Δεν φταίει το Facebook... Eσύ φταίς!
Πριν από λίγα χρόνια είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο με τίτλο "Γιατί έσβησα το Facebook και γιατί ψιλοντρέπομαι που γράφω αυτό το post".
Σήμερα, που το χρησιμοποιώ ξανά, δεν ντρέπομαι καθόλου. Γιατί, το πρόβλημα δεν το έχει ούτε το Facebook, ούτε το Instagram, ούτε η ρημάδα η κοινωνία: Το πρόβλημα το έχεις εσύ!
Μην παρεξηγείτε το "εσύ". Συμπεριλαμβάνω κι εμένα, τα κομμάτια όλων μας που μας κάνουν ευάλωτους στην σπατάλη της ζωής.
Διάβασα, πρόσφατα, ένα ηλίθιο αρθράκι: Ο συγγραφέας υποστήριζε πως δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στη σημερινή μορφή της ζωής. Πως σήμερα, σε έναν κόσμο γεμάτο "υπερβολικά ερεθίσματα", είμαστε, ουσιαστικά, ανίκανοι να ζήσουμε.
Βλέπετε, λίγους αιώνες πριν, για να επιβιώσουμε έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε το σώμα μας. Για να επικοινωνήσουμε έπρεπε να πάμε κοντά στους ανθρώπους, να συναναστραφούμε μαζί τους και να πλακωθούμε. Για να ικανοποιήσουμε τις σεξουαλικές μας ανάγκες έπρεπε να προσπαθήσουμε για να βρούμε μια γκόμενα.
Όμως, σήμερα, γιατί να βρεις γκόμενα όταν υπάρχουν οι τσόντες; Γιατί να δουλέψεις σωματικά ή να περπατήσεις όταν έχεις το αυτοκίνητο και το λάπτοπ σου; Γιατί να φας αυτά που φυτρώνουν από το χώμα όταν μπορείς να πλακωθείς σε μαγιονέζες και υπέρ-αλατισμένα μπέργκερ; Γιατί να γνωρίσεις ξένους ανθρώπους όταν το chat από το Facebook είναι πιο εύκολο;
Γιατί στο διάολο να ζήσεις τη τέλεια ζωή όταν μπορείς απλά να τη δεις σε μια ταινία;
Η γνωστή περίπτωση του Facebook.
Ο πρώτος λόγος που ξαναέφτιαξα προφίλ ήταν επειδή εργάστηκα για λίγο καιρό σε μια 99% social media θέση. Η δουλειά μου, δηλαδή, ήταν το Facebook.
Ο δεύτερος ήταν επειδή ήθελα να θυμηθώ τι ακριβώς με είχε φοβίσει τόσο ώστε να γράψω το πρώτο άρθρο. Γιατί είχα βάλει φωτιά σε εκείνο το κομμάτι της ζωής μου και μάλιστα τόσο βίαια; Στην τελική, δεν φταίει το κρασί που υπάρχουν αλκοολικοί!
Την πρώτη μέρα (μετά από χρόνια) στο Facebook έριξα γέλιο: Έρχονταν comment του στυλ "Έλα ρε, έκανες φέιςμπουκ;" και απαντούσα με γλωσσίτσες. Μετά, άρχισα τον χαβαλέ στα status updates με τον κολλητό μου, νομίζοντας πως έτσι ειρωνευόμουν την φύση του ίδιου του μέσου εκ του ασφαλούς.
Έτσι νόμιζα.
Με τον καιρό, παρατήρησα τον χαβαλέ να χάνεται, τα ποστ μου να γίνονται πιο "μεθοδευμένα". Άρχισα να καταλαβαίνω ακόμη κι εκείνο το περίεργο που μου έλεγαν, ότι "το ποιος σου κάνει like σε τι, δείχνει πολλά πράγματα". Μετά, κατέληξα να ξυπνάω και να ανοίγω το Facebook πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι.
