Τα φοιτητικά φροντιστήρια, η "δικαιοσύνη" και η κούραση της εξεταστικής.

Έχει περάσει πολύς χρόνος (πάνω από ένας μήνας) από τότε που έγραψα το τελευταίο post - ειδικά μπροστά στην υπόσχεση πως “θα γράφω περίπου ένα ανά βδομάδα”.

Ο βασικός λόγος είναι το ότι βρισκόμουν (και βρίσκομαι) στην ευρύτερη περίοδο της εξεταστικής - και έχω μάθει να διαγράφω οτιδήποτε άλλο από την προσοχή μου σε τέτοιες φάσεις.

Ο άλλος είναι πως, γενικά, δυσκολεύομαι να ποστάρω άρθρα τα οποία δεν έχω δουλέψει αρκετά. Έτσι, έχω ήδη δυο-τρια μισοτελειωμένα που απλώς δεν είμαι στο mood για να τα ολοκληρώσω.

Το θέμα είναι πως όταν είσαι στη φάση μου, προσπαθείς να μην σπαταλάς περιττή ενέργεια. Είναι ο γνωστός, εγωϊστικός, παρωπιδέ τρόπος υπερ-focusing που οδηγεί στην επιτυχία (του στόχου).

Μετά από δύο χρόνια στον “αγώνα”, έχω μάθει είτε να ασχολούμαι μόνο με το πανεπιστήμιο, είτε με “το να μην κάνω τίποτα”. Γιατί αλλιώς, θα αρχίσω να κάνω τα πάντα, πέραν από το πανεπιστήμιο.

Όμως, για να κρατήσω μια συνοχή στη σειρά “το ημερολόγιο ενός πτυχίου”, ετοίμασα αυτό το update, με διάφορα μικρά κομμάτια από τις σκέψεις του τελευταίου μήνα. Δεν θα είναι τίποτα τρελά δομημένο, ή τίποτα πολύ "βαθύ".

Θα είναι, όμως, ακριβώς ότι έχω να γράψω σε ένα δημόσιο ημερολόγιο για την (ουσιαστικά) τελευταία μου σημαντική εξεταστική ως φοιτητής.

Σχετικά με το πως πηγαίνει η προσπάθειά μου (για το πτυχίο).

Ουσιαστικά, πηγαίνει τέλεια.

Οι τελευταίες δύο βδομάδες πριν την εξεταστική, περιλάμβαναν κυρίως παραδώσεις project για τα μαθήματα που ασχολήθηκα αυτό το εξάμηνο. Τα project ήταν τέσσερα, με ένα από αυτά να θεωρείται το μεγαλύτερο σε όγκο της σχολής (το να φτιάξουμε έναν Compiler).

Γνωρίζοντας πια το κόλπο, ξεκίνησα κάθε ένα από τα project από την πρώτη κιόλας μέρα του εξαμήνου, δουλεύοντας σταδιακά σε όλα, προσπαθώντας να είμαι πάντα μέσα σε ένα ξεκάθαρο timeline που είχα θέσει στον εαυτό μου.

Ακόμη, ανά δεκαήμερο, καθόμουν στο γραφείο με ένα χαρτί, και έκανα ένα review της γενικής μου κατάστασης ως τότε: Τι είχα κάνει καλά, τι έπρεπε να κάνω ακόμη, σε ποιο κομμάτι είχα κενά και έπρεπε να βελτιώσω.

Επίσης, μέσα στο Πάσχα έτρωγα (pun intended) το ⅓ της μέρας μου σε χαλάρωμα, το ⅓ σε γυμναστική και το υπόλοιπο ⅓ σε δουλειά για τους Μεταφραστές, την Τεχνητή Νοημοσύνη, την Ανάπτυξη Λογισμικού και την Αλληλεπίδραση Ανθρώπου Υπολογιστή. Α, και την πτυχιακή μου.

Και μετά από όλη αυτή τη συνεχή καθημερινή δουλειά βγήκε ένα τέλειο αποτέλεσμα. Παρέδωσα τα πάντα με πολύ άνεση πριν το deadline, και σε πολύ καλή ποιότητα (άρα, βαθμός).

Έχω αποδείξει πια πως το βασικότερο μυστικό επιτυχίας στο πανεπιστήμιο είναι να το βάζεις πρώτο (στην πράξη) και να δουλεύεις καθημερινά γι’ αυτό.

Τέλος, βρίσκομαι ήδη πέρα από τα μισά της εξεταστικής, και τα πράγματα ήδη φαίνονται πως πάνε τέλεια. Φυσικά, περιμένω να δω τους βαθμούς και τα αποτελέσματα, αλλά δεν νομίζω πως μπορεί να πέφτω και πολύ έξω.

