Πως να ξεπεράσεις τη βαρεμάρα.

🎧 Άκου το τελευταίο επεισόδιο του podcast "Σε Κουτάκια"κάνε subscribe στο Spotify)

Αυτό το post είναι μέρος του project Ξαναγράφω το Φοιτηtips, όπου βελτιώνω παλιότερα δημοσιευμένα άρθρα.

Το συγκεκριμένο είναι μια πολύ διαφορετική εκδοχή του: "Πως να σκοτώσετε τη βαρεμάρα με 10 τρόπους".

Προειδοποίηση: Αν απλά βαριέσαι και θέλεις να βρεις λίστες με ενδιαφέροντα πράγματα για να κάνεις τότε αυτό το άρθρο δεν είναι για εσένα. Εδώ θα πάμε λίγο... πιο βαθιά και θα μιλήσουμε για την βαρεμάρα που κάποιες φορές καταλήγει σε υπαρξιακό πρόβλημα. Και πάλι, μπορεί να σε ενδιαφέρει, αλλά αν θέλεις λίστες ευτυχώς υπάρχουν άπειρα post για το θέμα στη Google. Σε κάθε περίπτωση, καλό διάβασμα!

«Οι άνθρωποι κάνουν τη ζωή τόσο ενδιαφέρουσα. Ξέρεις, σε ένα σύμπαν τόσο γεμάτο με θαύματα κατάφεραν να εφεύρουν την βαρεμάρα.» ~ Terry Pratchett

Το πολύ ένα 10% των ανθρώπων είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Λίγο αυστηρότερα, ίσως το ποσοστό να είναι και μικρότερο, λιγότερο από 1%. Μιλάω για τους ανθρώπους που αλλάζουν το περιβάλλον τους, την κοινωνία, την τεχνολογία και τον πολιτισμό. Μιλάω γι’ αυτούς που έστειλαν ένα μη-επανδρωμένο όχημα στον Άρη.

Εσύ μπορείς να στείλεις ένα μη-επανδρωμένο όχημα έστω στην διπλανή γειτονιά; Σε τι διαφέρει ο επιστήμονας της NASA από τον μέσο άνθρωπο και μπορεί;

Αλλά είμαι εμετικά οπτιμιστής, οπότε θα μιλήσω για το 10% των ανθρώπων. Δεν θα μείνουμε μόνο σε αυτούς που χτίζουν ουρανοξύστες ή που σχεδιάζουν τσιπάκια, αλλά θα τσουβαλιάσουμε και τους απλά ενδιαφέροντες ανθρώπους της μικρής μας κοινωνίας: Τον τύπο που έχει ταξιδέψει στον κόσμο με ελάχιστα χρήματα, τον παλιό σου συμμαθητή που αντισυμβατικά το πάλεψε, έγινε σκηνοθέτης και τώρα δημιουργεί τέχνη, τον χοντρούλη που έχει εκδώσει βιβλίο, τον αθλητή του ερασιτεχνικού συλλογού που φέτος πήρε την δεύτερη θέση πανελληνίως.

Αυτά δεν είναι σπουδαία πράγματα - είναι φυσιολογικά. Αλλά έχουμε καταλήξει να θεωρούμε το φυσιολογικό τρελό.

Εκτός κι αν όλοι όσοι μπαίνουν στο Φοιτηtips είναι μια επιλεγμένη κάστα που ανήκει στο 10%, εκτός κι αν πέσαμε πάνω στην απόλυτη εξαίρεση, το 90% των αναγνωστών τζάμπα θα κάτσει και θα διαβάσει το άρθρο για την βαρεμάρα.

Είναι θέμα πιθανοτήτων: Ακόμη κι εγώ που κάθομαι και το γράφω, δεν απευθύνομαι απαραίτητα στον εαυτό μου - πιθανότατα ανήκω κι εγώ στο 90% των μέσων, βαρετών ανθρώπων, μέχρι τουλάχιστον να αποδείξω το αντίθετο.

Που κολλάει όμως η βαρεμάρα με όλα αυτά; Για τους περισσότερους είναι απλώς ένα κοινό συναίσθημα που πρωτονιώσαμε όταν ήμασταν παιδιά: Βαριόμασταν να γράψουμε ορθογραφία στο Δημοτικό, βαριόμασταν να τακτοποιήσουμε το δωμάτιό μας. Και μεγαλώνοντας, συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη «βαριέμαι», ακόμη κι όταν είμαστε φοιτητές, τριαντάρηδες, σαραντάρηδες με γυναίκα και παιδιά.

Η συνήθεια όμως είναι ύπουλο πράγμα: Μέσα στα χρόνια δεν καταλάβαμε ότι ο εχθρός άλλαξε. Η βαρεμάρα που είχαμε όταν ήμασταν παιδιά ήταν ευτύχημα μπροστά στον καρκίνο που καταλήγει να μας τρώει τώρα πια την ψυχή.

Τι (στο διάολο) είναι η βαρεμάρα;

Η έννοια υπάρχει από την αρχαιότητα και μαζί της έχουν ασχοληθεί αρκετοί φιλόσοφοι. Με απλά λόγια, είναι η «έλλειψη ενδιαφέροντος και η αδυναμία συγκέντρωσης στην παρούσα δραστηριότητα» - και φαίνεται καλός ορισμός. Thanks Wikipedia!

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι τόσο απλά, γιατί η βαρεμάρα μπορεί να είναι μια ασήμαντη στιγμιαία αίσθηση, μπορεί να είναι κάτι το πολύ ωφέλιμο για τη δημιουργικότητα, αλλά στην χειρότερη περίπτωση μπορεί να είναι και μια ένδειξη πολύ σοβαρών νοσημάτων της ψυχής.

Το να βαριέσαι, προφανώς, είναι απλά ένα σύμπτωμα: προκαλείται από μια άλλη αιτία. Οπότε, για αρχή, πρέπει να ψάξω το «πότε βαριέμαι;» και ίσως βρω τον λόγο.

  • Όταν ξυπνάω από το ξυπνητήρι ένα βροχερό, χειμωνιάτικο πρωινό μέσα στα ζεστά μου στρώματα και πρέπει να σηκωθώ για να πάω στο μάθημα, τότε βαριέμαι. Κλείνω το ξυπνητήρι και συνεχίζω να βλέπω χαρέμια.
  • Όταν πρέπει να καθίσω στο γραφείο μου και να διαβάσω, να λύσω ασκήσεις και να προετοιμαστώ για την εξεταστική, τότε, όχι απλά βαριέμαι, αλλά παρατηρώ τον εγκέφαλό μου να κάνει ότι μπορεί για να αγνοήσει την τραγικότητα της κατάστασης - μέχρι τελικά να αποτύχω στην εξεταστική, επειδή βαριόμουν.
  • Όταν για κάποιον λόγο έχω μέρες να κάνω γυμναστική και έχω συνηθίσει στο καθισιό, τότε, βρέχει κιόλας, ποιος σηκώνεται να πάει για τρέξιμο;
  • Όταν πρέπει να πω όχι στους φίλους μου που με προσκαλούν για καφέ, επειδή πρέπει να τρέξω για να πληρώσω τους λογαριασμούς αισθάνομαι μια γερή δόση του “δεν θέλω να το κάνω”.