Εκεί που, όμως, αγχώθηκα ήταν όταν πόσταρα μια φωτογραφία μου μαζί με τον Βασίλη από όταν ήμασταν μικρά παιδιά. Έμεινα, τότε, μπροστά στην οθόνη να περιμένω τα σχόλια και τα λάικ σαν πρεζάκι της προσοχής.
Σιχάθηκα τον εαυτό μου. Γιατί το έκανα αυτό; Από ποιόν ζητούσα προσοχή; Για ποιό πράγμα ήθελα επιβεβαίωση;
Αν μπορούσα να δω την πραγματικότητα λίγο πιο έξω από την μικρή μου νόηση, ήμουν ουσιαστικά ένας άνθρωπος, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, που χαμογελούσε μπροστά σε χρωματιστά πίξελ πατώντας κουμπάκια. Ουσιαστικά, δεν ζούσα στην πραγματικότητα.
Σε ένα βιβλίο του Kurt Vonnegut, ένας χαρακτήρας δείχνει στον πρωταγωνιστή μια σελίδα του playboy λέγοντας:"Δες τι γυναικάρα είναι αυτή!" κι εκείνος του απαντάει: "Αυτή δεν είναι γυναίκα. Μια σελίδα χαρτί είναι."
Γιατί να φας μπρόκολο όταν δίπλα σου έχει υπέροχο προφιτερόλ; Θα ήταν αλήθεια παράλογο να αρκεστείς στο απλό, άγευστο λαχανικό.
Αντίστοιχα, για ποιόν λόγο να ζήσεις τη (δύσκολη) ζωή όταν μπορείς να βιώσεις (στο μυαλό σου) μια ψεύτικη, ασφαλή της μορφή γεμάτη like; Γιατί να ζήσεις τον έρωτα όταν μπορείς να βλέπεις το "Ημερολόγιο" του Gosling αγκαλιά με τον βαρετό σου γκόμενο;
Δεν είμαστε έτοιμοι για τον σημερινό μας κόσμο. Δεν μας έμαθε κανείς να είμαστε.
Όταν βλέπω μια μάνα να γράφει το μωρό της βίντεο με το iPhone, θέλω να κλάψω. Να κλάψω γιατί οι στιγμές αυτές δεν θα ξαναγυρίσουν. Θα έπρεπε να πετάξει το σάπιο μηχάνημα στην άκρη και να πάει κοντά στο μωρό της, να το αγκαλιάσει, να παίξει μαζί του, να το μυρίσει και να βιώσει όσα μόνο εκείνη η μοναδική συμπαντική στιγμή μπορεί να της δώσει. Κοίτα το μωρό σου τώρα που είναι μωρό, και μην περιμένεις να χαρείς με ένα ψεύτικο βίντεο στο μέλλον.
Γιατί να τραβάμε βίντεο σε μια λάιβ συναυλία με το κινητό μας; Γιατί; Γιατί να μην την ζήσουμε σε Real Life Definition από τα βάθη της ψυχής μας με τα ίδια μας τα μάτια;
Γιατί να γράφουμε όλη μέρη βαρύγδουπα status updates στον κλειστό μας κύκλο του Facebook, όταν η ζωή μας είναι απερίγραπτα βαρετή, κοινή, ασφαλής;
Ας φωτογραφίσουμε επιτέλους τη ζωή με την κάμερα των ματιών μας. Ας κάνουμε like με μια αγκαλιά, με έναν καλό λόγο, με ένα φιλί. Ας πάμε στο σπίτι του φίλου μας που μυρίζει σαν κι αυτόν (ακόμη κι αν πριν έκλανε) και να κάνουμε πραγματικό τσατ, με γέλιο, με άγγιγμα.
Ας κάνουμε επιτέλους κάτι διαφορετικό, κάτι φιλοσοφικό. Ας αγαπήσουμε την πόλη στην οποία ζούμε περπατώντας την μόνοι μας τις νύχτες και όχι βάζοντας low-res χιπστεράδικα cover στο Facebook - που ούτε καν μπορούμε να τα φτιάξουμε μόνοι μας.
