικανότητα στο σώμα, δεν σηκώνει αντίλογο.

Γι' αυτό και δεν μπορώ να πάω κόντρα στην ανάγκη για γυμναστική: Καλώς η κακώς, ο άνθρωπος έχει φτιαχτεί για να κινείται και να σηκώνει βαριές πέτρες. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω έναν παχύσαρκο καπνιστή με κανέναν τρόπο. Όπως και με την σωστή διατροφή: Αν τα trans λιπαρά που τρώς σε οδηγήσουν σε έμφραγμα, τότε τι μένει για να κάνουμε αντίλογο;

Γι' αυτό και δεν μπορώ να πάω κόντρα στην βασική ανάγκη για αγάπη, για κοινωνικότητα, για περηφάνια: Μπορεί να ακούγονται σαν "άυλες ιδέες" αλλά για το σώμα είναι βιοτικές. Η έλλειψη αγάπης μπορεί πραγματικά να σε αρωστήσει.

Και αν χαλάσει το σώμα, τότε όλα χάνονται. Αν χαλάσει το GameBoy δεν μπορώ να παίξω ούτε Pokemon, ούτε Mario... Και ποιός θα ανεβάσει level τον Pikachu!!?