Πολύ κοινά συναισθήματα - αλλά και φυσιολογικά - που νιώθουμε επειδή δύο διαφορετικά μέρη της συνείδησής μας συγκρούονται.

Από τη μία, η ζωώδης μας πλευρά, η λιμβική, αρχέγονη σκέψη μας (πάνω-κάτω, η περιοχή του εγκεφάλου που λέγεται αμυγδαλή) θέλει άμεση ικανοποίηση των ορμών μας και σίγουρα το να κάτσω σε ένα γραφείο και να λύνω ασκήσεις αλγορίθμων δεν είναι κάτι που θα έκανε μια αρκούδα.

Από την άλλη, το κομμάτι του εγκεφάλου μας που λέγεται νεοφλοιός (που περιλαμβάνει την ανώτερη συνείδησή μας και την αίσθηση των κοινωνικών μας υποχρεώσεων) μας γεμίζει τύψεις, θυμίζοντας μας ότι θέλει κόπο για να πάρουμε πτυχίο, ότι πρέπει να πιεστούμε για να αποκτήσουμε ωραίο σώμα, ότι αν δεν πληρώσω τη ΔΕΗ θα πρέπει να κάνω μπάνιο με το μπρίκι.

Αυτή η μορφή βαρεμάρας είναι σαν τα σφηνάκια τεκίλας: Έρχεται από το πουθενά και κανονικά κρατάει λίγο, αλλά αν την “καταναλώσεις” ανεξέλεγκτα καταλήγεις... στην εντατική.

Παρ’ όλα αυτά, δεν καταστρέφει τη ζωή μας: Μας σπάει απλά λίγο τα νεύρα, μετά της πάμε κόντρα, πιεζόμαστε λίγο και τελικά συνειδητοποιούμε ότι κάναμε τη σωστή κίνηση.

Αυτή είναι η βαρεμάρα που νιώθουν τα μικρά παιδιά. Βαριούνται να διαβάσουν για το σχολείο, αλλά δώσ’ τους ένα Playstation και όλα φτιάχνουν σαν θαύμα.

Ένας τρόπος αντιμετώπισής της είναι η λογική σκέψη. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι λίγο ζόρισμα σήμερα μπορεί να μας προσφέρει μεγαλύτερο κέρδος μακροπρόθεσμο, τότε αποκτούμε αυτό που τα αμερικανάκια λένε motivation. Για αυτό το θέμα έχω γράψει μερικές φορές στο Φοιτηtips.

Το επόμενο επίπεδο βαρεμάρας, όμως, αρχίζει να γίνεται πιο ύπουλο. Εδώ είναι το στάδιο όπου πρέπει κανείς να προσέχει να μην το αφήσει να ριζώσει μέσα του. Είναι αυτό που αποκαλώ «η βαρεμάρα της στασιμότητας»:

  • Όταν έχω σχέση μαζί της για πολύ καιρό, τόσο που γνωριστήκαμε καλά, αποκτήσαμε οικειότητα, πέρασε το «τρίμηνο του ενδιαφέροντος» και εκείνη που κάποτε μου έμοιαζε σαν όνειρο, τώρα είναι απλά η κοπέλα μου, η βαρετή μου κοπέλα. Και αρχίζω να αισθάνομαι αποπνικτικά γιατί βαριέμαι την επαναλαμβανόμενη φάση της σχέσης.
  • Όταν μένω για πολύ καιρό συνεχόμενα στα Γιάννενα, αρχίζω να βαριέμαι. Δεν θέλω να βγω έξω γιατί μου την βαράνε τα ίδια μαγαζιά. Δεν θέλω όμως να κάνω και τίποτε παραγωγικό γιατί εξ’ αρχής είμαι σπασμένος με την κατάσταση. Κακός κύκλος.
  • Όταν είμαι στην κωμόπολη απ’ όπου κατάγομαι και κάθομαι με τις ώρες στο πατρικό μου, μη έχοντας κάτι το ενδιαφέρον να κάνω εκεί, μη θέλοντας να βγω στα βαρετά μαγαζιά με τις γνωστές φάτσες, χωρίς να έχω ενδιαφέρουσες παρέες. Βαρεμάρα μιλάμε!
  • Όταν είμαι έκτο έτος (σε μια σχολή τεσσάρων ετών) και παρακολουθώ για τρίτη φορά μαθήματα του δευτέρου, τότε πηγαίνω στο πανεπιστήμιο με μισή καρδιά.
  • Όταν βγαίνω για καφέ με τον ίδιο βαρετό Κορνήλιο που βγαίνω από το πρώτο έτος. Καμιά φορά έρχεται και το άλλο βούρλο ο γνωστός του, ο Μάκης. Και βαριέμαι την παρέα τους όσο δεν πάει, σχεδόν αισθάνομαι ότι σκάω όταν μου λένε τα ίδια και τα ίδια. Αλλά βαριέμαι περισσότερο να κάθομαι όλη μέρα στο σπίτι.

Αυτή είναι μια βαρεμάρα πολύ διαφορετική από την πρώτη που περιέγραψα. Εδώ ερχόμαστε σε ένα ενήλικο συναίσθημα που ένα μικρό παιδί δεν θα μπορούσε να νιώσει γιατί, πολύ απλά, δεν μπορεί να σκεφτεί μακροπρόθεσμα.

Αυτή η βαρεμάρα έχει το κακό χαρακτηριστικό να ταυτίζεται με τον ίδιο τον εαυτό μας: Αισθανόμαστε πως είναι η δική μας η ζωή που είναι βαρετή, είναι ο δικός μας ο φίλος που είναι βαρετός, είναι η δίκη μας πόλη που δεν μας χωράει άλλο. Η βαρεμάρα γίνεται πια κομμάτι του "εγώ", μέρος του περιβάλλοντος μας και των επιλογών μας.

Λύσεις και πάλι υπάρχουν: Αν βαρέθηκα την κοπέλα μου μπορώ πολύ απλά να τη χωρίσω και να είμαι ελεύθερος. Όπως μπορώ και να μην πάρω τηλέφωνο τον Κορνήλιο αλλά να βγω μόνος μου ή να γνωρίσω μερικά καινούρια άτομα. Είναι πραγματικά οι πιο απλές λύσεις - στα λόγια.

Γιατί όλοι ξέρουμε πως είναι δύσκολο να χωρίσεις όταν δεν υπάρχει κάποιος ξεκάθαρος λόγος, όταν έχεις συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να της δίνεις λογαριασμό κάθε ώρα για το που είσαι, τι έφαγες, πόσα λίτρα κατούρησες.