Ας κάνουμε πραγματική τέχνη που θέλει δουλειά, που ζητάει το αίμα για να δώσει ζωή, και ας αφήσουμε στην άκρη τα ηλίθια Instagram με τα ψεύτικα φίλτρα.
Δεν χρειάζεται να δω τη ζωή μου μέσα από ένα φίλτρο για να είναι μαγική. Δεν θέλω η ζωή μου να είναι σαν ταινία - είναι ήδη καλύτερη από σενάριο. Δεν θέλω να "μοιραστώ" τίποτε ψεύτικο με ψεύτικους φίλους, αλλά θέλω να το αισθανθώ αληθινό, πρώτα μόνος μου και μετά με πραγματικούς φίλους, με ψυχές από κρέας που αναπνέουν δίπλα μου, που θέλουν να είναι μαζί μου, που πονάνε, που φοβούνται, που μαζί παίζουμε το παιχνίδι των λεπτών ισορροπιών, κι ας είναι μόνο δύο ή τρεις. Ας είναι λιγότεροι από τους εκατοντάδες φίλους του Facebook.
Στο τέλος-τέλος, τι είναι αυτό που θα μας μείνει;
Όλοι φταίμε για όλα.
Σήμερα κάθισα για λίγο με τον μικρό μου αδερφό. Ο μικρός μου αδερφός είναι πια 21 χρονών. Όταν εγώ ήμουν 21 αισθανόμουν μεγάλος και τώρα το μωράκι της οικογένειας είναι άντρας.
«Αλέξη» μου είπε. «Σκεφτόμουν, εσύ κάθεσαι και κάνεις backup όλες σου τις φωτογραφίες, online και σε 3 σκληρούς εδώ κι εκεί. Αλλά, όταν πεθάνουμε, τι θα μείνει από αυτές; Ίσως τις δουν τα παιδιά μας, ίσως και τα εγγόνια μας, αλλά μετά, το πολύ-πολύ να μείνει κάπου ένας μικρός χώρος, το Dropbox μου, ξεχασμένος στο ίντερνετ...»
Δεν μπορούσα να του απαντήσω. Ειδικά εγώ. Και δεν ήθελε απάντηση. Δεν υπάρχει απάντηση.
Υπάρχει όμως πράξη. Σηκώθηκα και τον αγκάλιασα, τον μικρό μου αδερφό που τώρα ήταν άντρας, και του είπα πως τον αγαπώ. Όσο υπάρχουμε τουλάχιστον, όσο εμείς τους δίνουμε νόημα, οι φωτογραφίες θα έχουν αξία για εμάς.
Σε αυτή τη ζωή, τα μεγάλα λόγια δεν πρέπει να τα κάνεις cover, αλλά πράξεις.
Χωμένα στα βάθη του Gmail μου υπάρχουν τα chat logs παλιών συνομιλιών από μια αγάπη που έχει πια χαθεί. Αν όμως μπω στις παλιές συζητήσεις και τις διαβάσω, είναι σαν, για λίγο, να ζω την αγάπη ξανά. Μια αγάπη πραγματική. Και αυτά τα chat είναι η απόδειξη πως υπήρχε.
Δεν φταίει η τεχνολογία, δεν φταίει το Facebook. Φταις εσύ! Οι φωτογραφίες μπορούν μονάχα να μου θυμίζουν στιγμές που πρώτα έζησα. Τα ιστορικά των chat μπορούν να φέρουν στο μυαλό ανθρώπους που πρώτα γνώρισα.
Αν, όμως, μείνω για πάντα σε ένα δωμάτιο μαζί τους, κολλημένος με "παλιά γράμματα”, τότε σπαταλάω τη ζωή μου. Μπορώ, όμως, έχοντάς τα, χρησιμοποιώντας τα σωστά, να μάθω τον εαυτό μου καλύτερα, να γεμίσω ξανά με ελπίδα, πως αν η μαγεία υπήρξε έστω και μια φορά, τότε μπορεί να υπάρξει ξανά.