Επαναλαμβάνω, όμως: Το πόσο αφοσιωμένος ήμουν στο πανεπιστήμιο την τελευταία χρονιά, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη περίοδο της ζωής μου.

Σχετικά με την ενδιαφέρουσα σκέψη του μήνα.

Σε μια από τις ώρες χαλάρωσης/καψίματος της μέρας, έβλεπα ένα από τα προηγούμενα επεισόδια του X-Factor στο YouTube. Και βγαίνει που λέτε στη σκηνή ένας παίκτης και λέει στους κριτές πως δεν έχει ιδιαίτερο άγχος. Εκείνοι εξεπλάγησαν και τον ρώτησαν πως καταφέρνει κάτι τέτοιο.

«Εντάξει» τους είπε, «μουσική κάνουμε. Προσπαθώ να το ευχαριστηθώ. Στην τελική, τι νόημα έχει να κάνουμε οτιδήποτε αν είναι να μην το χαιρόμαστε;»

Εκείνη τη στιγμή, η ατάκα του (σε συνδυασμό με την cool, chillαρισμένη φάτσα του) έκαναν ένα κλικ στο μυαλό μου. Η ιδέα του ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν μετά από (περίπου) έναν χρόνο πίεσης και μονοτονίας.

Πόσο ακόμη θα κρατούσε η φοιτητική μου ζωή; Άντε να θεωρούμουν φοιτητής και μέχρι τον Σεπτέμβριο που έρχεται. Και μετά;

Ακόμη κι αν δεν μου άρεσαν οι εξεταστικές, η αλήθεια είναι πως δεν είχαν μείνει πολλές ακόμη για να ζήσω.

Κάθε μέρα, μέσα στη χρονιά, ξυπνούσα και κοιμόμουν με τα ίδια βάρη στο μυαλό, τα ίδια άγχη που συντηρούσα για να με κρατούν μέσα στις προθεσμίες, την ίδια αγωνία για το αν θα πήγαιναν όλα ακριβώς όπως τα είχα προγραμματίσει.

Τα περισσότερα πρωινά ξυπνούσα μουτρωμένος και τα περισσότερα βράδια έπεφτα για ύπνο έχοντας (μουτρωμένα) το μυαλό μου ήδη στην επόμενη μέρα. Όσο κι αν ήμουν παρών στο πανεπιστήμιο, δεν ήμουν καθόλου παρών στην ίδια μου τη ζωή.

Τι νόημα είχε, όμως, να το κάνω όλο αυτό αν ήταν να μην περνάω καλά, όσο το κάνω;

Σχετικά με το ότι τα καλά λόγια είναι για τον πού**ο.

Κατά κύριο λόγο, όλοι αποζητούμε τα καλά λόγια. Θέλουμε οι κάθε είδους δάσκαλοι να μας πουν “μπράβο” που κάναμε την άσκηση καλά, θέλουμε το αντίθετο φύλο να μας πει ωραίους, οι άγνωστοι άνθρωποι του ίντερνετ να μας ανταμείψουν με τα λάικ τους.

Τα καλά λόγια, όμως, νομίζω πως είναι για τον που**ο.

Δεν είναι μονάχα το ότι οι άνθρωποι άλλα λένε κι άλλα εννοούν (ή το ότι εμείς οι ίδιοι ακούμε μόνο αυτό που θέλουμε να ακούσουμε) αλλά κυρίως το ότι τις μοναδικές φορές στη ζωή μου που τα σχόλια κάποιου ανθρώπου με βοήθησαν να αλλάξω σε κάτι, τα σχόλια αυτά ήταν αρνητικά.

Όπως τότε που η θεία μου μού είπε πως ουσιαστικά ήμουν τεμπέλης - κι εγώ συνειδητοποίησα πως είχε δίκιο (και μπήκα στον δρόμο για το πτυχίο).

Όπως τότε που ο θείος μου (όπως βλέπετε, το σόι μου με έχει στην μπούκα) με είδε μετά από κάνα εξάμηνο και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πιάσει την μπάκα της κοιλιάς μου και να σχολιάσει με ένα γελάκι το ότι πάχυνα. Σήμερα (έχοντας έναυσμα και το σπάσιμο από την ατάκα του) είμαι περίπου φέτες.

Όπως τότε που η Μαρία (τέως αναγνώστρια του Φοιτηtips, νυν πολύ καλή φίλη) σχολίασε πως “ίσως τα κείμενα μου να είναι υπερβολικά μεγάλα και κουραστικά”. Ή όταν μου πρότεινε (πάλι για το γράψιμό μου) να αρχίσω να κοιτάζω λίγο έξω από το “εγώ” μου. Ή όταν της ζήτησα κριτική για το πρώτο draft της πρώτης μου μικρής ιστορίας και μου έδωσε μια μεγάλη λίστα από σκληρά, αρνητικά σχόλια.