Είναι δύσκολο να κάνεις μια συνταρακτική αλλαγή στη ζωή σου, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα σε πονέσει. Εδώ κάποιοι φοβούνται να πάνε στον οδοντίατρο μην τους τσούξει το δοντάκι...

Και πως να αγνοήσεις τον Κορνήλιο όταν θα έρθει η δύσκολη ώρα, μόνος στο σπίτι, Σάββατο βράδυ. Θα ήθελες να είσαι έξω, μαζί με όλους τους νέους που διασκεδάζουν, να πιεις μερικά ποτάκια, να κόψεις λίγη κίνηση. Και τελικά λες: «Δεν γαμιέται;» και τον παίρνεις ξανά τηλέφωνο. Ξανά εσύ με τον Κορνήλιο, σε ένα Σάββατο που κατέληξε βαρετό, όπως το περίμενες.

Που να βγεις μόνος σου, εσύ που εξαρτάσαι από το απόλυτα στάσιμο μηδενικό; Πως να γνωρίσεις νέους ανθρώπους εσύ που έχεις ξεχάσει πως είναι να μιλάς σε έξυπνο άνθρωπο;

(Διάβασε περισσότερα για το πως να αφήσεις πίσω τον Κορνήλιο στο: "Πως (και για ποιον λόγο) να βγεις έξω μόνος σου")

Και η βαρεμάρα απλώνει τις ρίζες της, πιο βαθιά, ξεκινώντας κάπου από το στομάχι - απλά σε γαργαλάει στην αρχή. «Δεν πειράζει» λες, «θα περάσει». Και μετά νιώθεις ένα βάρος στο στήθος - η σαπίλα προχωράει. Και συνεχίζει, μέχρι που μια μέρα σε πιάνει από τον λαιμό και αρχίζει και σφίγγει, αργά, ίσα να το καταλαβαίνεις, έως ότου συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να πάρεις ανάσα.

Κι εδώ φτάνουμε στο σοβαρότερο επίπεδο, στην «υπαρξιακή βαρεμάρα» - η με άλλα λόγια: «καλωσόρισες κατάθλιψη». Δεν θα χρησιμοποιήσω την λέξη "κατάθλιψη" με την κλινική έννοια του όρου - δεν είμαι ψυχίατρος στην τελική. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως και η κλινική κατάθλιψη απέχει πάντα πολύ από αυτό που θα περιγράψω. Τι έρχεται πρώτο, η κότα η το αυγό, δεν το ξέρω - αλλά σίγουρα η βαρεμάρα με την κατάθλιψη κάπου σχετίζονται.

Γιατί δεν είναι κατάθλιψη οι χιλιάδες νέοι χωρίς σκοπό, χωρίς όνειρα, χωρίς όρεξη για ζωή;

Δεν είναι κλινική περίπτωση μια κοπέλα που της λες ένα ευγενικό «γεια σου» και κάνει ότι δεν σε ξέρει, απλά επειδή η σαπίλα της ζωής της τής δημιουργεί ένα κόμπλεξ απέναντι σε όποιον είναι ανοιχτός και χαρούμενος;

Δεν χρήζει θεραπείας ένας τριαντάρης άντρας που, ενώ δεν θα ξαναζήσει άλλη ζωή μετά από αυτή, σπαταλάει τις τελευταίες πολύτιμες μέρες του ως "νέος" κλεισμένος στο σπίτι, βλέποντας τηλεόραση, διαβάζοντας τα status updates ξένων, κλαίγοντας μόνος του, κλαίγοντας στα κρυφά από την κοπέλα του, κλαίγοντας στα κρυφά κι από τον ίδιο του τον εαυτό.

Το δικό μου συμπέρασμα είναι ένα: Το 90% των ανθρώπων πάσχουν - από έλλειψη νοήματος.

Κάτι που λέμε "βαρεμάρα" ξεκινάει ως ένα αντανακλαστικό κόντρα στον κόπο, συνεχίζει σαν εξάνθημα προκαλούμενο από την στασιμότητα και καταλήγει να είναι ένας καρκίνος της ψυχής που τρέφεται από την έλλειψη νοήματος.

Έλλειψη νοήματος.

Και αν προσπαθήσει κανείς να βρει νόημα θα χάσει απλώς τον χρόνο του - το έχουν δοκιμάσει πάρα μα πάρα πολλοί φιλόσοφοι πριν από εμάς. Και πέραν από θρησκευτικές φιλοσοφίες που βασίζονται απλά στην πίστη, το συμπέρασμα είναι ένα: Η ζωή δεν έχει εγγενές νόημα.

«Ω, τι πόνος! Και τώρα τι κάνουμε; Γιατί ήρθαμε εδώ; Γιατί υπάρχω! Ααααργκ!» Μια τέτοια  αντίδραση του ανθρώπου μπροστά στην έλλειψη εγγενούς νοήματος μου θυμίζει την παρασιτική συμπεριφορά κάποιων γυναικών: Δεν αντέχουν χωρίς έναν άντρα-πάροχο ούτε για ένα δευτερόλεπτο, οπότε είτε βολεύονται με την πρώτη σαβούρα που θα βρουν, είτε κλαίνε για τη μοναξιά τους και σαπίζουν στη μιζέρια τους. Μια βδέλλα δεν ζει χωρίς τον ξενιστή.

Μα, θέλει κανείς να είναι έτσι;

Δεν νομίζω. Γιατί, ένας έξυπνος άνθρωπος μπορεί να δει την μεγαλειωδώς θετική πλευρά μιας τέτοιας κατάστασης: Σε μια ζωή χωρίς μανίσιο νόημα, μπορείς να δώσεις ότι νόημα θέλεις εσύ.

Και αυτή είναι η νοοτροπία του χαρούμενου 10%, του πετυχημένου 10%. Ο ωραίος άνθρωπος αποφασίζει το ποιος είναι και δημιουργεί την δική του ιστορία. Ο μάγκας αποφασίζει ποιες είναι οι δικές του αξίες και ζει την μοναδική και ανεπανάληπτη ζωή του όπως εκείνος γουστάρει, ακόμη κι αν το 90% λέει το αντίθετο.

Φωνή Ευγενικού Αναγνώστη: «Αλέξη αγόρι μου, καταλαβαίνω ότι θέλεις να φιλοσοφήσεις και να βγάλεις το ψώνιο σου, αλλά εγώ ήρθα να μάθω πως να ξεπεράσω τη βαρεμάρα - όχι να κάψεις το μυαλό μου με υπαρξιακά!»

Συμφωνώ, πολλή πάρλα έπεσε. Ώρα να μπούμε στο ψητό!

Δύο είναι τα είδη των ανθρώπων που δεν βαριούνται: Τα παιδιά και το 10%. Τώρα, πολλοί από εμάς δεν είμαστε παιδιά και, σύμφωνα με την κοινή λογική, δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε 10%. Εκτός κι αν κάνει κάνα κόλπο ο Chuck Norris που διαιρεί με το μηδέν.