Δεν φταίει το Facebook που δεν ζεις. Δεν φταίνε τα παλιά γράμματα που δεν αγαπάς. Δεν φταίει η τηλεόραση που δεν κάνεις τίποτε το ενδιαφέρον. Δεν φταίνε οι εφημερίδες που είσαι πουλημένος. Δεν φταίει τίποτα.
Φταις εσύ, που κάθεσαι και διαβάζεις αυτό το blog, μπροστά σε μια ψεύτικη οθόνη. Στο μυαλό σου, νομίζεις πως κάνεις κάτι το σημαντικό, πως εμπνέεσαι από σωστές ιδέες συμφωνώντας μαζί τους.
"Έχει δίκιο ο τύπος" λες και κάνεις το άρθρο share στο Facebook.
Γαμήστε τα like και τα share. Γαμήστε τα Facebook όταν βγαίνετε έξω με την παρέα σας. Κλείστε τα κινητά σας για λίγο. Αναπνεύστε τον αέρα σαν να είναι κι αυτός προφιτερόλ. Μην θεωρείτε ούτε τον αέρα δεδομένο. Μην θεωρείτε τα νιάτα δεδομένα, ούτε τον "απεριόριστο" χρόνο. Συνειδητοποιήστε το πόσο μεγαλώσατε. Δεν θα είστε για πάντα εδώ. Κι αυτό είναι που δίνει αξία.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερό σου όνειρο; Ποιό ήταν το μεγαλύτερό σου όνειρο; Ποιό ήταν το μεγαλύτερο σου όνειρο;
Ποιό είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο;
100% μαζί σου Alex! P.S. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από τα chat logs μιας αγάπης, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει πια. Οι γονείς μας έχουν γράματτα, εμείς chat logs :)
Αλέξη!! Καινούριο ποστ <3 Και όσο πήγαινα να μπω στο facebook πατώντας το πλήκτρο 'Φ ή αλλιώς F' βγήκε το blog σου, το οποίο και έχω bookmarkάρει και τσεκάρω συχνά...Και βλέπω 'Δεν φταίει το Facebook...Εσύ φταίς!'. Σοκ...!!!!!!(Big Brother is waaaaatching you,babe!) Πολύ καλό το ποστ σου, σίγουρα άξιζε η αναμονή....Και θέλω να μοιραστώ αυτό: Διαβάζοντας σήμερα την πορεία των επιστημονικών ανακαλύψεων του 20ου αιώνα(ναι, εξεταστική..:)) με ανοικτό το φέισμπουκ ένιωσα αφενός ΔΕΟΣ για τους ΓΙΓΑΝΤΕΣ που ανακάλυψαν όλα όσα ανακάλυψαν σε μια εποχή με ελάχιστα δεδομένα και πληροφορίες στα χέρια τους και εγώ, σε μια εποχή γεμάτη με πληροφορία και εργαλεία-κλειδιά αντί να τα χρησιμοποιήσω για να κάνω κάτι δημιουργικό, κάθομαι ΣΑΝ ΑΧΡΗΣΤΗ και τσεκάρω status updates και περιμένω τα πρώτα ανούσια like σαν μικρό παιδί που περιμένει δώρα, πρακτικά ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΣ τη ζωή μου.... Μαρία
ΥΓ. Keep walking μπας και ξυπνήσουμε......Πώς έχουμε καταντήσει έτσι? :/ Σαν πρεζάκια που αν δεν πάρουν τη δόση τους κάααατι λείπει...Ισως πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε και να ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ...για τη στιγμή....την κάθε στιγμή... Ευχαριστούμε για τα μικρά έστω ταρακουνήματα(λέω μικρά γιατί η απόφαση είναι στο χέρι μας, όσο δίκιο και αν έχεις εσύ...)και για το food-for-thought :) maria