Είχε δίκιο για όλα. Και με πιο καθαρό μυαλό, προσπάθησα να τα βελτιώσω.

Δεν θέλω κανενός τη γνώμη αν αυτή είναι απλά καλή.

Πρώτον, αν κάνω κάτι καλά, το ξέρω ήδη (εγώ το κάνω ρε φίλε, λες να μην το βλέπω;).

Δεύτερον, το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει μια καλή κουβέντα, είναι μια πρόσκαιρη ικανοποίηση - που απλά θα σε κρατήσει στάσιμα “ικανοποιημένο” για περισσότερο.

Τρίτον, γενικά, οι άνθρωποι άλλα λένε, κι άλλα εννοούν.

Έχετε σκεφτεί ποτέ από που προέρχονται ακριβώς οι καλές κουβέντες; Κι έχετε ακούσει ποτέ την έκφραση που λέει: “Κάνε φίλους τους εχθρούς σου”;

Είναι μεταφορική.

Σκεφτείτε τι εννοεί.

Σχετικά με τα Φοιτητικά Φροντιστήρια.

Αυτό το θέμα άνετα σηκώνει ολόκληρο post (που ίσως γραφτεί στο άμεσο μέλλον) αλλά, προς το παρόν, ας πούμε λίγα λόγια για το θέμα.

Τα φοιτητικά φροντιστήρια είναι ένα δίκοπο μαχαίρι: Από τη μία, για ανθρώπους όπως εγώ, που για τον έναν η τον άλλον λόγο άργησαν να ασχοληθούν με τη σχολή τους (και ιδιαίτερα με μια δύσκολη σχολή) αποτελούν ένα εργαλείο για να φτάσουν πιο αποδοτικά στο πτυχίο.

Από την άλλη, όμως, το φροντιστήριο δεν προσπαθεί να σου μάθει ένα κομμάτι της επιστήμης σου εις βάθος, αλλά να σου δείξει πως να περάσεις την συγκεκριμένη εξεταστική του συγκεκριμένου καθηγητή.

Κοιτάξτε: Εφόσον το σύστημα της εκπαίδευσης λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο και επιλέγει να κρίνει την απόδοση ενός φοιτητή με βάση τις τελικές εξετάσεις, τότε, πιστεύω, πως αν κάποιος μπορεί να “χακάρει” το σύστημα και να “αποδώσει” καλύτερα μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, τότε είναι κι αυτό μια ικανότητα. Καλά κάνει.

Αν θέλουν, ας αλλάξουν οι καθηγητές είτε τον τρόπο διδασκαλίας, είτε τον τρόπο εξέτασης. Στην τελική, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καταλάβει κανείς το τι ξέρει και τι όχι ένας φοιτητής.

Από την άλλη, πολλοί από εμάς (με εμένα συμπεριλαμβανόμενο) που θεωρούμε πως το σημαντικότερο πράγμα που σου δίνει το πανεπιστήμιο είναι η γνώση, και όχι το χαρτί στο τέλος, όταν βλέπουμε έναν φοιτητή που έχει κάνει όλα τα μαθήματα φροντιστήριο και δώσει όλα τα project να τα κάνει άλλος, δεν έχουμε κάποιον σοβαρό λόγο να αισθανθούμε αδικημένοι.

Γιατί, εάν αποζητάς το πτυχίο καθ’ εαυτό ως χαρτί, τότε πράγματι αν εσύ διαβάζεις και ο άλλος τα παίρνει έτοιμα, αδικείσαι.

Αν, όμως, έχεις μεγαλύτερα όνειρα, και τον παραμικρό σκοπό να εφαρμόσεις όσα μαθαίνεις στο πανεπιστήμιο για να παράξεις κάτι ακόμη μεγαλύτερο, τότε γνωρίζεις πως “πτυχίο” είναι οι πληγές σου από τις μάχες που κέρδισες για να καταφέρεις αυτά πράγματα που εσύ θεωρούσες σημαντικά.

Η πραγματική ζωή είναι ένας μαραθώνιος, και από τη μία τόσο εσύ θα έχεις τις απαραίτητες τεχνικές γνώσεις όταν θα σου χρειαστούν, αλλά και από την άλλη, ο συμφοιτητής σου που δεν έμαθε ποτέ να εργάζεται μόνος του, δεν θα έχει ούτε τη μισή αντοχή στις αντιξοότητες της ζωής, ή την επιμονή που έχεις αποκτήσει εσύ ο ίδιος.