Μπορούμε όμως να αντιγράψουμε τα χαρακτηριστικά αυτών των δυο ομάδων, που τους προσφέρουν ανοσία στη βαρεμάρα;

Οι αρχαίοι Σπαρτιάτες (ακόμη κι αν ήταν κάγκουρες) καταλάβαιναν την αξία της προσπάθειας που κάνει τη διαφορά μεταξύ six-pack και... six-pack συσκευασίας. Φυσικά, αν δεν βγάζετε κανένα νόημα από την εικόνα, δεν πειράζει - ούτε εγώ καταλαβαίνω...

Ζώντας τη στιγμή.

Τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να κοιτούν πολύ βαθιά στο μέλλον. Εμείς από την άλλη, αρκεί να μας πει η γκόμενα ότι θα επιστρέψει από το ταξίδι της σε δέκα μέρες και κατ’ ευθείαν χανόμαστε σε ένα παράλληλο σύμπαν με το μυαλό μας να ζει δέκα μέρες πιο μπροστά - και βαριόμαστε.

Μια από τα ίδια και με τη φοιτητική ζωή: «Άντε να τελειώνει και αυτό το εξάμηνο!» και καθόμαστε και κοιτάμε το ταβάνι και η ώρες περνούν αργά.

Μα, γιατί; Δηλαδή, πες πως τελειώνει το εξάμηνο, τι θα συμβεί μετά; Θα αλλάξει όλη η εμπειρία της ζωής μας;

Όχι. Συχνά έχουμε την ψευδαίσθηση του μέλλοντος και γι’ αυτό αγνοούμε το παρόν. Το μέλλον όμως δεν υπάρχει, είναι φαντασία. Το μόνο που υπάρχει είναι το παρόν - γι’ αυτό και λέμε: «ζήσε τη στιγμή». Δεν είναι απλά μια πιασάρικη ατάκα - είναι η σημαντικότερη φιλοσοφία της ζωής.

Το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα: Οπότε, αν θέλεις να κάνεις κάτι, καν’ το τώρα. Μην περιμένεις ούτε την Μαρία να γυρίσει, ούτε το εξάμηνο να τελειώσει, ούτε καν να γίνεις 25 χρονών. Γίνε για λίγο ένα μικρό παιδί και ζήσε στα δευτερόλεπτα που τρέχουν γύρω σου.

Το παιδί δεν ζει τη στιγμή επειδή του το είπε κάποιος - απλά αδιαφορεί για οτιδήποτε δεν είναι χειροπιαστό. Οπότε και παίρνει έναν μαρκαδόρο και κάνει λίμπα όλους τους τοίχους του σπιτιού: Αυτή τη συμπεριφορά πρέπει να αντιγράψεις, αν δεν θέλεις να βαριέσαι.

Άλλαξε κάτι - άλλαξε τα πάντα.

Τίποτε δεν οδηγεί πιο σίγουρα στην βαρεμάρα από την στασιμότητα. Κακώς έγραψα και ολόκληρο post, μιας και θα μπορούσα να δώσω λύση λέγοντας απλά: Μην μένεις στάσιμος!

«Μην μένεις στάσιμος» ~ Εγώ Εγώπουλος — Alex Emexezidis (@polaralex) November 21, 2012

Αλλά δυστυχώς θέλει πολλά λόγια. Θέλει να πρήξεις κάποιον με το μπλα-μπλα μέχρι να πει: «Γιατί τρώω τον χρόνο μου να διαβάζω παπαριές; Αφού εξ’ αρχής ξέρω κι εγώ τις απαντήσεις!».

Φιλοσοφο-tip: Αυτό, παρεμπιπτόντως, είναι ένα άλλο μεγάλο αστείο. Έχουμε εξ’ αρχής όλες τις απαντήσεις μέσα μας, απλά δεν το ξέρουμε και ψάχνουμε σε λάθος μέρη.

Και η βαρεμάρα πηγάζει από κάθε μορφής στασιμότητα:

  • Είσαι πολύ καιρό με την ίδια γκόμενα, νιώθοντας ότι δεν σου προσφέρει τίποτε καινούριο; Βαρεμάρα!
  • Είσαι έξι χρόνια στο ίδιο μέρος, σπουδάζοντας την ίδια σχολή, χωρίς λόγο; Βαρεμάρα!
  • Έχεις την ίδια παρέα από το Λύκειο; Μα, τι να φταίει άραγε που βαριέσαι;
  • Δουλεύεις στην ίδια βαρετή δουλειά εδώ και τόσο καιρό; Μα, κάποτε ήθελες να γίνεις ηθοποιός;

Ξεκόλλα με το ζόρι, από τα μικρά πράγματα μέχρι τα πιο σημαντικά. Μόνο με βία κόντρα στον αργό θάνατο της συνήθειας μπορείς να κερδίσεις τη ζωή:

  • Πήγαινε για καφέ σε ένα μέρος που δεν έχεις ξαναπάει.
  • Βγες με μια παρέα που δεν γνωρίζεις.
  • Περπάτησε για το κέντρο μόνο από δρόμους που δεν έχεις ξαναπατήσει.
  • Τρως βρώμικα φαγητά σαν το μοσχάρι; Κάνε διατροφή με μαρούλι.
  • Είσαι φέτες και τρέφεσαι με τόνο; Ρίξ’ το στα burger και τις σαλάτες Ceasar’s.
  • Τέλειωσε τη σχολή σου και φύγε σε μια άλλη πόλη.
  • Χώρισε την γκόμενά σου.
  • Φλέρταρε με έναν άνθρωπο διαφορετικό απ' ότι είχες συνηθίσει.
  • Κάνε κάθε μέρα κάτι που σε τρομάζει. Κάνε συνήθεια το να ξεπερνάς τα όριά σου, το να γίνεσαι περίγελος, το να γίνεσαι άντρακλας, το να κουράζεσαι μέχρι λιποθυμίας. Γνώρισε τα όριά σου και μαζί έναν νέο εαυτό. Πες μου τότε αν βαριέσαι.

Δεν είναι απαραίτητο να αλλάξεις ολόκληρη την ζωή σου από την πρώτη μέρα. Μην υποτιμάς όμως το μακροπρόθεσμο άθροισμα των μικρών, σημαντικών αλλαγών.

Η μοναχικότητα και η βαρεμάρα.

Έχω αναφερθεί εκτενέστατα στο θέμα της μοναξιάς και στο πόσο αυτή διαφέρει από την μοναχικότητα: Με λίγα λόγια, η μοναξιά είναι μια έλλειψη (φίλων, γκόμενας κλπ.) ενώ η μοναχικότητα είναι η παρουσία της πληρότητας του εαυτού μας.

Όπως έξυπνα είπε ο Satre: «Αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος σου, τότε είσαι με κακή παρέα».