Μπραβο ρε Αλέξη,μπαίνω συχνά στο blog για να τσεκαρω για κανα καινουριο post αυτο ηταν απο τα καλυτερα!Συμπιπτει ακριβως με αυτα που σκεφτομαι τον τελευταιο καιρο:μια μερα που εγραφα ακομα ενα σχολιο και περιμενα απο αγνωστους να μου κανουν like σκέφτηκα ακριβώς το ίδιο με σένα...Θα γινει η ζωή μου καλυτερη αν 50-60 αγνωστοι μου κανουν like?Συγχαρητηρια,πραγματικα, γιατι πολλες φορες αναλυεις και απλοποιεις θεματα που στο μυαλο μου μοιαζουν τόσο πολυπλοκα...Keep walking,γιατι αν και τωρα πια τα ποστ σου δεν αφορουν τόσο πολυ την φοιτητικιη ζωη όπως τα πρωτα,αλλα ειναι καλογραμμενα και αληθινα.Δημητρης
@Κωνσταντίνος: ;) Yes. @Μαρία: Ευχαριστώ ;) Συμφωνώ με αυτά που λες. Φυσικά, το κεντρικό θέμα του πόστ για μένα, έχει να κάνει με την ισορροπία. Το Facebook από μονο του δεν είναι κακό. Δεν είναι κακό να κάνεις μια-δύο φορές σερφάρισμα στα... προφιλ. Κακό είναι να κάνεις μόνο αυτό. Στην τελική, δεν μπορείς και όλη μέρα να 'αλλάζεις τον κόσμο' :p Αλλά, όταν έχει φύγει μια εβδομάδα να κάνουμε λάικ, να βλέπουμε τηλεόραση και να τρώμε ντελίβερι... τότε είναι ντροπή. @Δημήτρης: Thanks Δημήτρη! ;)
Ωραίος Άλεξ. Η αλήθεια είναι ότι έγιναν λίγο κουραστικά τα άρθρα για το νόημα της ζωής και χάρηκα που είδα κάτι το διαφορετικό. Νομίζω πως αυτό το 'αύριο' είναι που μας κάνει στάσιμους στη ζωή μας. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να σερφάρει στο ίντερνετ έτσι άσκοπα χωρίς να κάνω κάτι το ουσιαστικό, ή να κοιτάω προφίλ άλλων με τις φωτογραφίες τους. και σκέφτομαι γιατί να μην ξεκινήσω αυτήν την ξένη γλώσσα που ήθελα να μάθω; Γιατί να μην διαβάσω λίγο πιο καλά για την εξεταστική ώστε να τα πάω λίγο πιο καλά και στην σχολή μου. Γιατί να μην βγω για έναν καφέ έξω; Τι κάνω μέσα στο σπίτι καθισμένος σε μια καρέκλα απλώς σερφάροντας; Όπως έχει πει και ο Λειβαδίτης -Αύριο, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ- Αν δεν το πάρουμε απόφαση να αλλάξουμε τις ζωές μας εμείς οι ιδιοι, να ταξιδέψουμε να ερωτευτούμε, να κάνουμε νέα πράγματα δεν θα το κάνει άλλος για εμάς. Ευτυχώς το κατάλαβα και προσπαθώ σιγά σιγά να την αλλάξω. Από στάσιμη που ήταν να γίνει ενδιαφέρουσα. Ενδιαφέρουσα για μένα όμως και τους ανθρώπους που έχω κοντά μου, όχι για να την κάνω share στο facebook.
Απόσπασμα από ένα ποιηματάκι που δημοσιεύτηκε στο weblog ΑΓΑΠΗ ΠΑΡΑΞΕΝΗ (για το πλήρες κείμενο: http://agapiparakseni.blogspot.com/2011/05/blog-post_10.html?m=0 ) Έχει καιρό που όλοι εμείς στο FACEBOOK τριγυρνάμε, ολημερίς κι ολονυκτίς το χρόνο μας χαλάμε. Τη ζωή μας χαραμίζουμε μπροστά σε μια οθόνη αλλά όταν την κλείσουμε μένουμε πάντα μόνοι. Φίλους πως θά 'κανα πολλούς είχα σκεφτεί μ' ελπίδα. Μα την αλήθεια να σας πω, ποτέ μου δεν τους είδα. Από το βράδυ ως το πρωί στο INTERNET μιλούμε, αλλά καιρό δεν βρήκαμε για να συναντηθούμε. Έτσι τ' αποφάσισα, μην παρεξηγηθείτε, κάτι να κάνω να σας δω, αλλά και να με δείτε. Τις μηχανές να βγάλουμε λιγάκι απ' την πρίζα, ξεχάστε πληκτρολόγια, ποντίκια μαύρα/γκρίζα. [...]