Και, τέλος, από την παρα-άλλη, η ζωή πολλές φορές είναι άδικη - και είναι καλό να πάρεις από νωρίς το μάθημα πως θα υπάρξουν άνθρωποι στη ζωή που θα καταφέρουν κάτι πιο εύκολα από σένα απλώς επειδή αγνοούν τους κανόνες, ή επειδή έχουν περισσότερα λεφτά από σένα.

Γνώση είναι κι αυτό. Αξιοποίησέ την.

Γενικά και λιγότερο φιλοσοφικά, πάντως: Τα φοιτητικά φροντιστήρια, υπό συγκεκριμένες περιπτώσεις, είναι πολύ χρήσιμα. Πολύ συχνά, όμως, είναι απλώς χάσιμο χρημάτων.

(υγ. Θα ήθελα να δω και τις δικές σας εμπειρίες/απόψεις για τα Φοιτητικά Φροντιστήρια στα comments παρακάτω.)

Σχετικά με την άλλη κούραση.

Υπάρχει ένα είδος κούρασης που σίγουρα δεν είναι σωματικό, αλλά ούτε και η συνηθισμένη κούραση του μυαλού που σε πιάνει στο τέλος μιας δύσκολης μέρας.

Είναι μια κούραση που μοιάζει με την “αηδία”, όπως το αίσθημα του να αποφεύγεις για χρόνια ένα φαΐ που σε είχε αναγουλιάσει όταν ήσουν παιδί. Μια κούραση που, όσον αφορά τον δρόμο προς το πτυχίο, προκαλείται από παρατεταμένες προσπάθειες να ξεπερνάς τις καθημερινές δυσκολίες, για πολύ καιρό.

Αυτό το ένοιωσα μια φορά πέρσι, όταν, έχοντας κοπεί στις προόδους της Αριθμητικής Ανάλυσης μετά από υπερβολικά πολύ διάβασμα, προσπάθησα να διαβάσω το μάθημα για την εξεταστική και το μυαλό μου αρνιόταν να αποθηκεύσει οποιαδήποτε σχετική πληροφορία.

Ε, και τώρα πια, μετά από ουσιαστικά ένα συνεχόμενο 9-μηνο που απλά διαβάζω για το πανεπιστήμιο και κάνω project, πλησιάζω ξανά την ίδια κούραση.

Τα διαλείμματα δεν είναι επιλογή - είναι απαραίτητο κομμάτι της ζωής. Ακόμη και η γαμημένη πληροφορική έτσι κωδικοποιεί την πληροφορία. 1 και 0. Ενέργεια και διάλειμμα.

Αυτή τη φορά το αντιμετωπίζω ως εξής: Από τη μια, αποδέχομαι πως εφόσον αισθάνομαι πως είναι ώρα για διάλειμμα, τότε είναι πράγματι ώρα για διάλειμμα.

Μετά, κοιτάζω το τι έχω κάνει ως τώρα μέσα στο εξάμηνο, και συνειδητοποιώ πως πραγματικά το αξίζω αυτό το διάλειμμα.

Το λέω αυτό, γιατί καμιά φορά είναι εύκολο να βάζεις έναν στόχο Α, μετά (επειδή έχεις καλό ρυθμό) να τον ξεπερνάς και να φτάνεις στο Β - και μετά, επειδή συνήθισες να ξεπερνάς τους ίδιους σου τους στόχους, αρχίζεις και στοχεύεις πια σε ένα ακόμη μεγαλύτερο Γ.

Και μπορεί στο τέλος να καταλήξεις κάπου μεταξύ του Β και του Γ, και ακόμη και τότε να έχεις την παρανοϊκή αντίληψη πως τελικά απέτυχες σε κάτι, «αφού δεν έφτασες στο Γ».

Φιλαράκι, ο πραγματικός σου στόχος ήταν το Α. Μην είσαι παρανοϊκός! (αυτά λέω στον εαυτό μου)

Τέλος, μέσα σε όλη τη ζαλάδα της προσπάθειας, της κούρασης και του βροχερού καιρού Ιούνη μήνα, κάθομαι μερικές φορές και θυμίζω στον εαυτό μου πως ότι κάνω το κάνω μονάχα επειδή το θέλω εγώ. Και δεν έχω λόγο να κάνω τίποτε εάν αυτό δεν με κάνει χαρούμενο.

Και για μια μικρή στιγμή, βρίσκω την ηρεμία.

Σχετικά με το πόση εξεταστική μου έχει απομένει.

Μια μέρα μόνο. Μετά έχει καλοκαίρι.

Αυτό θα είναι κάτι πολύ ευχάριστο.

Αλέξης