Γιατί, ακόμη κι αν γεμίσεις τη ζωή σου με ανθρώπους, δεν πρόκειται να ικανοποιηθείς ποτέ αν δεν γεμίσεις πρώτα τα κενά του ίδιου σου του εαυτού. Ας θυμηθούμε απλώς τα δυνατά παραδείγματα ανθρώπων που φαινομενικά τα είχαν όλα: λεφτά, φήμη, δύναμη, “φίλους”, γυναίκες - και κατέληξαν να αυτοκτονήσουν.

Από την άλλη, βλέπεις ανθρώπους που νομίζεις ότι δεν έχουν τίποτε, αλλά ζουν τη ζωή τους εκτιμώντας απόλυτα το δώρο της, κατανοώντας ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να σκοτίζονται, να βαριούνται, να μην ζούνε τη στιγμή.

Κάποιοι άνθρωποι δεν περιμένουν να βγουν στη σύνταξη για να πάνε ταξίδια. Κάποιοι άνθρωποι δεν περιμένουν να στρώσει η δουλειά τους για να ερωτευτούν. Κάποιοι άνθρωποι δεν περιμένουν να μεγαλώσουν για να γίνουν άντρες.

Γιατί το να είσαι μόνος σου, χωρίς παρέες, είναι ένα πράγμα. Το να είσαι όμως χωμένος μέσα στον κόσμο και να αισθάνεσαι μόνος, εκείνο μοιάζει με κόλαση.

Η ατάκα λέει: «Ο θάνατος δεν είναι το χειρότερο πράγμα. Το χειρότερο είναι να χάσεις τον εαυτό σου ενώ ζεις».

Το 90% είναι καταδικασμένο, ναι. Θα μπορούσε, άραγε, να υπάρχει ένας κόσμος όπου ο καθένας θα ήταν αυτός που ονειρευόταν να είναι; Δεν νομίζω.

Παρ’ όλα αυτά, μια συμβουλή μπορεί να γραφτεί για όποιον την έχει ανάγκη: «Μείνε αληθινός απέναντι στα αληθινά "θέλω" της ψυχής σου. Ρώτα μόνο τον εαυτό σου τι θέλει από τη ζωή και τι θεωρεί σωστό - και αγνόησε οποιονδήποτε άλλο».

Δεν είναι μόνο δικαίωμα των τρελών να κάνουν ότι θέλουν. Δεν είναι μόνο δικαίωμα του Τσοχατζόπουλου να κάνει ότι γουστάρει. Όσο τρελοί είναι οι άλλοι, άλλο τόσο πιο τρελός μπορώ να είμαι κι εγώ.

Γιατί έχει καταλήξει ο "τρελός" να είναι ο μόνος φυσιολογικός.

Ουσιαστικά τρελός για εμένα είναι μονάχα όποιος ζει για τα "θέλω" άλλων και καταλήγει να χάσει τον εαυτό του, να αισθάνεται μόνος του ακόμη και μέσα σε κόσμο. Αυτός ο τρελός βαριέται, ακόμη κι αν έχει "τα πάντα".

Αυτός έχει χάσει το δικό του νόημα της ζωής - και δεν πρόκειται να του ταιριάξει κανένα διαφορετικό.

Οι άνθρωποι γύρω σου και η βαρεμάρα.

Εντάξει με την μοναχικότητα, αλλά προφανώς και οι άνθρωποι έχουν σημασία για εμάς: Το θέμα είναι με ποιούς θα σπαταλήσει κανείς τον χρόνο του.

Η ατάκα λέει: «Είσαι ο μέσος όρος των 5 ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεσαι περισσότερο».

Αυτοί οι 5 είναι άτομα ενδιαφέροντα που ζουν τη ζωή τους με χαρά, ή είναι μίζεροι και στάσιμοι;

Κοίταξε με ειλικρίνεια τον περίγυρό σου και προσπάθησε να μείνεις μακριά απ’ ότι σε κρατάει στάσιμο, απ’ ότι σε οδηγεί σε μια ζωή πνιγμένη στην βαρεμάρα.

«Μήπως απλά είσαι βαρετός;»

Πως να το κάνουμε, κάποιοι άνθρωποι είναι απλά βαρετοί. Μπορεί να είσαι κι εσύ ένας από αυτούς.

Δεν είναι δυστυχές, είναι μια πραγματικότητα: Άλλος γεννιέται άσπρος, άλλος γεννιέται μαύρος, άλλος βαρετός - είναι απλά μια φυσιολογική κατάσταση της φύσης.

Έχω γράψει ένα άρθρο στο οποίο προπαγανδίζω τα θετικά του να πίνεις καφέ μόνος σου. Σκέφτομαι, όμως, μήπως δεν είναι ξεκάθαρο ότι απευθύνομαι σε άτομα που έχουν λύσει όλα τους τα άλλα θέματα και, έτσι για το γαμώτο, μαθαίνουν να περνάνε καλά και μόνοι τους;

Γιατί, δεν γίνεται να μην έχεις βαρεθεί πρώτα τις παρέες και να ξεκινήσεις γυρνάς μόνος σου στις καφετέριες. Όποιος ακολουθεί τη λάθος σειρά καταλήγει να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα στον εαυτό του, καταλήγει να φαίνεται "άβολα παράξενος".

Θα μου πείτε: «Και τι τον νοιάζει τι λένε οι άλλοι;». Συμφωνώ, δεν θα έπρεπε. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι νοιάζει τον ίδιο. Ποτέ δεν ξεπέρασε αυτό το βασικό επίπεδο, ποτέ δεν κατάφερε να είναι "στα τέτοια του" ώστε να μπορέσει να αυτονομηθεί και να το γουστάρει.

Από την άλλη, υπάρχει και κάποιος λόγος που δεν το έχει καταφέρει: Μπορεί να γεννήθηκε έτσι. Αν αυτό φταίει, τότε πάω πάσο - δεν ξέρω τη λύση.

Αν όμως φταίει το ότι έχει κάνει λάθος βήματα στο παρελθόν, αλλά μέσα του συνεχίζει να υπάρχει κάποια προοπτική, τότε θα πρέπει να αφήσει για λίγο τις προχωρημένες τεχνικές στην άκρη και να το παίξει αρχάριος: όπως ένας μαθητής του Λυκείου με κενά ξεκινάει εντατικά φροντιστήρια από την αρχή κι όπως ένας αθλητής της πυγμαχίας πρέπει να μάθει πρώτα να κινείται καλά με τα πόδια του στο ρινγκ και μετά να βαρέσει μπουκέτα.

Ένας άνθρωπος που έχει κάνει τα λάθος βήματα πρέπει να γυρίσει ξανά πίσω και να το πάρει από την αρχή. Ο Βούδας δεν φωτίστηκε από τη μία μέρα στην άλλη.

  • Πέρασες τη φάση του γυμνασίου με το φλερτ  μέχρι να καταφέρεις να ρίξεις την πρώτη σου γκόμενα;
  • Πέρασες τη φάση που μάθαινες να μιλάς στους ανθρώπους και έλεγες μαλακίες, μέχρι τελικά να ακουστείς σαν άντρας;
  • Πέρασες τη φάση που ήσουν ήσυχος και μετά την φάση που ήσουν επιθετικός - μέχρι που βρήκες την ισορροπία;

Μπορεί κανείς να αισθάνεται βαρεμάρα, λοιπόν, γιατί έχει μείνει στάσιμος σαν προσωπικότητα, στάσιμος στην ίδια του τη ζωή.