Σε θαυμάζω γιατί λες υπέροχα πράγματα που πρώτη φορά βλέπω να τα σκέφτεται και να τα λέει ένας νέος... Έχεις απόλυτο δίκιο όταν μιλάς για πραγματική επαφή... Επίσης, καταλαβαίνω αυτό που λες, να μη βιντεοσκοπούμε τις σημαντικές για εμάς στιγμές, αλλά να τις βιώνουμε, καθώς έκανα κι εγώ μια φορά αυτό το λάθος, και μετά το μετάνιωσα που δεν έβλεπα εκείνη τη στιγμή με τα δικά μου μάτια... Συγγνώμη αν το σχόλιό μου φαίνεται έστω και λίγο γελοίο, αλλά οι σκέψεις σου είναι τόσο εντυπωσιακές και αληθινές που δεν ξέρω τι άλλο να πω...
Αλεξ γεια σου!!!!διαβασα και τα δυο σου αρθρα για το facebook! Παρολο που ειμαι και εγω φοιτητρια πληροφορικη δεν νιωθω ασφαλεια στο ιντερνετ... Που λες...θελω να μπω για λιγο και να τσεκαρω ανακοινωσεις ή θεματα από ομαδα της σχολης στο fb ....και καθομαι να χαζευω τα προφιλ των φιλων μου και...ετσι περναει η ωρα χωρις να το καταλαβω. Και το χειροτερο? Οτι βλεπω το προφιλ του πρωην μου...και γινομαι κομματια.. φυσικο ειναι να μην εχω προχωρισει την ζωη μου μετα απο 2,5 χρονια χωρισμου...αφου τον βλεπω στο fb! Το μονο που με κραταει για να μη το σβησω...πραγματικα ειναι η ομαδα της σχολης.τι να κανω σε αυτη τη περιπτωση??? Sos!!!
Για να διαβασω το αρθρο εκλεισα το facebook. Ενιωσα ενα ιχνος ενοχης αν το αφηνα ανοιχτο και συνεχιζα να διαβαζω αυτο το εξαιρετικα ενδιαφερον αρθρο.Κατ'αρχας ειναι το πρωτο αρθρο που διαβαζω στο συγκεκριμενο blog και με κερδισες με το λογο σου. Συμφωνω απολυτα μαζι σου.Προσωπικα εχω βαρεθει το facebook.Το χρησιμοποιω για να μιλησω με την κοπελα μου οταν οι επαγγελματικες μας υποχρεωσεις δεν επιτρεπουν να ειμαστε μαζι καθε δευτερολεπτο (σωματικα παντα) ως μεσο δωρεαν διχως δηλαδη αμεση οικονομικη επιβαρυνση και να ανεβασουμε καμια φωτογραφια μια φορα το τριμηνο απο τις χιλιαδες που βγαζουμε και τις τυπωνουμε καθως ειμαστε λιγο λατρεις της φωτογραφικης τεχνης.Ωστοσο δε δραστηροποιουμε οπως πρωτα.Ισως επειδη ειμαι ερωτευμενος ισως επειδη τα διαβασματα με εχουν παει πισω.Εκει που θελω να καταληξω ειναι πως η ζωη ειναι πολυ μικρη.Για μια αγαπη ζουμε για μια στοργη ωστε να κλαψει και ο πιο δυνατος απο συγκινηση και απο χαρα. Και κατι τελευταιο... αλλη αισθηση να λες σε αγαπαω απο κοντα και αλλη απο το 'εξυπνοκουτι'... Δεν εχω σχολιασει ξανα μεσω πλατφορμας σχολιων ειναι η πρωτη φορα και μπορω να πω πως νιωθω σαν να εκανα μια μικρη εξομολογηση και ενα διαμοιρασμο καποιων απλων πραγματων που θελω να πιστευω ολοι ανεξαιρετως εχουμε βιωσει και βιωνουμε Δ.Π.
@Ανώνυμος: Το σχόλιο δεν μου φαίνεται καθόλου γελοίο. Αν καθόμουν κι εγώ να σκεφτώ τι μπορεί να φαίνεται 'γελοίο' και τι όχι, τότε σίγουρα δεν θα έγραφα ποτέ τίποτα δημοσίως... :p Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφά σου λόγια. :) @Ντίνα: Θα μοιραστώ μαζί σου ένα lifehack που με βολεύει πολύ. Το Facebook σου δίνει την επιλογή να έχει κάποιον φίλο αλλά να μην τον κάνεις follow, δηλαδή να μην βλέπεις στο feed τα updates του. Ε, κάνε unfollow τους περισσότερους πέραν από τους κοντινούς σου φίλους και παρατήρησε το Facebook να γίνεται έτσι πιο χρήσιμο και πιο ισορροπημένο. ;) Όσον αφορά το προφίλ του πρώην... Αυτό είναι καθαρά προσωπικό σου θέμα. Αν το μυαλό σου είναι ακόμη εκεί, τότε όσα φέιςμπουκ και να σβήσεις δεν θα αλλάξει κάτι... ;) @Δ.Π.: Χαίρομαι που ήμουν η αφορμή για το πρώτο σου comment. Περιμένω τα σχόλιά σου και στα επόμενα άρθρα. ;)
Φίλε μου , πραγματικά καθώς διάβαζα το άρθρο ταυτιζόμουν απόλυτα ! Αυτός είναι και ο λόγος που στην τελική έσβησα το φβ ... Η αλήθεια είναι οτι διαφωνώ μαζί σου στο τελευταίο κομμάτι ... ΝΑΙ φταίει και το φβ και όλα τα 'κοινωνικά μέσα' (α-κοινωνικά κατά την γνώμη μου) και ο λόγος είναι ακριβώς αυτός ... Δηλαδή η προβολή της κουλτούρας του 'περνάω καλά' 'είμαι γαμάτος' κλπ που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα... Και βλέποντας ο καθείς τον 'γαμάτο' 'φίλο' του προσπαθεί και ο ίδιος να δείξει ότι είναι γαμάτος και περνάει καλά ενώ στην πραγματικότητα και οι δύο είναι μίζεροι . Το ίδιο ισχύει για τις ουάου γκόμενες που βγαίνουν κάθε βράδυ προσπαθούν να προβάλλουν τον εαυτό τους λες και είναι κόρες εκατομμυριούχων κλπ Μια ψεύτικη ζωή ... όλα ένα ψέμμα ... Θα μου πεις ότι πίσω απο όλα είμαστε οι ίδιοι εμείς , εμείς τα καθορίζουμε όλα αυτά .. Για σκέψου όμως αντί να χρησιμοποιούσαν οι νέοι ως τρόπο 'επικοινωνίας ;' αυτού του είδους τα δίκτυα να είχαν απλά το κινητό ή προγράμματα όπως το viber .. Εκεί θα ήθελε απο εμάς να γνωρίσουμε τον κόσμο απο κοντά να γνωρίσουμε καινούργιους ανθρώπους να κάνουμε νέους φίλους ... Θέλω λοιπόν να καταλήξω ότι τα ίδια τα μέσα συμβάλλουν και αυτά στην αναπαραγωγή της προαναφερθείσας κουλτούρας καθώς και στην 'ισχυροποίηση' και διαιώνηση τους ... Σαφώς η τελική απόφαση βρίσκεται στον καθένα απο εμάς για το αν θα συνεχίσει να τα χρησιμοποιεί . Εγώ πάντως έχει 4 μήνες που έχω σβήσει το φβ και έχω δει μια μεγάλη διαφορά .. ησύχασε το κεφάλι μου !
Ρε συ! Εσύ γράφεις ωραία.