Τότε πρέπει να σταματήσει για λίγο και να κοιτάξει πίσω του με κριτικό μάτι, να δει τι έχει αφήσει μισοτελειωμένο: Ίσως κάπου να πήρε η ζωή του μια λάθος τροπή, ίσως να έπρεπε να πάει για σπουδές σε μια μακρινή πόλη, παρά να μείνει στο βαρετό χωριό του. Ίσως να μην έπρεπε να παντρευτεί η κοπέλα στα 18 της, πριν ακόμη φιλήσει άλλον άντρα πέραν από τον παιδικό της έρωτα, πριν ακόμη καταλάβει ότι ο παιδικός της έρωτας είναι ένα μπάζο από κάθε άποψη.

Σιγά-σιγά, ίσως να σώσει την κατάσταση - με υπομονή και πόνο όμως. Τουλάχιστον δεν θα αφήσει την βαρεμάρα μιας προκαθορισμένα λάθος ζωής να τον σκοτώσει.

Δημιούργησε.

Πάντα με προβλημάτιζε το πως αντέχει το 90% του πληθυσμού να ζει μια ζωή χωρίς να δημιουργεί τίποτα.

Τίποτα: Ούτε μουσική, ούτε ποιήματα, ούτε ζωγραφιές, ούτε εταιρίες, ούτε επικές στιγμές, ούτε διονυσιακό γέλιο, ούτε τίποτα.

Το μόνο που κάνει ο μέσος άνθρωπος είναι να καταναλώνει - είτε αυτό είναι σαβουροπληροφορίες, είτε υλικά. Και η ζωή του περνάει χωρίς κανένα ενδιαφέρον.

Γιατί, εγώ ο τρελός, πιστεύω ότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι να δημιουργεί, είτε τέχνη, είτε νόημα.

Και ελπίζω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα μεγάλο όνειρο, τον δικό του λόγο ύπαρξης σε μορφή "δημιουργίας", αλλά η φοβία του να παραδεχτεί ότι «είναι γαμάτος», ότι «αξίζει τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο» τον κρατάει στάσιμο, καταναλωτή μια ζωής που δεν έχει καμία μυρωδιά από τον ίδιο.

Δημιούργησε, λοιπόν. Είτε αυτό είναι ένα κωλόχαρτο στο οποίο θα γράψεις τις σκέψεις σου, είτε αυτό είναι ένα όμορφο σώμα που θα φτιάξεις στο γυμναστήριο, είτε αυτό είναι μια επιχείρηση που θα παράγει κάποιο έργο.

Η δημιουργία δίνει σκοπό στη ζωή - και σκοτώνει την βαρεμάρα. Το μόνο που χρειάζεται είναι γλυκός κόπος.

Το να βλέπεις μια πυγολαμπίδα να πετάει είναι το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο. Η μήπως όχι;

«Μα, πότε δεν βαριέμαι;»

Ο χρόνος και η βαρεμάρα έχουν μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σχέση: Ζώντας κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, όλα κυλάνε γρήγορα - ίσως και γρηγορότερα απ’ ότι θα ήθελα.

Κάνοντας μια αγγαρεία, όμως, σχεδόν βλέπω τον δείκτη των δευτερολέπτων να κολλάει. Τικ. Μετά από κάμποση ώρα. Τοκ. Εντάξει, μπορεί να τελείωσε και η μπαταρία... αλλά πιάνετε το νόημα.

Εκείνες οι στιγμές, όμως, που το ρολόι βαράει σπριντάκια σαν να μπήκε στο στύψιμο, είναι και οι πιο ωραίες στιγμές της ζωής μου - οι στιγμές που, αν και περνάνε σαν αστραπή, καταλήγουν να αποκτήσουν δυσανάλογα τεράστια σημασία στις αναμνήσεις μου. Είναι οι στιγμές που δεν βαριέμαι καθόλου.

Είναι ένα δευτερόλεπτο που μπορεί να το σκέφτεσαι για μια ζωή - όπως το πρώτο φιλί μαζί της, η 60 δευτερόλεπτα που κοιτούσαμε τις πυγολαμπίδες από το μπαλκόνι. Βαριόμουν καθόλου τότε;

Η όταν φλέρταρα μαζί της, για μήνες, και τη γνώριζα κάθε μέρα και λίγο καλύτερα, βαριόμουν τότε;

Κι όταν είχα πάει ταξίδι στην Πράγα και περπατούσα στους βρεγμένους δρόμους μιας πόλης που είχε βγει από παραμύθι, βαριόμουν;

Όταν με τον κολλητό μου ζούσαμε το τρελό καλοκαίρι σαν χίπηδες (στο μυαλό τουλάχιστον) χωρίς να έχουμε κάτσει ούτε λεπτό για δύο μήνες, βαρέθηκα καν για ένα δευτερόλεπτο;

Η μήπως βαριέμαι σήμερα όταν τελειώνω μια καλή προπόνηση, όταν πηγαίνω σε ένα καινούριο μέρος, όταν φτύνω τον φόβο μου για να ξεπεράσω τα όρια μου, όταν καίγομαι μπροστά στο laptop για να γράψω ασυναρτησίες;

Τα πράγματα είναι απλά: Η βαρεμάρα είναι στασιμότητα και ξεπερνιέται μόνο αλλάζοντας τα πάντα με ιδρώτα, προσπαθώντας, βάζοντας καινούριους στόχους, ξεπερνώντας κάθε μέρα τον εαυτό σου.

Και στην τελική, νομίζω πως καταλαβαίνω και την πραγματική φύση της βαρεμάρας: Δεν βαριέσαι ένα μέρος, δεν βαριέσαι τους ανθρώπους, δεν βαριέσαι την ταινία που παίζει στην τηλεόραση: Βαριέσαι τον ίδιο σου τον εαυτό που ξέχασε να γυρίσει σελίδα.

Πριν από μία εβδομάδα είχα φάει μέσα σε μια ώρα ένα τεράστιο burger, μια οικογενειακή σαλάτα του καίσαρα, δύο μπάλες παγωτό και μετά από λίγο αργότερα το καπάκωσα με μισή πίτσα. Σήμερα κάνω διατροφή μοντέλου. Μπορεί να τσούζει το στομάχι από την πείνα, αλλά τουλάχιστον δεν βαριέμαι.

Η Checklist είναι ένα δι-εβδομαδιαίο newsletter για την παραγωγικότητα, τους στόχους, τη ζωή στο εξωτερικό, τη διαχείριση του χρόνου και ότι επηρεάζει τη ζωή μας.

Γίνε μέλος μαζί με 800+ αναγνώστες για να λαμβάνεις την Checklist στο email σου.

Η κάνε κλικ εδώ για να μάθεις περισσότερα.

Σχόλια:

christina

Σόρρυ που μπαίνω σφήνα στο άρθρο σου,απλά αναρρωτιέμαι... Είναι πάντοτε τόσο κακό να βαριέσαι?Είναι φυσιολογικό να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση,να μην κοιτάζεις ποτέ το ταβάνι ονειροπολώντας,να απομακρύνεις από κοντά σου ανθρώπους μόνο και μόνο επειδή αυτά που σου προσφέρουν είναι γνώριμα και δε σε ιντριγκάρουν?Συμφωνώ απόλυτα στο ότι χάνεις το παιχνίδι όταν αφήνεις τη βαρεμάρα να σε κάνει να σαπίσεις,να μην τολμάς,να μη δημιουργείς.Μήπως,όμως,αυτή η βαρεμάρα(στην απαρχή της τουλάχιστον) είναι το κίνητρο για να πάρεις δραστικά μέτρα για να αλλάξεις,για να δημιουργήσεις?Πες μου,δεν υπήρχε μια δόση βαρεμάρας μέσα σου πριν γράψεις το άρθρο,που σε ώθησε να το γράψεις?Συμφωνώ με τη συμβουλή σου να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας,διαφωνώ με το να κάνουμε συνεχώς τρέλες για να μη βαριόμαστε.Αν θες,διάβασε αυτό να το σχολιάσουμε.http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=82&cat=1 Βαριέμαι και έχω όρεξη για 'φιλοσοφίες'!;) mail:kristi_z_92@hotmail.com

Alexandros Emexezidis

@Christina: Βασικά, Χριστίνα, έχεις απόλυτο δίκιο που αναρωτιέσαι. Το να βαριέσαι (σε υγιή βαθμό) έχει κι αυτό τον ρόλο του και, μάλιστα, υπάρχουν ενδείξεις ότι μια φάση βαρεμάρας συνδέεται με αυξημένη δημιουργικότητα στο μέλλον. Απλά, δικό μου λάθος που παρέλειψα να αναφερθώ στο post... Λογικά θα προσθέσω κάτι μικρό αύριο-μεθαύριο για να είναι πλήρες. Τώρα, η βαρεμάρα μπορεί να οδηγήσει όπως λες στο 'να πάρεις δραστικά μέτρα' αλλά έχω την αίσθηση ότι αυτό και πάλι είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που δημιουργούν. Σε τέτοιους τύπους, το να βρίσκονται σε φάση βαρεμάρας είναι η 'εξαίρεση', είναι μια κατάσταση στην οποία δεν αισθάνονται άνετα μακροπρόθεσμα. Από την άλλη, ένας άνθρωπος μπορεί να συνηθίσει μια 'βαρετή' γι' αυτόν ζωή μέσα στα χρόνια, χωρίς καν να καταλαβαίνει ότι βαριέται. Είναι, πως το λέμε, δεν μπορείς να καταλάβεις πως αγαπάει ένας γονιός πριν κάνεις παιδί. Κάπως έτσι, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έζησε ενδιαφέρουσες στιγμές, δεν μπορεί να καταλάβει ότι υπάρχει και κάτι διαφορετικό από αυτό που ζει. Έχει να κάνει με το τι συγκρίνεις. Η δική μου η ζωή π.χ. είναι σιχαμένα βαρετή για τον Zuckerberg. Οπότε, η βαρεμάρα έχει σίγουρα και τα καλά της, εννοείται!

Βασίλης Σιδερόπουλος

Nα σαι καλα φιλε που με θυμησες οτι ανηκω και εγω ΑΚΟΜΑ στο 90% ! Χαρηκα .. Νομιζα οτι ημουν στο 10% και ειχα βαρεθει τις τελευταιες μερες.

Βασίλης Σιδερόπουλος

Εγω παντως οταν ειδα την ''πυγολαμπιδα'' δεν διαβασα την λεζαντα και νομιζα οτι ηταν σπερματοζωαριο και ειχε να κανει με την γεννηση μας την υπαρξη μας και οτι ειναι τοσο ωραια αυτη η πιθανοτητα, της γεννησης μας που δεν αξιζει να βαριομαστε. Πρεπει τελικα να κανεις παρεα με ενα πυροβολημενο καλλιτεχνη !!!

christina

Ευχαριστώ για την κατατοπιστικη απάντηση.Μ'αρέσει ο τρόπος που το θέτεις!Αν και το οτι σίγουρα η ζωή του Ζuckerberg ειναι πιο ενδιαφέρουσα απο τη δική σου δε μου εγγυάται ότι τον καθιστά πιο ευτυχισμένο.Πολύ χρήσιμες οι συμβουλες σου ομως!

Βίκυ

Καταπληκτικό άρθρο,όπως τα περισσότερα που γράφεις!Έχεις τρομερό ταλέντο στο να χρησιμοποιείς παραγωγικά τις σκέψεις που σε απασχολούν.Περνάς από τη θεωρητική πλευρά των 'υπαρξιακών προβληματισμών' σε μία ανάλυση-λύση πρακτική.Φαίνεται ότι δουλεύεις πολύ με τον εαυτό σου και τελικά αυτό είναι το πιο δύσκολο.Ίσως γι'αυτό να μας φαίνεται και το πιο 'βαρετό'...

xrysa

Μπράβο και πάλι βρε παιδί για το άρθρο σου! Μας άνοιξες την όρεξη για να ετοιμάσουμε ο καθένας τον πύραυλό του και την εκτόξευσή του στο δικό του πλανήτη!Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, ώστε να μπούμε σ' αυτό το 10% των ανθρώπων που αναφέρεσαι.. Μ' αρέσει επίσης πολύ που συνδυάζεις και προσθέτεις τη βιολογική οπτική γωνία, που σημαίνει ότι ψάχνεις αρκετά το θέμα πριν γράψεις κάτι. Όσο για τις προσωπικές σου λεπτομέρειες, η αλήθεια είναι ότι δεν μας αφορούν, αλλά μ' αυτόν τον τρόπο το κείμενό σου γίνεται όντως πιο κατανοητό και ευανάγνωστο για όλους εμάς τους κοινούς θνητούς :Ρ Σχετικά με τον Zuckerberg πάντως έχεις σκεφτεί ότι μπορεί και η δική του ζωή να φαινόταν σιχαμένα βαρετή για εσένα; ;)

Gregory Pritsas

Από την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα το blog είχα μια αδυναμία στα άρθρα σου, αλλά τα τελευταία που είναι όλο και περισσότερο ψυχαναλυτικά - ψυχογραφικά τα έχω λατρέψει ειλικρινά. Είμαι περήφανος που κάτι που έχω γράψει εγώ είναι ανεβασμένο εδώ. :)

Alexandros Emexezidis

@Βίκυ: Ευχαριστώ Βίκυ ;) @Xrysa: Του Zuckerberg συγκεκριμένα δεν θα με χαλούσε, γιατί φτιάχνει ένα προϊόν που αγγίζει εκατομμύρια ανθρώπους - είναι τουλάχιστον αρκετά ενδιαφέρον. Αλλά, προφανώς, την σύγκριση με τον Zuckerberg την έκανα στον απόλυτα χαλαρό χαβαλέ ;) Το παιδί είναι τραγικά πετυχημένο. @Γρηγόρης Πρίτσας: Ευχαριστώ ρε Γρηγόρη. Εγώ είμαι πιο περήφανος που αφιέρωσες τον χρόνο σου για να συμμετάσχεις στο Φοιτηtips και να γράψεις το πολύ καλό post σου! Το εκτιμώ πολύ. ;)

xrysa

Σε καμία περίπτωση δεν αμφιβάλλω για την επιτυχία του εννοείται! Ναι το κατάλαβα και όντως επειδή είναι και στον τομέα σου σίγουρα δε θα σε χαλούσε! Βασικά το εννοούσα πιο γενικά για τους διάσημους, αλλά το έθεσα κάπως λάθος και δεν κολλούσε.. Συνέχισε εσύ όμως να γράφεις τα πολύ ωραία άρθρα σου κι ας μην είσαι και ο ιδρυτής του facebook :P Ανυπομονούμε λοιπόν για το επόμενο post σου!

CrispyChristy

αυτό είναι το άρθρο που έψαχνα στο google σήμερα. Τελικά το βρήκα εδώ. Κι εγώ σιχαίνομαι τις μέρες με έλλειψη νοήματος (βαρεμάρα). Αυτές τις μέρες που σέρνομαι να πάω για καφέ, και πραγματικά ΒΑΡΙΕΜΑΙ, αλλα ΒΑΡΙΕΜΑΙ περισσότερο το να μείνω σπίτι. Μιλάμε για απίστευτη βαρεμάρα ε; Πάντως συμφωνώ μαζί σου, έχοντας περάσει άπειρες μέρες βαρεμάρας, ότι η λύση είναι μία: να σπας τη ρουτίνα με μικρά πράγματα. (Και να κοιμάσαι φυσιολογικές ώρες, γιατί τελείως ειρωνικά, όταν έχεις περάσει γαμάτα το προηγούμενο βράδυ, αλλά την επόμενη μέρα ξυπνάς στις 3 το μεσημέρι, αισθάνεσαι ΧΑΛΙΑ. και ψυχολογικά και σωματικά)

greece4ever

ΓΕΙΑ ΣΑΣ

alexm

απιστευτοοοοοοοοο αρθρο!!!ειμαι ακριβως σε αυτην την φαση που η βαρεμαρα εχει γινει μερος του χαρακτηρα μου..πιστευω μετα απο αυτο το υπεροχο αρθρο οτι ταρακουνηθηκα αρκετα..

natasa

Συγχαρητηρια για το αρθρο σου.μολις απολυθηκα απο μια εταιρεια η οποι κυριολεκτικα μου ρουφηξε πεντε χρονια τη ζωη.παντα εκανα ονειρα και σχεδια οταν θα εχω χρονο να τα πραγματοποιησω και τωρα που παιρνω και επιδομα ανεργιας να κανω οσα ονειρευομουν και να ξεκουραστω αρχισα να βαριεμαι στην πρωτη βδομαδα ανεργιας.το αρθρο σου βοηθησε και εχω διαβασει πολλα κειμενα και αρθρα για το συγκεκριμενο θεμα

conspd

Ένας πραγματικά τεμπέλης άνθρωπος δεν έφτασε μέχρι το τέλος του άρθρου.

stmitru

Θ σου δώσω μια συμβουλή... ΜΗΝ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!! Εγώ προσωπικά βαρέθηκα την βαρεμάρα μου! Συγνώμη, ίσως αν δεν είχε αυτό ΤΟ ΚΑΤΙ να διάβαζα και το υπόλοιπο...

M.M.

Πολύ καλό το άρθρο σου, αλλά επίτρεψέ μου να διαφωνήσω με το ότι η βαρεμάρα είναι στασιμότητα και να το αντικαταστήσω ή αν προτιμάς να συμπλήρωνες ότι η βαρεμάρα είναι συνειδητοί συμβιβασμοί. Παράλληλα, δεν νομίζω ότι υπάρχει νοήμον άνθρωπος που έστω και 1 λεπτό μέσα στη μέρα δεν έχει βαρεθεί (να πάει κάπου, να κάνει κάτι, να μιλήσει στο τηλέφωνο, να εξήγηση κάτι σε κάποιον ή να μιλήσει σε κάποιον κ.ο.κ.). Κλείνοντας να τονίσω 2 πράγματα για την επαγωγή της βαρεμάρας όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι: 1ον έλλειψη ενδιαφέροντος για αυτό που πρόκειται να κάνω ή να ακούσω...άρα βαριέμαι (το πρώτο κομμάτι μόνο από τον ορισμό της wikipedia στο δεύτερο (αδυναμία συγκέντρωσης) υπερισχύει ο εκνευρισμός θα έλεγα) αδύνατον να ξεπεραστεί. 2ον προσδοκία. Το εξηγώ με παράδειγμα γιατί είναι και περασμένη ή ώρα και νύσταξα. Έχεις κανονίσει να βγεις το βράδυ με μία κοπέλα που μόλις γνώρισες ή ένα σημαντικό ραντεβού το πρωί και ενώ θεωρητικά είχες ένα πρόγραμμα που θα σου επέφερε ελάχιστη αίσθηση βαρεμάρας, ξαφνικά αυτό το σημαντικό στο μυαλό σου γεγονός επισκιάζει την υπόλοιπη μέρα σου έως ότου φτάσει η συγκεκριμένη στιγμή (κοπέλα ή ραντεβού). Με λίγα λόγια η προσδοκία της στιγμής επιφέρει αίσθημα βαρεμάρας στο χρόνο που προηγείται...Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις.

maria

Πολυ ωραιο το αρθρο! Η αληθεια ειναι ότι η βαρεμάρα είναι πολλες φορες μια παγιδα που εγκλωβιζεσαι βολεβεσαι χανοντας τη δημιουργηκοτητα σου και τον εαυτο σου στο τελος

Γιατί είναι κλειστά τα σχόλια;

Το Φοιτηtips βρίσκεται σε αρχειακή μορφή και νέα σχόλια δεν γίνονται δεκτά. Τα παλαιότερα, φυσικά, παραμένουν στα αρχικά τους άρθρα, για να κρατήσουν ζωντανές τις πολλές ενδιαφέρουσες κουβέντες που κάναμε μεταξύ μας.

Η κουβέντα, όμως, συνεχίζεται στο δι-εβδομαδιαίο newsletter The Checklist και στο κλειστό group των αναγνωστών. Για περισσότερα, κάνε κλικ εδώ.

Ψάχνοντας νόημα, φιλία, έρωτα, ευτυχία. Πως να πετύχεις τους στόχους της νέας χρονιάς.